مسایل دیگری هم وجود دارد که نیازمند پاسخگویی و شفاف سازی است. از جمله آنها سقوط سریالی و دومینویی ولسوالی های سابقا امن در ولایت های شمالی است.

اشرف غنی؛ رییس جمهوری گفته است: "آنهایی‌که از داخل نظام را تخریب می‌کنند، باید بدانند که پس از این در برابرشان صبر و تحمل نمی‌کنیم".
 
در روزهای گذشته همزمان با پیشروی سریع طالبان در ولسوالی‌ها و سقوط گذرگاه‌های استراتژیک مرزی، برخی افراد متهم به "خیانت" و جانبداری طالبان شده‌اند.
 
حسام‌الدین شمس؛ والی بادغیس تایید کرده که دو عضو شورای ولایتی به طالبان پیوسته‌اند.
 
پیشتر هم نوار صوتی صحبت تلفونی امرالله صالح منتشر شد که با لحنی تند امیرشاه نایب‌زاده؛ نماینده بادغیس در مجلس را متهم به "خیانت" می‌کند.
 
در این نوار او این نماینده پارلمان را متهم کرد که "تو به طالبان وعده دادی که ولایت را به آنها تسلیم می‌کنی".
 
شماری از چهره‌های سیاسی از آقای صالح حمایت کرده و خواهان شناسایی و محاکمه "مخربان داخل نظام" شده‌اند.
 
آقای نایب‌زاده این اتهامات را رد کرده است.
 
در این میان، مسایل دیگری هم وجود دارد که نیازمند پاسخگویی و شفاف سازی است. از جمله آنها سقوط سریالی و دومینویی ولسوالی های سابقا امن در ولایت های شمالی است.
 
شمال سرزمینی است که در آن برخلاف جنوب، طالبان از حمایت قومی ساکنان محلی برخوردار نیستند. مردم این منطقه نیز به لحاظ قومی، فرهنگی و ایدئولوژيک، نه گرایش های تندروانه و تروریستی دارند و نه تمایلی به مزدوری برای پاکستان و دیگر قدرت هایی که از طالبان حمایت می کنند. پس چه چیزی شمال را در مسیر سقوط قرار داده است؟ این ناشی از قدرت بیرونی طالبان است یا توطئه های ویرانگر خاینان ملی و طالبان داخل نظام؟
 
چندی پیش خانه عطامحمد نور که برای بازگرداندن امنیت و آرامش و حاکمیت دولت مرکزی و کمک به ارتش ملی، به بلخ رفته بود، آماج یک حمله راکتی قرار گرفت. ابعاد این حمله هنوز مشخص نیست؛ زیرا کسی نمی داند که کار طالبان بیرون نظام بود یا درون نظام. هرچه بود، تلاشی مذبوحانه برای سد کردن مسیر مقاومت و کمک به ادامه سقوط ولسوالی ها و گسترش سلطه طالبان در منطقه ای بود که زیست بوم قومی و فرهنگی و ایدئولوژيک آن گروه نیست.
 
از سوی دیگر، به تازگی عنایت بابر فرهمند؛ معاون شورای مصالحه ملی و از نزدیکان مارشال دوستم، ادعا کرد که در تقسیم و تأمین تجهیزات نظامی و امکانات جنگی برای رهبران و فرماندهان، عدالت رعایت نمی شود و اقوامی که به گفته او در کانون های تصمیم گیری امنیتی، نماینده ندارند، هیچ کمکی دریافت نمی کنند و به عنوان چوب سوخت اقوام دیگر مورد استفاده قرار می گیرند.
 
حق با آقای فرهمند است؛ زیرا به نام خیزش مردمی و بسیج ملی برای کمک به نیروهای امنیتی و مقابله با طالبان، تیشه به ریشه نظام زده می شود و اهداف قومی تروریست های تکنوکرات و نیکتایی دار دنبال می گردد.
 
آرامش و سکوتی که در حوالی جنوب و شرق کشور حکمفرماست نیز پرسش برانگیز و معنادار است. اشرف غنی در خوست، فرودگاه بین المللی، افتتاح می کند؛ اما همه ولسوالی های ولایت های امن تخار و بدخشان در شمال شرق کشور به کام طالبان، سقوط می کند و دامنه جنگ عمدا به سمت مراکز شهری این ولایات هدایت می شود.
 
در هرات، در یک روز پنج ولسوالی از وجود نیروهای امنیتی تخلیه می شود و گذرگاه استراتژیک اسلام قلعه هم به آن گروه واگذار می شود؛ اما قندهار و زابل و هلمند و جلال آباد و پکتیا و پکتیکا و کنر و لوگر و... نسبت به سقوط های پیاپی در ولایت های دیگر، تقریبا امن و آرام هستند.
 
این نشانگر چیست؟ آیا توطئه ای در کار است؟
 
کاملا بدیهی است که اعضای شوراهای ملی و ولایتی بادغیس، در صورتی که مرتکب خیانت شده باشند، باید به شدیدترین شیوه ممکن، مجازات شوند؛ اما به نظر می رسد که توطئه، کلان تر از آن است که تنها به بادغیس محدود شود. بنابراین، خاینان اصلی را باید پیدا کرد. آنهایی که از یکسو از جمهوریت دم می زنند و از سوی دیگر، دل در گرو امارت دارند و بر قدرت و سلطه آن می افزایند.
آنهایی که از یکسو در جلال آباد یا راولپندی با افسران آی اس آی برای سرنوشت افغانستان، مذاکرات مخفیانه و شبانه برگزار می گذارند و از جانب دیگر، نیروهای امنیتی را در کمربند محاصره طالبان، تنها و بی پشتوانه رها می کنند تا اسیر یا کشته شوند و یا به آنان دستور می دهند که سلاح ها و تانک ها و تجهیزات مدرن و دست نخورده خود را به طالبان واگذار کنید و عقب بنشینید.
 
این توطئه است و باید رمزگشایی شود و دست های آلوده نهفته در پشت آن، افشا و مجازات شوند؛ در غیر آن، فاتحه جمهوریت خوانده است و باید برای سلطه سریع امارت آماده شد؛ شاید -همانگونه که شهاب الدین دلاور گفت – ظرف دو هفته یا کمتر.
 
نرگس اعتماد - جمهور