کشتار هزاره‌ها؛ بگذارید این جنگ دوطرفه باشد

در حمله اخیر مهاجمان نقاب‌پوش در بغلان ۱۰ کارمند مؤسسه ماین‌ روبی هلوترست کشته شدند و ۱۶ تن دیگر زخم برداشتند.
 
جیمز کوان؛ رئیس اجرایی این نهاد به بی ‌بی ‌سی گفته است آنچه آن شب اتفاق افتاد «قتل عمد» بود. گروهی از مردان مسلح به اردوگاه ما آمدند و افراد هزاره را جدا کرده و به قتل رساندند. ما انتظار چنین چیزی را نداشتیم.
 
آقای کوان گفته که مهاجمان «با خونسردی» کارکنان این مؤسسه را کشتند.
 
در کلیپی که پولیس بغلان نشر کرده نیز یکی از نجات ‌یافتگان این حمله گفته که افراد مسلح پیش از تیراندازی از آنها پرسیدند که کسی از آنها از قوم هزاره است؟
 
در روزهای اخیر، شماری از مردم افغانستان با هشتگ «نسل‌‌ کشی هزاره‌ها» طوفان توییتری به راه انداختند که در افغانستان و شماری از کشورها ترند شد.
 
همزمان برخی رهبران سیاسی و قومی نیز خواستار اقدام عملی حکومت برای حمایت از هزاره ها شده است.
 
با این حال، انتظار نمی رود تغییری رخ بدهد؛ زیرا در دولتی که تبعیض، ستم، دوگانه رفتاری، قوم گرایی و فاشیزم وجود دارد و در پشت پرده دست های قدرتمندی از تروریزم و تکفیری گری و فرقه گرایی مبتنی بر حذف سیستماتیک، حمایت می کنند، نمی توان توقع داشت که اقدامی برای پایان دادن به این جنگ اعلام ناشده یکجانبه صورت بگیرد و از یک اقلیت قومی و مذهبی متمدن، خشونت‌ پرهیز و متعهد به منافع ملی کشور حمایت شود.
 
اما این رویکرد، بیش از این قابل تحمل نیست. کشتارهای مهیب، قتل عام های فجیع و حذف هدفمند یک اقلیت قومی و مذهبی بدون هیچ تفکیکی میان قربانیان، سال هاست که ادامه دارد و به یک رویه رایج و عادتی معمول تبدیل شده است.
 
اکنون زمان آن فرارسیده تا این جنگ یکجانبه یا پایان یابد و یا اجازه دهند که دوطرفه باشد و این معادله ظالمانه قاتل و قربانی تغییر کند.
 
هزاره ها و شیعیان افغانستان در برابر یک دشمن آشتی و ناپذیر و خون آشام قرار گرفته اند. آنها طبق هر قاعده ای که بسنجیم از حق دفاع و انتقام برخوردار اند. اینکه یکطرف بکشد و جانب دیگر، تنها به دریافت پیام های بی هزینه محکومیت بسنده کند و هر روز پیکرهای پاره پاره عزیزان خویش را بر دوش بکشد، به شدت ظالمانه است.
 
همه نیروها وظیفه دارند برای تغییر این وضعیت فاجعه بار وارد عمل شوند و این دولت فاسد و فاشیست و غیر مسئول را در برابر اینهمه فاجعه و رنج پاسخگو قرار دهند.
 
هزاره ها تاوان کدام خیانت نابخشودنی خود در حق این وطن ویران و سرزمین نفرین شده را می پردازند؟ آیا مزدور و پیشاهنگ قدرت های استعماری نو و کهن بوده اند یا عامل انفجار و انتحار و وحشت و خشونت و تکفیر و ترور و تفرقه و تنش؟
 
آنها که نه از مزارع پردامنه تریاک و تجارت سودآور این مخدر مرگبار بهره ای دارند و نه سهمی از خوان دولتی تنگ اندیش و بی ریشه و فاشیست و قوم گرا و ضد وحدت ملی، به چه دلیل باید بیشترین قربانی را بدهند و در هیچ نقطه ای از کشور، امنیت و آسایش نداشته باشند؟
 
دردآورتر اینکه پس از فجایعی مانند کشتار بی رحمانه دانش آموزان نوجوان یک مکتب دخترانه در غرب کابل، نماینده ای فاسد و فاشیست و قاچاقچی و قوم گرا در مجلس، مسئولیت این انفجار را بر عهده قوم و مذهبی قرار می دهد که قربانی شده است. این تنها بر اساس قواعد نابخردانه یک تروریست بالفطره قابل قبول است که قاتل و قربانی هر دو یکی باشند!
 
وضعیت امنیتی در سراسر کشور، وخیم و بحرانی است؛ اما این وضعیت، شرایط امنیتی اسفبار هزاره ها را توجیه نمی کند و ادامه نسل کشی واضح علیه این قوم که به نام یک گروهک بدنام صورت می گیرد هرگز نمی تواند با توجه به شرایط امنیتی کشور، قابل قبول باشد.
 
مسئول اصلی و مستقیم تأمین امنیت یک اقلیت قومی و مذهبی آماج ترور و کشتار و نسل کشی، همین دولتی است که با حضور و مشارکت حد اکثری و حمایت متمدنانه هزاره ها به قدرت رسیده، مشروعیت یافته و پایدار مانده است. همین دولتی که حتی اعتراضات مدنی آنها را در خیابان های پایتخت تحمل نکرد و با بمب و گلوله و آتش و خون، پاسخ داد و بی رحمانه سرکوب کرد.
 
اکنون که این نسل کشی آشکار در روز روشن، زیر نام یک گروهک تکفیری جنایتکار صورت می گیرد، دیگر هیچ بهانه ای برای توجیه و بی مسئولیتی دولت وجود ندارد. اگر دولت خود کاری برای توقف این جنگ یکجانبه نمی کند، بگذارد تا نبرد دوطرفه باشد. و اگر این کار را هم نمی کند، پس در این خون ریزی فاشیستی شریک است.
 
نرگس اعتماد - جمهور