زنان افغانستان حتی بدون حمایت و پشتوانه مستقیم خارجی برای حقوق انسانی و اساسی خویش مبارزه می کنند و شجاعانه به خیابان می آیند تا فریاد خویش را به گوش طالبان، مردم افغانستان و قدرت های جهان برسانند.

از نخستین روزهای پیروزی طالبان در افغانستان، تجمعات، گردهمایی ها و راهپیمایی های اعتراضی زنان در بسیاری از ولایت های بزرگ کشور آغاز شد.
 
بسیاری از آنها خواهان حقوق بدیهی انسانی خویش در حوزه تحصیل، اشتغال و حضور در اجتماع و سیاست هستند؛ مواردی که گفته می شود در پی پیروزی طالبان عمیقاً به خطر افتاده و امکان تکرار تجارب تلخ و سرگذشت غم انگیز زنان در دوره اول حکومت طالبان همچنان وجود دارد.
 
با این حال، هیچکس انتظار نداشت که زنان افغانستان شجاعانه در خط اول مبارزه حضور پیدا کنند که در طرف مقابل آنان گروهی به نام طالبان حضور دارد.
 
طالبان مسلح که احساس می کنند از راه مبارزه نظامی به پیروزی سیاسی دست یافته اند و بازیگر بی رقیب و تصمیم گیر مستقل برای تعیین سرنوشت همه مردم افغانستان از جمله زنان هستند، اکنون با نوع متفاوتی از مبارزه روبرو شده اند. آنها تصور نمی کردند که جز مقاومت و مبارزه مسلحانه در برابر حکومت آنها چالش دیگری نیز وجود داشته باشد.
 
با این حال، زنان افغانستان بدون سلاح و تنها با پلاکاردهایی حاوی شعارهای حق خواهانه و عدالت طلبانه به خیابان می‌آیند و چشم در چشم نیروهای مسلح طالبان و با وجود تهدیدهای صریح و مستقیم آنان فریاد می کشند و حق خود را می خواهند.
 
رویدادهای حدود یکماه اخیر نشان می‌دهد که این زنان معترض از سرکوب و ارعاب و تهدید نیز ترسی به خود راه نمی دهند و با صورت های خونین، فریاد های خویش را بلندتر از همیشه به گوش مردم افغانستان و جهان می رسانند.
 
این در شرایطی است که وزارت امور داخله طالبان که حالا در اختیار سراج الدین حقانی؛ رهبر شبکه حقانی و از مهم‌ترین عوامل قدرت نظامی آن گروه قرار دارد، برای مهار اعتراضات و راهپیمایی های خیابانی علیه پاکستان و طالبان محدودیت های سنگینی وضع کرده و گفته است که از این پس هیچ گونه گردهمایی و راهپیمایی اعتراضی بدون دریافت مجوز از سوی این وزارتخانه مجاز نخواهد بود و با آن برخورد خواهد شد.
 
علیرغم این محدودیت سنگین و ممنوعیت جدی، زنان معترض افغانستان اما بار دیگر در واکنش به تبدیل وزارت زنان به وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان در برابر ساختمان این وزارت اجتماع کرده و شعارهایی مبنی بر حق کار، تحصیل و آزادی سر دادند.
 
این در حالی است که اعتراضات مشابهی نیز در شبکه‌های اجتماعی جریان دارد که هدف از آن برداشته شدن محدودیت حضور دانش آموزان دختر و بازگرداندن حق تحصیل به دختران و زنان افغانستان از سوی وزارت معارف طالبان است.
 
یکی از شعارهای مورد استفاده در این کارزار وسیع مجازی این است که «من بدون خواهرم به مکتب نمی روم»؛ شعاری ساده، صریح اما عمیقاً معنی‌دار و پیام‌مند خطاب به همه کسانی که تلاش می کنند زنان افغانستان را از حق آموزش و تحصیل محروم کنند.
 
طالبان تاکنون در برابر اعتراضات زنان برخلاف همه انتظارهایی که وجود داشت انعطاف نسبی نشان داده اند. با وجود بازداشت شماری از زنان معترض و حتی لت و کوب برخی از معترضان زن، نیروهای طالبان سعی کرده اند خود را با اعتراضات و مبارزات متفاوت زنان افغان تا حدودی وفق دهند.
 
این شاید بخشی از سیاست اصولی رهبران طالبان برای نشان دادن چهره و تصویری متفاوت به جهان باشد تا برای حکومت نوپای جدیدشان مشروعیت و اعتبار بین المللی کسب کنند.
 
اما در داخل افغانستان وضعیت آن‌گونه که نشان داده می‌شود نیست. بسیاری از فعالان زن معتقد اند که تصمیم طالبان برای تفکیک جنسیتی در دانشگاه ها و محدود کردن آموزش دختران در مکاتب، سرنوشت مبهم و پیچیده هزاران کارمند زن در ادارات دولتی و به احتمال زیاد تشدید سختگیری ها در حوزه فعالیت رسانه‌ای و فرهنگی زنان، نشانگر بازگشت سیاست های زن ستیزانه آن گروه می باشد و از این منظر، طالبان امروز با طالبان ۲۰ سال قبل تفاوتی ندارند.
 
با همه این احوال، دست‌کم آنچه تاکنون رخ داده نشان می‌دهد که زنان افغانستان حتی بدون حمایت و پشتوانه مستقیم خارجی برای حقوق انسانی و اساسی خویش مبارزه می کنند و شجاعانه به خیابان می آیند تا فریاد خویش را به گوش طالبان، مردم افغانستان و قدرت های جهان برسانند.
 
اگرچه طالبان هنوز نمی دانند که با این مبارزه متفاوت چگونه مواجه شوند؛ اما حتی اگر اعتراضات زنان سرکوب شود و آنان به حقوق خویش به عنوان انسان و مسلمان در چارچوب قوانین ملی و احکام اسلامی دست نیابند، نفس حضورشان در خیابان برای مطالبه حق خویش، به عنوان یک صفحه زرین در تاریخ مبارزات زنان افغان ثبت خواهد شد و ماندگار خواهد ماند.
 
و نکته آخر اینکه اعتراضات و مبارزات شجاعانه زنان افغان پاسخی صریح و تحقیرآمیز به همسر زلمی خلیلزاد است که پیش از این گفته بود زنان افغان برای دستیابی به حقوق خویش نباید منتظر پول امریکا و خون سربازان امریکایی باشند. آنها خود باید برای حق پیش مبارزه کنند. زنان افغان هم نشان دادند که در کشوری که نیروهای تا دندان مسلح ارتش امریکا شب‌هنگام از آن فرار می کنند، آنها در روز روشن در حضور نیروهای مسلح طالبان به خیابان می آیند و برای حق کار، تحصیل و آزادی خویش مبارزه می کنند.
 
نرگس اعتماد – جمهور