۱

افغانستان، صلح و معضل «تروریست‌های خارجی»

سه شنبه ۲۱ دلو ۱۳۹۹ ساعت ۲۱:۱۴
صلح با طالبان لزوما نمی تواند معضل تروریست های خارجی را حل کند و بخشی از این معضل، حتی از اراده طالبان هم خارج است و به کشورهایی بستگی دارد که در پشت پرده از تروریزم خارجی در افغانستان، قویا حمایت می کنند.
افغانستان، صلح و معضل «تروریست‌های خارجی»
امرالله صالح؛ معاون اول رییس‌ جمهوری در گفتگو با شبکه تلویزیونی فرانس ۲۴ گفته‌است: «پس از فبروری سال ۲۰۲۰ که طالبان تعهد سپردند، میزبان القاعده نخواهند بود، بازهم القاعده در صفوف آن‌ها فعالیت می‌کند. سه تن از رهبران شبکه القاعده در ماه نوامبر کشته شدند، این چند ماه پس از تعهدی بود که طالبان برای جدا ساختن راه‌شان از شبکه‌های تروریزم بین‌المللی سپرده بودند. همین‌گونه طوری که سازمان ملل متحد تخمین می‌کند و با شما حرف می‌زنم، حد اقل ۵۰۰ تروریست خارجی که اکثریت‌شان وابسته به شبکه القاعده هستند، در کنار طالبان در افغانستان می‌جنگند.»
 
آقای صالح با اشاره به گزارش اخیر سازمان ملل افزوده‌است که طالبان و القاعده همواره در ارتباط بوده‌اند و گروه طالبان به تعهدات خود نسبت به توافق‌نامه صلح دوحه عمل نکرده‌است.
 
در گزارش شورای امنیت سازمان ملل آمده‌است که طالبان و شبکه القاعده باهم ارتباط دارند و در مجموع ۲۰۰ تا ۵۰۰ تروریست این شبکه در بدخشان، غزنی، هلمند، خوست، کنر، قندوز، لوگر، ننگرهار، نورستان، پکتیا و زابل فعالیت می‌کنند.
 
همچنین روز دوشنبه وزارت داخله از بازداشت مسئول جلب و جذب شبکه القاعده در ننگرهار خبر داد.
 
این در حالی از دید آگاهان، صلح با طالبان به تنهایی یک چالش جدی و با امکان خطرپذیری بالاست؛ زیرا طالبان در حالی ادعای صلح می کنند که نه حاضر به زمین گذاشتن سلاح های خود هستند و نه دست از جنگ و خشونت برمی دارند و آتش بس می کنند.
 
اما اگر القاعده و شبکه حقانی و جهاد اسلامی و لشکر طیبه و داعش و دیگر ستیزه جویان خارجی را نیز مد نظر قرار دهیم و پیوندهای عمیق و گسترده و پیچیده طالبان را در عرصه های گوناگون و طی سالیان طولانی با این نیروها به دید آوریم به نتایج مایوس کننده ای می رسیم.
 
بسیاری از صاحب نظران می گویند که صلح با طالبان، ماهیت «تروریستی» این گروه را تغییر می دهد و به همین دلیل بدون دستیابی به تضمین های قوی و مطمئن، امضای یک توافقنامه صلح با آن گروه، شبیه آنچه امریکا انجام داد، خطر افزایش جنون آمیز خشونت را تقویت می کند و چه بسا مانع از تحقق صلح پایدار و واقعی خواهد شد.
 
در این میان اما تردید بزرگتر حضور صدها یا هزاران ملیشه جهادی خارجی در افغانستان است؛ ستیزه جویانی که پیوندهای عمیق و تنگاتنگی با طالبان دارند، به آنها آموزش می دهند، طرح های خونبار ترور را مهندسی می کنند، منابع مورد نیاز مالی طالبان را تأمین می کنند و البته با حمایت طالبان قادر به حضور و فعالیت در بخش های وسیعی از کشور شده اند.
 
با توجه به این مهم، اظهارات تازه امرالله صالح، نه تنها یک موضع گیری تبلیغاتی از سوی دشمن طالبان نیست؛ بلکه ریشه در واقعیتی دارد که شاید بزرگترین چالش و مانع در مسیر صلح محسوب می شود.
 
در این میان، قابل تأمل است که امریکا و دیگر قدرت های خارجی حامی توافق دوحه، این خطر را چندان جدی نگرفتند و با اعطای مشروعیت، اعتبار و امتیازهای گسترده به طالبان، این گروه را عملا از فهرست سیاه گروه های تروریستی خارج کردند و به آن وجاهت و جایگاه بازگشت ناپذیر سیاسی دادند.
این در حالی بود که نشانه های قابل احرازی از قطع ارتباط طالبان با القاعده و دیگر گروه های تروریستی، ارائه نشده بود و هیچ تضمینی برای اجرای کامل تعهدات طالبان در توافق دوحه وجود نداشت و ندارد.

به نظر می رسد این امر، فرای از منفعت طلبی شخصتی ترامپ به عنوان یک رییس جمهور جاه طلب و تاجرپیشه که حتی خون غیر نظامیان افغان را نیز در قمار صلح با طالبان، زیر پا گذاشت و نادیده گرفت، عوامل دیگری نیز داشت؛ از جمله حمایت های سازمان یافته و پیجیده دولت ها و سازمان های جاسوسی آنها از تروریست های خارجی در افغانستان.

این تروریست ها از آسمان بر افغانستان نازل نشده اند. بدون شک از مسیرهای معمولی با حمایت های وسیع و پشتوانه های مطمئن، وارد کشور شده اند و با استفاده از همان حمایت به حیات و فعالیت جنایتکارانه خود ادامه می دهند. بنابراین، صلح با طالبان لزوما نمی تواند معضل تروریست های خارجی را حل کند و بخشی از این معضل، حتی از اراده طالبان هم خارج است و به کشورهایی بستگی دارد که در پشت پرده از تروریزم خارجی در افغانستان، قویا حمایت می کنند.
 
از سوی دیگر، طالبان و شبکه حقانی از یک آدرس وارد مذاکرات صلح شده اند. این در حالی است که هم از نظر نظامی و هم از حیث قدرت و نفوذ ایدئولوژيک، شبکه حقانی، مخوف تر و خطرناک تر از طالبان است و اساسا یکی از پل های ارتباطی طالبان با دیگر گروه های تروریستی از جمله القاعده و داعش، شبکه حقانی است.
این شبکه همچنین مرتکب جنایت های هولناکی در افغانستان شده است؛ جنایت هایی که هیچ توافق صلحی قادر به تطهیر و زدودن آن نیست و نباید باشد؛ زیرا چنین توافقی جفای آشکار و مضاعف در حق قربانیان ترور است که در هیچ گفتگوی صلحی نماینده ندارند و تصمیم نمی گیرند.
 
با در نظرداشت این واقعیت ها چشم انداز صلح، غبارآلود است؛ ضمن آنکه چالش ها و موانع دیگری نیز در این مسیر وجود دارد. اقتدارگرایی پنهان در زیر پوست جمهوریت، تعارض منافع قدرت های خارجی، تقابل حامیان و قربانیان تروریزم، اقتصاد جنگی و طرف هایی که منافع بزرگی در ادامه جنگ و ناامنی و بحران دارند تنها شماری از موانع جدی در مسیر صلح هستند.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین