از لویه جرگه اشغال تا لویه جرگه استقلال

کابینه خواستار برگزاری لویه جرگه پس از خروج نیروهای خارجی شده و هدف آن درخواست بی‌طرفی دایمی افغانستان گفته شده است.
 
در این جلسه، در مورد تصمیم اخیر رییس جمهوری امریکا مبنی بر خروج نیروهای آن کشور تا ماه سپتامبر صحبت شده است.
 
اعضای کابینه تاکید کردند که خروج نیروهای امریکایی به معنای قطع مناسبات دو کشور نبوده؛ بلکه آغازگر فصل جدیدی از روابط و همکاری ها میان دو کشور است.
 
در جلسه کابینه در مورد اجرایی و الزامی بودن قراردادها و معاهدات دوجانبه و چندجانبه امریکا و افغانستان بعد از خروج نیروهای امریکایی، معلومات ارائه شده است.
 
حکومت سال گذشته دو بار با محوریت صلح، لویه جرگه برگزار کرد.
 
موضوع یکی از این جرگه ها «مشورت با مردم» در مورد صلح بود و دیگری تصمیم‌گیری درباره رهایی ۵۰۰۰ زندانی طبالان از جمله ۴۰۰ زندانی خطرناک آن گروه.
 
پیش از این نیز جرگه هایی درباره امضای پیمان های استراتژيک و امنیتی با امریکا برگزار شده که طبق انتظار، نتیجه همه این جرگه ها همان چیزی بوده که حکومت در نظر داشته است.
 
جرگه ای که این بار برگزار می شود نیز انتظارهای حکومت را محقق خواهد کرد؛ زیرا حکومت آن را برگزار می کند، برای برگزاری اش پول می دهد، اکثر اعضای جرگه را رأسا منصوب می کند و صدای مخالفان و منتقدان را هم در صورت نیاز به واسطه همان عناصر دست نشانده و مأمور، در گلو خفه خواهد کرد.
 
پرسش این است که سازمان دهندگان، برگزارکنندگان، کارگزاران، مدیران و شرکت کنندگان این جرگه ها اگر به صورت مسئولانه به کارنامه خود طی همین چند سال اخیر نگاهی بیاندازند، به چه نتیجه ای می رسند؟ چگونه می توانند این فاصله و شکاف عظیم میان اهداف و پیامدهای تصامیم خود را به مردم افغانستان توضیح دهند؟ آیا آنها می دانند که اغلب تصمیم هایی که با امضای این جرگه ها مشروعیت پیدا کرده، مسیر تاریخ معاصر افغانستان را تغییر داده و موجب تحمیل هزینه های سنگین و مرگبار بر مردم افغانستان شده است؟ بدون شک نسل های امروز و فردای افغانستان از تبعات ناگزیر تصامیم سفارشی و قطعنامه های از قبل آماده شده جرگه های سنتی در امان نیستند.
 
در یک نگاه کوتاه و گذرا، لویه جرگه ها به مثابه ابزاری سنتی برخاسته از عادات اجتماعی پشتونوالی، یکی از عوامل اصلی بحران ها و مصایب دوران معاصر افغانستان بوده اند؛ زیرا این جرگه ها به طور نامشروع مسیر اعمال اراده آزاد و دموکراتیک مردم را سلب کرده و به یک توتالیتاریزم انحصارطلب قومی، مشروعیت ملی بخشیده اند.
 
در همین سال های اخیر، حامد کرزی جرگه های پیمان استراتژيک و پیمان امنیتی را برگزار کرد تا تصمیم خود به عنوان یک مهره مزدور و دست نشانده را به واسطه آرای نمایندگان دست نشانده جرگه های غیر مشروع سنتی، مشروعیت و اعتبار ببخشد و مسئولیت سنگین تصمیم های ننگین خود را نیز به این جرگه ها نسبت دهد و نام خود را در حاشیه سفید کتاب تاریخ بنویسد.
 
این در حالی است که جرگه های یادشده، عملا به استعمار، کاپیتولاسیون، اشغال خارجی و سلب بی طرفی، استقلال و نقض حاکمیت ملی افغانستان رای دادند. این جرگه ها همچنین با تصمیم های تحمیلی و سفارشی خود، امنیت افغانستان را چندده برابر بدتر کردند و برای تروریست ها جواز جهاد خونین و خشونت بار را صادر کردند.
 
اشرف غنی هم در شعاع همان تصمیم ها و فیصله ها در نخستین روز کاری اش پیمان امنیتی با امریکا را امضا کرد تا اشغال، مسجل شود و استعمار مشروعیت یابد.
 
درباره آزادی هزاران زندانی تروریست و جنایتکار طالبان نیز لویه جرگه یکبار دیگر در خدمت توجیه و تشریع یک خیانت آشکار ملی قرار گرفت و جواز آزادی هزاران زندانی را امضا کرد که دست شان به خون مردم افغانستان ِآغشته بود و آزادی شان امنیت ملی افغانستان را در مقیاسی مضاعف، در معرض خطر قرار داد و جنگ را ده ها بار بیشتر، تشدید و تمدید کرد.
 
امرالله صالح؛ معاون اول اشرف غنی اخیرا تصمیم به آزادی زندانیان طالبان را «غلط ترین کار» توصیف کرد؛ اما همانگونه که انتظار می رفت مسئولیت این تصمیم را متوجه لویه جرگه دانست! لویه جرگه ای که با فراخوان غنی، کمپاین صالح و دانش و... و پول امریکا برگزار شد و در نهایت به امضای قطعنامه از پیش تنظیم شده ارگ انجامید.
 
لویه جرگه بی طرفی هم ظاهرا برای اعلام استقلال افغانستان پس از پایان اشغال برگزار می شود. این جرگه می خواهد بگوید که اکنون که امریکا رفته، جنگ با دولت افغانستان، بی معنی است؛ زیرا دولت دیگر مجری تصمیم های واشنگتن نیست و نمی تواند همچنان هزینه های سنگین پذیرش سلطه امریکا و ناتو را بپردازد.
 
صرف نظر از هرگونه پیامد این جرگه و اینکه اصولا چنین تصمیمی می تواند بی طرفی واقعی افغانستان را تامین کرده و دشمنان امریکا را متقاعد کند که به دولت کابل به مثابه دولتی بی طرف و رها از سیطره امریکا نگاه کنند یا نه، اینکه لویه جرگه که پیش از این اشغال و استعمار را توجیه و تشریع کرده و حتی در خدمت توجیه تصمیم به آزادی هزاران تروریست قرار گرفته، این بار برای اعلام بی طرفی و استقلال افغانستان، برگزار می شود، از خنده‌دارترین رخدادهای سیاسی در افغانستان است که تنها دولت شگفت انگیز اشرف غنی می تواند از عهده خلق این شگفتی بی همتا برآید.
 
نرگس اعتماد - جمهور