۰

فرماندهان بازمی‌گردند

دوشنبه ۲۴ جوزا ۱۴۰۰ ساعت ۱۲:۱۷
فرماندهان برمی گردند تا بار دیگر در این مقطع دشوار تاریخ، در کنار مردم خویش قرار بگیرند و از کیان امنیت و حاکمیت ملی و تمامیت ارضی کشور دفاع کنند. هسته های مقاومت در حال تجدید و احیا است تا در چارچوب یک دفاع نظام مند ملی، اجازه ندهد پس از خروج غیر مسئولانه قوای خارجی و فروپاشی احتمالی نیروهای دولتی، افغانستان با خلأ قدرت رو به رو شود و به طور کامل به کام تروریزم پاکستانی سقوط کند.
فرماندهان بازمی‌گردند
محمد محقق؛ رهبر حزب وحدت اسلامی مردم گفته‌است: «از پيام جناب عطامحمد نور كه خواستار وحدت ميان خودشان و مارشال دوستم و اينجانب شده در چوكات نظام جمهورى اسلامى حمايت می‌نمايم.»
 
عطامحمد نور اخیرا گفته‌است که می‌خواهد در مشورت و هماهنگی با عبدالرشید دوستم و محمد محقق، مطابق یک پالیسی روشن، «بدون شکل‌دهی حکومت ملوک‌الطوایفی برای دفاع از سرزمین خویش به پیش برویم».
 
نور در ادامه نوشته‌است که «مارشال دوستم حق دارد تجهیزات و امکاناتی را که از برخی کشورها به دست آورده‌است، به نمایش بگذارد و از آن در دفاع از وطن استفاده کند؛ اما ما به دفاع جمعی و بسیج کلان نیاز داریم».
 
آقای نور از سقوط ولسوالی‌ها طی هفته‌های اخیر نیز انتقاد کرده و نوشته‌است که قدرت، ثروت، امکانات، تجهیزات و‌ دستور جنگ را حکومت در اختیار دارد؛ اما به گفته او «نمی‌دانند که چه ‌کنند».
 
هم پیام عطامحمد نور، هم اعلام آمادگی محمد محقق و هم قدرت نمایی نظامی دوستم در شمال، از سر ناگزیری است؛ شالوده های امنیت ملی در هم شکسته، نظم بی بنیاد امنیتی مبتنی بر حمایت بیگانه فروپاشیده، سرکوب دولتی علیه نیروهای خودی تیشه به ریشه اقتدار و امنیت ملی زده و به نحو بازگشت ناپذیری ستون های استوار دفاع ملی را ویران کرده است.
 
بپذیریم یا نپذیریم طالبان اکنون در میدان نبرد قدرتمند هستند. آنها هم به طور رویارو و مستقیم می جنگند و می کشند و غصب و غارت می کنند و هم از درون، رخنه و نفوذ می کنند، فرماندهان ترسو و بزدل را مجبور به خیانت و تسلیم می سازند، ولسوالی های استراتژيک را بدون مقاومت و درگیری، تصرف می کنند و ریش سفیدها و افراد صاحب نفوذ محلی را برای میانجی گری به منظور اشغال بی هزینه مناطق، ابزار قرار می دهند.
 
در عالی ترین سطح تصمیم سازی های امنیتی نیز سکوتی گورستانی حکمفرما است. هیچکس مسئولیت فروپاشی هراس انگیز نظم امنیتی را بر عهده نمی گیرد. هیچ مقام مسئولی حاضر نیست چشم در چشم مردم بایستد و مسئولیت خطیر دفاع از آنها در برابر موج حملات طالبان را بر دوش بگیرد. هیچکس نمی خواهد بگوید سربازان و فرماندهان در خطوط مقدم نبرد که حالا به وسعتی در مقیاس کل کشور گسترش یافته، به چه تکیه کنند، از سوی کدام مرجع حمایت می شوند، برای کدام آرمان بجنگند و به کدام اصل وفادار بمانند؛ وقتی فرماندهان شان پرچم سفید برافراشته اند و شوراهای نظامی، پیوسته تصمیم به «عقب نشینی تاکتیکی» می گیرند؟
 
امید مردم اما بازهم به همان کسانی است که طی ۲۰ سال گذشته در چارچوب یک سیاست سیستماتیک امنیتی زیر نام «جنگ سالار» و «تفنگ سالار» و «مسلح غیر مسئول» و «جزیره قدرت» و... طرد و سرکوب و منزوی شدند و در حاشیه قرار گرفتند.
 
نگاه قومی به مساله حیاتی امنیت ملی، در نهایت کشور را بر لبه پرتگاه سقوط به کام تروریست های پا برهنه و وحشی پاکستانی قرار داده است. غرب نشین های متوهم که آمده بودند تا بساط مجاهدین را برچینند و مردم را یکشبه به سرزمین سبز امنیت و رفاه و اقتدار برسانند، اکنون از سوی کارفرمایان غربی شان تنها مانده اند و مذبوحانه برای بقا تقلا می کنند و تمام دغدغه شان این است که این امنیت فرودگاه کابل، از سوی یک نیروی قابل اطمینان تأمین شود تا راه فرار باز باشد.
 
این تنها راه باقی مانده است؛ راهی که پیشتر پیموده شده و نتیجه بخش بوده است.
 
امتیاز بزرگ این روش این است که قدرت فرماندهان جهادی مبتنی بر حمایت ملی و مردمی است نه پشتیبانی قدرت های خارجی که اگر روزی منافع شان اقتضا کرد، حمایت می کنند و روزی دیگر بر اساس منافع ملی خود، تصمیم به ترک کشور می گیرند.
 
با این حال، همان گونه که در پیام عطامحمد نور نیز اشاره شده، تشکیل یک جبهه بزرگ دفاع ملی نیاز به بسیج کلان و فراگیر دارد و با قدرت نمایی یک یا چند فرمانده جهادی به طور انفرادی و پراکنده، نه تنها نتیجه بخش نیست؛ بلکه در آینده ممکن است به شکل گیری حکومت های قومی منجر شده و بحران های تازه ای بیافریند.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین