افغانستان غم‌انگیز، میراث امریکا

جو بایدن؛ رئیس جمهوری امریکا عصر جمعه پس از سؤالات پی در پی خبرنگاران در مورد افغانستان خواست به‌جای سؤالات "منفی" در مورد خبرهای "شاد" از او سؤال کنند.
 
با این حال، بایدن گفت روند خروج نیروهای امریکایی از افغانستان براساس برنامه‌ در حال اجراست.
 
از او درباره آینده حکومت افغانستان نیز سؤال شد؛ این‌که آیا این حکومت می‌تواند در برابر چالش‌های پیش رو مقابله کند، بایدن گفت حکومت افغانستان توانایی ادامه کارش را دارد؛ اما او بر ضرورت حمایت داخلی از حکومت افغانستان نیز تاکید کرد.
 
"ما ۲۰ سال آنجا بودیم. من در قصر سفید با رهبران افغان صحبت کردم. فکر می‌کنم آنها توانایی این را دارند که از حکومت محافظت کنند. من فکر می‌کنم در آینده مذاکرات بیشتری انجام خواهد شد؛ اما نگرانی من این است که آنها مسایل داخلی میان خودشان دارند، و به خاطر بقای حکومت به حمایت داخلی نیاز دارند."
 
غیر منصفانه است اگر همه مسایل افغانستان را به خارجی ها و به طور خاص، امریکایی ها نسبت دهیم. بخشی از مشکلات داخلی است. رهبران بی کفایت، فاسد و جاه طلب، سرنوشت کشور را به گروگان گرفته اند. پیامدهای جنگ داخلی پس از سقوط دولت نجیب تا ده ها سال ادامه یافت و در نتیجه، رهبران قدرت طلب، هارتر و حریص تر شدند.
 
ظهور طالبان، مصایب بزرگتری را به بار آورد. مواد مخدر، تروریزم، فروپاشی اجتماعی و امنیتی و جنگ های پایدار، تجارب تکراری در طول این سال ها بوده است.
 
بی تردید، امریکا مقصر و مسئول همه این فجایع نبوده و نیست؛ شوروی، قدرت های دیگر، پاکستان و سایر همسایگان هم در کنار عوامل داخلی، این وضعیت فاجعه بار را رقم زده اند.
 
اما همان گونه که بایدن هم اذعان کرده است، امریکا ۲۰ افغانستان را اشغال کرد. ۲۰ سال یک تاریخ است. در این مدت می توان کشوری از بنیاد ویران را آباد کرد یا بالعکس. امریکا کدامیک از این دو اقدام را انجام داد؟ چرا رییس جمهوری آن، اکنون حتی از پرسیدن درباره افغانستان بیزار است و آن را مایه غم می داند و می خواهد در این باره نشنود؟ مردم کشوری که بایدن نمی خواهد نام آن را بشنود، چه می کشند؟
 
این میراث امریکا است، میراث اشغال لجام گسیخته و خروج غیر مسئولانه، میراث مشروعیت بخشیدن به تروریزم، میراث عهدشکنی و وعده خلافی و دروغ و دورویی، میراث مداخلات هژمونیک و خطاهای استراتژيک. قدرت های بزرگ، اشتباهات بزرگتری مرتکب می شوند و افغانستان هم نتیجه اشتباهات بزرگ امریکا به مثابه بزرگترین قدرت جهان است.
 
این کشور غم انگیز که اکنون به جهنمی سوزان تبدیل شده بار دیگر در میانه بحرانی مرگبار، تنها رها می شود؛ زیرا امریکا ۲۰ سال آن را اشغال کرد و در طول این مدت، هرگز صادق نبود و پیوسته دروغ گفت.
 
بایدن هنوز هم آن دروغ ها را تکرار می کند. او از تدارک حمایت هوایی از نیروهای امنیتی افغان سخن می گوید و از اینکه رهبران کابل، توانایی مدیریت وضعیت را دارند.
 
اما شرایط و شواهد، شهادت می دهد که بایدن دروغ می گوید و ادعاهای ریاکارانه امریکایی ها هیچ نسبتی به واقعیت های جاری ندارد.
 
مردم افغانستان بزرگترین قربانی اشغال جنایتکارانه افغانستان توسط امریکا بودند. بی تردید بایدن علاقه ای ندارد که در مورد سرنوشت آنها بشنود؛ اما واقعیت را نمی توان کتمان کرد، مرگ، فروپاشی، فاجعه، آوارگی های دسته جمعی، فقر فراگیر، بیماری های در حال گسترش و آینده تیره و تاری که هیچ امیدی به آن وجود ندارد. این میراث امریکا است و احتمالا ده ها سال دیگر ادامه خواهد یافت.
 
در این میان، رهبران سرسپرده ای که به امید تغییر نظر بایدن راهی کاخ سفید شده بودند، اگر در ملاقات با رییس جمهوری امریکا، مجاب نشده اند، اکنون با این جمله توهین آمیز او باید دریافته باشند که رییس جمهوری امریکا حتی نمی خواهد درباره افغانستان صحبت کند؛ زیرا این او را غمگین می کند.
 
پس افغانستان در عمل به معنای واقعی کلمه از سوی امریکا «رها» شده و آنهایی که بر این میراث ویران و غم انگیز، هنوز در توهم ساختن کاخ های بلند با حمایت امریکا به سر می برند، باید بدانند که اگر با فجایع جاری و‌ آینده، با چشم های باز و به طور مسئولانه رو به رو نشوند، در برابر این شرایط و آنچه به حتم، رخ خواهد داد، مقصر اند و باید پاسخگوی سرسپردگی شرم آورشان به قدرت های عهدشکن و جهانخوار باشند.
 
نرگس اعتماد – جمهور