غنی و اطرافیان بزدلش خاک افغانستان را در شرایطی ترک کردند که مردم بیش از هر زمان دیگری نیازمند رهبری مسئول، دلسوز و شجاع بودند. آنها نشان دادند که هرگز و هیچگاه متعلق به این مردم نبوده اند و هیچ برنامه‌ای برای نجات افغانستان از بحران و باتلاقی که خودشان ایجاد کرده بودند ندارند.

همانگونه که انتظار می رفت اشرف غنی در نهایت بدون سر و صدا از کشور گریخت. او در حالی خاک افغانستان را با حقارت ترک کرد که همه ولایات و شهرهای کشور را به طالبان واگذاشت، ارتش و نیروهای مسلح را متلاشی کرد، خزانه ملی را به نفع فاسدان نزدیک خویش خالی نمود و در نهایت پس از آنکه افغانستان را با فروپاشی کامل روبرو کرد به عنوان یک مزدور سرسپرده پا به فرار از کشور گذاشت.
 
اکنون یک افغانستان بحران‌زده با آینده ای مبهم و میراث شوم رییس جمهوری بدنام و فاسد باقی مانده است.
 
مردم پایتخت در حالی که در بیم و بهت و نگرانی به سر می‌برند از رفتن اشرف غنی اما خوشحال اند؛ احساسی غریب و متناقض که نشان دهنده وضعیت پیچیده کشور به ویژه کابل است.
 
او پس از آن خاک افغانستان را ترک کرد که ماه‌ها روند صلح را به گروگان گرفت و اجازه یک توافق آبرومندانه و مبتنی بر منافع ملی و حضور تضمین شده و عادلانه همه اقوام و اقلیت ها در ساختار سیاسی را نداد.
 
او با تحکم و تصلب و اقتدارگرایی و تمامیت‌خواهی ویژه خودش همه راه های مربوط به صلح و جنگ را مسدود کرد و با کیش و مات کردن تحقیرآمیز قدرتمندترین رهبران منتقد خویش، آخرین میخ را بر تابوت کشوری بحران زده و متلاشی شده کوبید.
 
او در حالی از افغانستان فرار کرد که می توانست با استعفای رسمی و ایجاد یک شورای رهبری موقت، زمینه مذاکرات مستقیم با طالبان به منظور انتقال قدرت را فراهم سازد و دست کم از واگذاری کابل پایتخت به طالبان بدون دستیابی به توافق سیاسی پرهیز کند.
 
او اما هرگز به مصالح افغانستان و منافع بلندمدت آن نمی اندیشید.‌ برای او به عنوان یک مزدور که مأمور نابودی کشورش و تحمیل سنگین ترین مصائب بر مردم رنجیده میهن اش شده بود آنچه اولویت داشت تعمیق و تشدید بحران و جلوگیری از دستیابی به راهی برای رهایی بود.
 
اشرف غنی این مأموریت ننگین را به درستی به سرانجام رساند.
 
اکنون دیگر برای او مهم نیست که افکار عمومی و نسل‌های امروز و فردای افغانستان به او به مثابه یک خائن ملی نگاه می کنند؛ زیرا او هرگز در دغدغه داوری های بی رحمانه مردم و تاریخ افغانستان در قبال خود و کارنامه شرم‌آورش را نداشت و هیچ گاه نمی خواست که این دغدغه مقدس کوچکترین خللی در پروژه ای که به او به مثابه یک مزدور سرسپرده واگذار شده بود، وارد آورد.
 
شاید مردم بی گناه افغانستان که قربانی توطئه های شوم این عنصر خطرناک شدند، هرگز در آینده فرصت محاکمه عادلانه او را پیدا نکنند؛ اما امروزه آنچه جای خرسندی دارد این است که او دیگر رئیس جمهور افغانستان نیست. فاشیست های فاسدی که پیرامون او گرد آمده بودند دیگر برای مردم افغانستان تصمیم نمی گیرند. دست های آلوده ای که اموال عمومی و دارایی های ملی افغانستان را به تاراج می‌بردند دیگر کوتاه شدند.
 
او اطرافیان خیانتکارش دیگر نمی‌توانند جوانان رشید افغانستان را به نام تامین امنیت و مبارزه با تروریزم و... به کشتن بدهند.
 
از این پس، قانون اساسی، نیروهای مسلح، خزاین ملی و روندهای دموکراتیک (اگر باقی‌مانده باشند) از جانب چند عنصر فاسد مستقر در راس قدرت به گروگان گرفته نمی شوند.
 
معلوم نیست چه آینده ای در انتظار مردم افغانستان به ویژه کابل پایتخت است. سرنوشت آزادی ها و قربانی هایی که برای تحقق آن داده شده چه خواهد شد، ساختار سیاسی آینده کشور آیا بر بنیاد عدالت و مشارکت همگانی و منافع فراگیر ملی تعریف و تنظیم خواهد شد یا بر پایه منافع و مطالبات سیاسی و قومی و ایدئولوژیک جریان های غالب؛ اما بدون آنکه نسبت به آینده بدبین یا خوشبین باشیم، اینکه دیگر یک رئیس جمهوری فاسد، بی‌لیاقت، مزدور، دست نشانده، خودکامه، دیکتاتور، سرکوبگر، قانون شکن، جاه طلب، تمامیت خواه و فاقد کمترین تعهد ملی که همواره از بیگانگان دستور می گرفت و مجری پروژه های استعماری قدرت های برتر جهانی بود، در قدرت نیست، مایه سرور و سربلندی و خوشحالی است.
 
غنی و اطرافیان بزدلش خاک افغانستان را در شرایطی ترک کردند که مردم بیش از هر زمان دیگری نیازمند رهبری مسئول، دلسوز و شجاع بودند. آنها نشان دادند که هرگز و هیچگاه متعلق به این مردم نبوده اند و هیچ برنامه‌ای برای نجات افغانستان از بحران و باتلاقی که خودشان ایجاد کرده بودند ندارند.
 
و نکته آخر اینکه فصل حاکمیت فاسد غنی به مثابه یک نقطه سیاه و تاریک در تاریخ سیاسی معاصر افغانستان باقی خواهد ماند؛ فصلی بی افتخار و سرشار از سیاهی و تباهی.
 
نرگس اعتماد - جمهور