۰

سهم جهان از کارزار انسانی زنان افغانستان

سه شنبه ۱۷ حوت ۱۴۰۰ ساعت ۲۰:۴۴
این تنها به دلیل ترس از سرکوب، بازداشت و شکنجه های مخوف دستگاه استخبارات طالبان نبود؛ بلکه ناشی از بی عملی، مسئولیت گریزی، دوگانه رفتاری و دروغ و ریاکاری جهان و سازمان های جهانی هم بود.
سهم جهان از کارزار انسانی زنان افغانستان
همزمان با فرارسیدن هشتم مارچ، روز جهانی همبستگی زنان، سازمان عفو بین‌الملل می‌گوید که باید اقدام جسورانه‌ای برای جلوگیری از نقض حقوق زنان روی دست گرفته شود. این سازمان از کشورهای جهان خواسته‌است که حمایت از حقوق زنان افغان را در محور سیاست خارجی خود در قبال طالبان قرار دهند.
 
عفو بین‌الملل تأکید می‌کند که از ۱۵ آگست سال ۲۰۲۱ به این‌سو محدودیت‌های گسترده و فاحشی بر حقوق زنان و دختران در سراسر افغانستان وضع و اعمال شده‌است.
 
عفو بین‌الملل تصریح کرده‌ که سیستم اگرچه ناقصی که برای تقویت حفاظت از زنان در برابر خشونت مبتنی بر جنسیت شکل گرفته‌بود، از بین رفته‌است.
 
این نهاد همچنین می‌گوید که حکومت کنونی به رغم اعتراضات گسترده زنان در سراسر کشور تمایل دارند که جامعه‌ای شکل بگیرد که در آن زنان شهروندان درجه دوم باشند. محدودیت سفر، نرفتن دختران به مکتب، محرومیت از کار و اشتغال از مواردی است که عفو بین‌الملل به آن اشاره کرده‌است.
 
زنان افغانستان در حالی به استقبال روز جهانی همبستگی زنان رفتند که رویکرد مبتنی بر خشونت، سرکوب و سانسور طالبان، حتی هسته های اعتراضی کوچک زنان را نیز متلاشی کرد. پس از بازداشت ده ها زن که گفته می شود هنوزهم شماری از آنها در بند به سر می برند و از سرنوشت شان هیچ خبری در دست نیست، بساط اعتراضات خیابانی زنان به طور کامل برچیده شد.
 
با این حال، این تنها به دلیل ترس از سرکوب، بازداشت و شکنجه های مخوف دستگاه استخبارات طالبان نبود؛ بلکه ناشی از بی عملی، مسئولیت گریزی، دوگانه رفتاری و دروغ و ریاکاری جهان و سازمان های جهانی هم بود.
 
زنان افغانستان ناامید شدند. آنها به این نتیجه رسیدند که هیچکس از آنها حمایت نمی کند و مبارزه مدنی یکجانبه شان تنها یک نتیجه دارد و آن بازداشت، آدمربایی، ارعاب، تهدید، شکنجه و حتی مرگ است؛ در حالی که هیچ چیزی تغییر نمی کند و جهان هر روز گام های مصمم تری را برای تعامل با طالبان برمی دارد و سازمان های جهانی نیز صرفا به طرح شعارهای تبلیغاتی در رسانه های پرمخاطب غربی، بسنده می کنند.
 
بر این اساس، ۸ مارچ امسال، روزی سیاه و تاریک و ناامیدکننده برای زنان افغان بود؛ آنهایی که هنوز انتظار داشتند یک جهان نگران و قدرتمند از آنها پشتیبانی می کند و جنبش اعتراضات انسانی شان در نهایت به نتیجه خواهد رسید. در عمل اما شاهد هستند که هر روز محدودیت های زن ستیزانه طالبان به نام شریعت، تشدید و تقویت می شود و از جانب دیگر، حقوق انسانی زنان افغانستان، هیچ جایگاهی در سیاست خارجی قدرت های خارجی در قبال طالبان ندارد.
 
در این میان، بسیار بعید به نظر می رسد که درخواست عفو بین الملل از کشورهای جهان برای گنجاندن حقوق زنان افغانستان در متن و محور سیاست خارجی شان در برابر طالبان، تغییری در وضعیت ایجاد کند؛ زیرا طالبان به این اطمینان رسیده اند که جنبش اعتراضی زنان را بی پروا سرکوب کنند بدون آنکه هزینه های آن را در تعامل با کشورهای خارجی و سازمان های بین المللی بپردازند.
 
نکته قابل تامل این است که سازمان های بین المللی در حالی در روز همبستگی زنان جهان، از زنان مبارز افغانستان اعلام حمایت می کنند که فرای بیانیه های آتشین مناسبتی و یک روزه شان، در سایر موارد، سرگرم توجیه و تشریع طالبان هستند. به عنوان نمونه، یوناما یا دفتر معاونت سازمان ملل متحد برای افغانستان هم به مناسبت ۸ مارچ بیانیه داده و از حقوق زنان افغانستان در برابر طالبان، حمایت کرده است؛ اما دیبرا لاینز؛ رییس دفتر یوناما که خود یک زن است، به طور پیوسته از قدرت های جهانی و سازمان های بین المللی می خواهد که با طالبان تعامل کنند، واقعیت را بپذیرند و راهی برای کاهش فشارهای اقتصادی در افغانستان از طریق پذیرش حکومت طالبان پیدا کنند.
 
این بدان معناست که درخواست عفو بین الملل از کشورهای جهان برای درج حقوق زنان افغانستان در محور سیاست خارجی خود در قبال طالبان، یا دروغین و ریاکارانه است و یا از سوی مراجع تصمیم ساز در این زمینه، به آن ترتیب اثر داده نمی شود. در هر دو صورت، نتیجه یکی است و آن اینکه زنان افغانستان از این پس باید تاریخ خویش را خودشان بنویسند: یا اعتراض و انقلاب کنند و قربانی بدهند و یا تسلیم جبر زمان شوند و تصلب و تحکم فزاینده طالبان را تحمل کنند.
 
نرگس اعتماد - جمهور
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین