سریع به امریکا و دراز کردن دست دوستی به سوی دشمن دیروز نشان می‌دهد که جهادیون با شکستی شرم‌آور رو به رو شده اند. آنها دیگر نمی‌توانند ادعا کنند که پیروز بلامنازع جنگی شده اند که هنوز پایان نیافته است؛ زیرا رهبران طالبان پیش از این رسما اذعان کرده بودند که با شکست نظامی امریکا توسط طالبان اکنون واشنگتن یک جنگ سیاسی و اقتصادی را راه‌اندازی کرده؛ جنگی که شواهد نشان می‌دهد که طالبان دست‌کم تاکنون آن را باخته اند.

در پی تشدید وضعیت فاجعه بار انسانی، فروپاشی کامل اقتصادی، سقوط سریع ارزش پول ملی و فراگیری بی‌سابقه فقر و گرسنگی، سران دولت طالبان از مواضع انقلابی خود علیه امریکا عقب نشینی کردند و خواستار تعامل دوستانه واشنگتن با کابل هستند.
 
شواهد میدانی در کابل نیز حاکی از آن است که شعارهای ضد امریکایی از دیوارهای پایتخت پاک می‌شود. اکنون دیگر طالبان ادعا نمی کنند که امریکا را شکست داده اند. آنها خواستار دوستی همه جانبه با واشنگتن هستند؛ چیزی که به باور رهبران طالبان می تواند بحران کنونی را مهار کند و بنیان های حاکمیت شان را مستقر سازد.
 
این بازگشت سریع به امریکا و دراز کردن دست دوستی به سوی دشمن دیروز نشان می‌دهد که جهادیون با شکستی شرم‌آور رو به رو شده اند. آنها دیگر نمی‌توانند ادعا کنند که پیروز بلامنازع جنگی شده اند که هنوز پایان نیافته است؛ زیرا رهبران طالبان پیش از این رسما اذعان کرده بودند که با شکست نظامی امریکا توسط طالبان اکنون واشنگتن یک جنگ سیاسی و اقتصادی را راه‌اندازی کرده؛ جنگی که شواهد نشان می‌دهد که طالبان دست‌کم تاکنون آن را باخته اند.
 
با این وجود برای طرف امریکایی این تازه آغاز ماجراست. آنها باید انتقام خود را از طالبان بگیرند و وضعیت فاجعه آمیز و سراسر حقارتی که در افغانستان تحت سلطه طالبان به وجود آمده برای واشنگتن یک برگ برنده قدرتمند محسوب می شود.
 
رهبران امریکا می خواهند بدانند که آیا طالبان بدون حمایت واشنگتن و پذیرش سیطره و هژمونی ایالات متحده قادر به پیشبرد برنامه های سیاسی خود هستند یا نه.
 
این در عین حال یک آزمون مهم برای قدرت هایی است که ادعا می کنند می توانند به سادگی جای خالی واشنگتن در معادلات استراتژیک منطقه را پر کنند؛ کشورهای مانند روسیه و چین که در روزهای نخست خروج نیروهای نظامی امریکا و ناتو از افغانستان با حمایت های همه جانبه از طالبان سعی داشتند شکست قدرت نظامی غرب را جشن بگیرند.
 
شرایط دردناک حاکم بر اقتصاد افغانستان، دوبرابر شدن قیمت ها، سقوط ارزش پول ملی و فشارهای شدیدی که بر دولت طالبان و حامیان منطقه‌ای آن وارد می‌شود، دیگر جایی برای جشن گرفتن باقی نمی‌گذارد. اکنون طالبان بی پروا دست دوستی به سوی امریکا دراز می‌کنند و خواستار کمک های واشنگتن برای نجات افغانستان از بحران فاجعه باری هستند که ممکن است میلیون‌ها نفر را به فقر و فاجعه بکشاند و سبب یکی از بزرگترین بحران های انسانی در قرن ۲۱ شود.
 
