کودکان بی گناهی که در جریان یک عملیات کورکورانه قربانی حمله موشکی یک هواپیمای بی سرنشین امریکایی شدند هیچ گناهی نداشتند. آنها می خواستند کودکی کنند، زندگی کنند، حتی می خواستند برای نجات از فقر و فاجعه و مرگی که اشغالگری امریکا و خیانت مزدوران دست نشانده واشنگتن پدید آورد، به امریکا بگریزند. پس چرا کشته شدند؟

بنا بر دستور وزیر دفاع امریکا هیچیک از پرسنل نظامی که در حمله پهپادی ماه آگست کابل که به کشته شدن ۱۰ عضو خانواده احمدی از جمله ۷ کودک منجر شد نقش داشتند، مجازات نمی شوند.
 
یک مقام وزارت دفاع امریکا می گوید که لوید آستین توصیه‌های دو فرمانده ارشد در این پرونده مبنی بر تنبیه نشدن مسولان آن عملیات را پذیرفته است.
 
لوید آستین تصمیم درباره تبرئه، توبیخ یا تنزل احتمالی مسئولان آن حمله را به دو فرمانده ارشد - جنرال کنت مکنزی، رئیس فرماندهی ستاد مرکزی (سنتکام) و جنرال ریچارد دی. کلارک؛ رئیس فرماندهی عملیات ویژه ارتش امریکا - واگذار کرده بود که آنها دلیلی برای مجازات هیچیک از پرسنل نظامی در واحدهای تحت نظر خود پیدا نکردند.
 
حمله هوایی مذکور، یک روز پیش از تکمیل عملیات تخلیه شهروندان امریکایی و همکاران افغان از فرودگاه کابل رخ داد.
 
قتل عام فاجعه آمیز خانواده احمدی به ویژه ۷ کودک بی گناه تنها یک روز پیش از تکمیل عملیات تخلیه نیروهای تمریکایی یک جنایت فاجعه‌بار بود که حضور اشغالگرانه ۲۰ ساله امریکا در افغانستان را کامل کرد.
 
این جنایت هولناک حتی اگر به تعبیر کارآگاه انتصابی ارتش امریکا یک «اشتباه غم‌انگیز» بوده باشد مستلزم مجازات سخت عوامل آن می باشد.
 
کودکان بی گناهی که در جریان یک عملیات کورکورانه قربانی حمله موشکی یک هواپیمای بی سرنشین امریکایی شدند هیچ گناهی نداشتند. آنها می خواستند کودکی کنند، زندگی کنند، حتی می خواستند برای نجات از فقر و فاجعه و مرگی که اشغالگری امریکا و خیانت مزدوران دست نشانده واشنگتن پدید آورد، به امریکا بگریزند. پس چرا کشته شدند؟ چه کسانی آنها را کشتند؟ و چرا قاتلان شان مجازات نمی‌شوند؟ چرا هیچ عدالتی در کار نیست؟ آیا حقوق بشر امریکایی مرده است؟ آیا کسانی که به نام حقوق بشر ملت‌های دیگر را آماج بیرحمانه ترین حملات نظامی، تحریم‌های ظالمانه اقتصادی و مجازات های سنگین سیاسی قرار می دهند خود بزرگترین ناقضان حقوق بشر نیستند؟
 
جنایت هولناک کابل خلاصه ۲۰ سال اشغال جنایتکارانه افغانستان توسط امریکا و ناتو بود؛ رویدادی که هرگز از حافظه تاریخ معاصر افغانستان و نسل های امروز و آینده پاک نخواهد شد. خانواده احمدی که متحدان محلی امریکا و همکاران نیروهای امریکایی و اعضای سازمان های امدادرسان وابسته به امریکا بودند، بخشی کوچک از جامعه بزرگ افغانستان بودند که قربانی جنایت های بی پاسخ امریکا شدند؛ جنایت‌های لجام‌گسیخته ای که تنها یک جنایتکار زورمند می‌تواند آن را مرتکب شود بدون آنکه در برابر عدالت، حقوق بشر و قانون پاسخگو باشد.
 
ایالات متحده در حالی که اعلام کرده هیچکس به دلیل کشتن ۱۰ غیرنظامی بی‌گناه از جمله هفت کودک معصوم ۲ تا ۱۲ ساله مجازات نخواهد شد، گفته است که به خانواده های بازمانده از آن فاجعه، کمک مالی می‌کند و اگر امکان داشته باشد آنان را به امریکا انتقال خواهد داد؛ اما این چیزی نیست که عدالت اقتضا می کند. امریکا باید به آنچه ادعا می کند متعهد باشد. اینجا حقوق بشر قربانی شده است، ۱۰ نفر به طور کامل از موهبت حیات و حق زندگی محروم شده اند. آنها حق بدیهی حیات را از دست دادند. آنها آماج بی رحمانه ترین جنایت جنگی در روز روشن قرار گرفتند. آنها در خانه‌شان هدف حمله هوایی ارتش امریکا قرار گرفتند؛ حمله ای که به اندازه ای شدید مهیب و غیر انسانی بود که حتی اجساد قربانیان نیز قابل شناسایی نبوده است.
 
هیچ اقدامی جز مجازات عادلانه عوامل جنایتکار آن فاجعه هولناک نمی‌تواند خون پاک قربانیان آن رویداد غم انگیز را جبران کند.
 
سکوت سهل انگارانه و ننگین سازمان های مدعی دفاع از حقوق بشر درباره این فاجعه خوف انگیز بخشی دیگر از استندردهای دردناک دوگانه جهان به اصطلاح متمدن در برابر مفاهیمی مانند حقوق بشر و قانون است. آنها سکوت می کنند چون امریکا چنین می‌خواهد. آنها سکوت می کنند؛ زیرا قربانیان این جنایت آشکار چند غیرنظامی بی‌دفاع افغان هستند. آنها سکوت می کنند چون عدالت فقط برای امریکا و تامین منافع اقتدارگرایانه سران امپریالیست ایالات متحده معنی می دهد و حقوق بشر ابزاری در خدمت هژمونی امریکاست.
 
دردناک تر از همه اما این است که حتی طالبان نیز از کنار این جنایت هولناک به سادگی گذشتند. آنها که اکنون مذبوحانه برای بازسازی روابط دوستانه خود با امریکا به منظور دستیابی به منافع اقتصادی آن تقلا می‌کنند در برابر تصمیم شرم‌آور وزارت دفاع امریکا در قبال این جنایت صریح و غیر قابل کتمان سکوت کرده اند.
 
این در حالی است که حمله مرگبار کابل در زمانی صورت گرفت که پایتخت در کنترل کامل نیروهای طالبان بود؛ نیروهایی که پیروزی خود بر ارتش امریکا را جشن گرفته بودند و مدعی هستند که افغانستان را به استقلال و آزادی رسانده اند؛ اما در برابر آن اقدام شنیع، نیروهای ارتش امریکا سکوت کردند تا منافع اقتصادی شان برای ترمیم روابط دوستانه با واشنگتن به خطر نیافتد.
 
به این ترتیب خون ۱۰ غیرنظامی بی دفاع افغان از جمله ۷ کودک معصوم و بی گناه برای تحقق و تامین منافع اقتصادی طالبان به فراموشی سپرده و زیر پا گذاشته شد.
 
نرگس اعتماد - جمهور