استرالیا دوست روزهای خوب!

همزمان با خروج نیروهای خارجی از افغانستان، اسکات موریسون؛ نخست‌وزیر استرالیا اعلام کرده تا جمعه آینده این کشور سفارتش در کابل را تعطیل می‌کند.
 
دولت استرالیا گفته به دلیل وضعیت نامعلوم امنیتی در افغانستان تصمیم گرفته که سفارت این کشور در کابل تعطیل شود.
 
سفارت استرالیا در کابل نیز گفته "امیدوار" است تعطیلی این سفارت "موقتی" باشد و با بهتر شدن وضعیت امنیتی در افغانستان به کارش ادامه دهد.
 
وزارت خارجه افغانستان نیز گفته از خبر تعطیلی «موقت» سفارت استرالیا در کابل آگاه است و به آن احترام می گذارد.

این وزارت "از حمایت‌ها و همکاری‌های همه‌جانبه استرالیا با مردم و دولت افغانستان در دو دههٔ گذشته" قدردانی کرده است.
 
وزارت خارجه همچنین تجدید تعهد استرالیا در راستای مبارزه با تروریزم، استقرار صلح و ثبات در افغانستان و تداوم همکاری‌های استراتژیک میان دو کشور را مهم خوانده است.
 
واکنش وزارت خارجه، مضحک است و یکبار دیگر پرده از ماهیت سیاست خارجی منفعل افغانستان برمی دارد.
 
واقعیت اما این است که تصمیم استرالیا برای بستن سفارتخانه اش در کابل، گامی در راستای سقوط دولت کابل است و به هرج و مرج و بحران و بی ثباتی دامن می زند.
 
شایسته بود کابل در برابر این تصمیم، واکنشی قاطع و محکم نشان می داد و از محافظه کاری و مصلحت اندیشی و ترس و جبن ویژه دولت های بی اختیار و دست نشانده فاصله می گرفت.
 
استرالیا هرگز یک شریک استراتژيک برای افغانستان نبوده و نیست. نیروهای نظامی این کشور در زمان حضور خود در افغانستان، مرتکب شنیع ترین جنایت های جنگی علیه شهروندان غیر نظامی شدند و دولت استرالیا هم تمام قد به حمایت از نظامیان جنایتکارش ایستاد، رسانه افشاکننده این جنایات را مورد حمله قرار داد و سرکوب کرد و اجازه نداد تا عدالت به طور کامل، اعمال و اجرا شود.
 
شراکت افغانستان با استرالیا نه راهبردی بوده و نه می تواند راهبردی باشد؛ زیرا دولت آن کشور، دنباله رو سیاست های ایالات متحده است و در پی صلح ترامپ با طالبان و تایید این توافق استعماری توسط جو بایدن، عملا هرگونه پیمان استراتژيک میان کابل و واشنگتن، منسوخ و بی اعتبار شده و روابط راهبردی دو کشور از بنیاد متلاشی گشته است.
 
بنابراین استرالیا به مثابه یکی از مستعمرات رسمی انگلیس و غیر رسمی امریکا هم نمی تواند متحدی استراتژيک و صادق برای کابل باشد.
 
از سوی دیگر، اهمیت دادن دستگاه دیپلماسی افغانستان به «تجدید تعهد استرالیا در راستای مبارزه با تروریزم، استقرار صلح و ثبات در افغانستان و تداوم همکاری‌های استراتژیک میان دو کشور» خنده دار، ساده لوحانه و بی بنیاد است؛ زیرا استرالیا نه در عمل چنین تعهدی را اعمال کرده و می کند  و نه از نظر اخلاقی به آن پایبند بوده است؛ زیرا با بستن سفارت خود در کابل، حتی ابتدایی ترین قواعد روابط دوستانه را زیر پا گذاشت و بدتر از آن، دولت افغانستان را در سخت ترین روزهایش تنها رها کرد.
 
با این وصف، استرالیا حتی اگر در گذشته، دوست افغانستان بوده باشد – که با توجه به جنایت های تکان دهنده نیروهای ویژه ارتش آن کشور در ارزگان، هرگز چنین نبوده- این دوستی صرفا برای روزهای خوب بوده است؛ روزهایی که افغانستان از امنیت نسبی برخوردار بود و کشورهای خارجی دارای نیروی نظامی در افغانستان نیز هرکدام به سهم خود، منافع راهبردی شان را به دست می آوردند، اکنون که همه چیز رو به وخامت می رود و حضور قوای خارجی برای تأمین منافع آنان نیز ضرورتی ندارد، استرالیا نخستین کشوری است که تصمیم به خروج کامل سیاسی و نظامی از افغانستان می گیرد؛ تصمیمی که می تواند سرآغاز تصمیم های مشابه از سوی دیگر کشورهای غربی و غیر غربی قرار بگیرد و به این ترتیب، وضعیت بحرانی افغانستان را بحرانی تر کند.
 
با توجه به این امر، وزارت خارجه اشرف غنی، از کدام تجدید تعهد سخن می گوید و چه اطمینانی وجود دارد که تظاهرات ریاکارانه مقام های استرالیایی به پایبندی شان نسبت به مبارزه با تروریزم و کمک به صلح و ثبات در افغانستان، واقعیت داشته باشد و بخشی از سیاست اصولی آن کشور در قبال کابل باشد؟
 
به هر حال، تصمیم استرالیا یکبار دیگر به دولت کابل یادآوری می کند که اتحاد استراتژیک در روی کاغذ، به اندازه کاغذ باطله هم ارزش ندارد و مواجهه با بحران و هدایت کشور از دل طوفان ها به سمت سواحل رستگاری، نیازمند ایجاد دوستی های راهبردی و پایدار بر اساس منافع مشترک و از موضع برابر با کشورهای همسایه و منطقه است؛ نه قدرت های استعماری و جهانخوار که از هزاران مایل دورتر تنها برای رسیدن به اهداف، مطامع و منافع امنیتی و اقتصادی خود، به افغانستان، لشکرکشی نظامی کردند و در نهایت هم کابل را به کام تروریزم می فرستند.
 
محمدرضا امینی - جمهور