با این وجود نه التماس های صریح رهبران طالبان در برابر امریکا و دراز کردن دست دوستی به سوی واشنگتن و نه پاک کردن شعارهای ضد امریکایی از دیوارهای پایتخت تاکنون بر موضع واشنگتن در قبال انسداد دارایی‌های ملی افغانستان تاثیر گذاشته است.
 
جن ساکی؛ سخنگوی کاخ سفید رسما اعلام کرده است که پول‌های بلوکه شده به طالبان بازگردانده نمی‌شود. او تحریم شماری از مقام‌های دولت کنونی طالبان و نیز طرح یک دعوای حقوقی از خانواده‌های قربانیان حملات ۱۱ سپتامبر را از دلایل اصلی این اقدام برشمرده است.
 
با این وجود همه اینها می‌تواند بهانه باشد. امریکا یک جنگ اقتصادی و سیاسی بزرگ را علیه طالبان و حامیان منطقه‌ای و بین المللی آنها را راه‌اندازی کرده است. به بیان دیگر جنگ امریکا برخلاف تصور ساده‌لوحانه رهبران طالبان و حامیان خارجی آنها هرگز به تاریخ ۱۵ آگوست سال جاری میلادی به پایان نرسید؛ بلکه آمریکا با خروج نیروهای نظامی اش از افغانستان به ماموریت پرهزینه ۲۰ ساله اش پایان داد؛ اما جنگ واشنگتن علیه طالبان و مردم افغانستان همچنان ادامه دارد.
 
در این میان، بسیار ساده انگارانه خواهد بود اگر تصور کنیم که واشنگتن بدون دستیابی به اهداف استراتژیک خود، مطالبات به التماس های رهبران طالبان گوش می‌دهد و یا با توجه به فاجعه فراگیر انسانی و گرسنگی حاد در میان میلیون ها نفر از مردم افغانستان، سیاست کنونی خود را تغییر خواهد داد.
 
یکی از اهداف کلیدی واشنگتن، تحقیر طالبان و مجبور کردن آن گروه به پذیرش شکست خود در برابر فشارهای حداکثری ایالات متحده است؛ چیزی که هم اکنون نشانه های واضحی از تحقق آن را شاهد هستیم.
 
این رویداد در عین حال بر چشم‌انداز حاکمیت سیاسی طالبان در افغانستان نیز تأثیر می گذارد و آنها نمی‌توانند به طور مستقل دولتی تشکیل دهند که شالوده اساسی آن را شکست امریکا می سازد. به بیان بهتر، امریکا می‌خواهد در کابل دولتی روی کار بیاید که هرگز ادعا نکند با بیرون راندن نیروهای خارجی و به زانو درآوردن ابرقدرت بلامنازع جهان کنونی هیچ تعهدی در برابر جامعه جهانی ندارد و با استقلال کامل، اعمال حاکمیت خواهد کرد.
 
بنابراین، دشمنی امریکا با افغانستان تا زمانی ادامه خواهد داشت که سران دولت کنونی کابل با حقارت در برابر هژمونی بلامنازع واشنگتن زانو بزنند و سیطره دائمی امریکا بر سرنوشت افغانستان را بپذیرند؛ موضوعی که در موارد مشابه در آلمان پس از جنگ جهانی دوم، جاپان، ویتنام و... نیز تکرار شده است و کشورهایی مانند ایران که از پذیرش خواسته های تحمیلی واشنگتن سر باززده اند، هزینه های سنگین آن را نیز پرداخته اند. بنابراین، اگر طالبان در برابر امریکا تمکین نکنند، فقر و فاجعه گسترش خواهد یافت، تحریم های جهانی علیه رهبران طالبان با شدت تمام اجرا خواهد شد، پول های مسدود شده افغانستان همچنان در بانک‌های خارجی باقی خواهد ماند و در این میان طالبان با هزینه ها و پیامدهای سنگین و ویرانگر ناشی از قحطی و گرسنگی در داخل کشور دست و پنجه نرم خواهند کرد.
 
محمدرضا امینی - جمهور