سایه طالبان بر روز ملی خبرنگاران

روز ملی خبرنگاران در افغانستان در حالی تجلیل شد که اکنون طالبان بر سراسر کشور حاکم هستند و هیچ قانون قابل استنادی برای فعالیت ها،‌ آزادی ها و مسئولیت های رسانه ای وجود ندارد.
 
اگرچه طالبان تحت فشار افکار عمومی و جامعه رسانه ای گفته اند که قانون رسانه های همگانی حکومت پیشین همچنان معتبر است؛ اما آنها تنها به احکام صادره از سوی وزارت امر به معروف و نهی از منکر خود عمل می کنند.
 
واضح است که دیگر خبرنگاران ترور نمی شوند، قتل های هدفمند فعالان رسانه ای و حملات انتحاری و انفجاری مرگبار بر اهالی رسانه و دفاتر رسانه ای و فرهنگی هم رخ نمی دهد؛ زیرا در گذشته همه این اعمال به طالبان نسبت داده می شد و اکنون آنها بر قدرت سیطره دارند و به جای آنکه با یک نیروی حافظ امنیت در جنگ باشند، خود مسئول تامین امنیت هستند و باید در قبال هرگونه رویداد ناامن کننده، پاسخگو باشند.
 
با این حال، آزادی های عمومی به شدت محدود شده، سانسور و خودسانسوری به طرزی بی سابقه افزایش پیدا کرده و امنیت روانی خبرنگاران که مستلزم کار رسانه ای در یک کشور آزاد است بیش از هر زمان دیگری به خطر افتاده و تقریبا به طور کامل از میان رفته است.
 
بازداشت، لت و کوب، آدمربایی و شکنجه شماری از خبرنگاران که در اوایل به قدرت رسیدن طالبان رخ داد، رعب و وحشت در جامعه رسانه ای کشور را چندین برابر افزایش داد.
 
در نتیجه این فضای سنگین امنیتی، صدها کارمند زن رسانه ها به طور خودخواسته یا در نتیجه تهدید و فشار یا تغییر سیاست داخلی رسانه های متبوع شان، مجبور به ترک وظیفه شده و بیکار گشته اند.
 
افزون بر این، هزاران خبرنگاران، کارمند رسانه یا فعالان رسانه ای نیز در پوشش برنامه انتقال، کشور را ترک کرده و به کشورهای خارجی پناهنده شده اند؛ اما هنوز هم افراد زیادی هستند که با وجود فضای خفقان آور ناشی از فقدان آزادی، ناامنی روانی، ارعاب و سرکوب و سانسور و خودسانسوری، در کشور مانده و به مسئولیت خطیر خبرنگاری ادامه داده اند.
 
آنها شایسته بزرگترین ستایش ها و عمیق ترین تکریم ها هستند؛ مدافعان شجاعی که برای صیانت از آخرین بقایای آزادی می جنگند و تمام خطرات ناشی از این مبارزه انسانی و ارزشمند را متحمل می شوند.
 
آنها هیچ حمایتی از سوی هیچ مرجعی در داخل و خارج از کشور دریافت نمی کنند؛ زیرا خبرنگاران پروژه ای وابسته به سفارتخانه های خارجی نیستند. آنها چشم و زبان مردم خویش اند و نمی خواهند در سخت ترین شرایط آنان را تنها بگذارند و مسئولیت انسانی خود در بازتاب واقعیت و افشای حقیقت را ترک کنند.
 
روز ملی خبرنگار در واقع روزی است که باید برای تکریم و تعظیم در برابر خبرنگارانی اختصاص یابد که مردانه در میدان مانده اند و برای آزادی و آگاهی مبارزه می کنند.
 
این روز در سایه حاکمیت طالبان، اگرچه هرگز آنگونه که انتظار می رود روشن و امیدبخش نیست؛ اما بی تردید مقاومت در سنگر آزادی، علیرغم همه هزینه هایی که در پی دارد، همچنان مقدس و ارزشمند است و روزی در آینده برای نسلی که میراث نیاکانش را ارج خواهد نهاد، بسیار گرامی خواهد بود و پاس داشته خواهد شد.
 
و نکته آخر اینکه اگر هنوز رسانه هایی در کشور وجود دارند که از حق انسانی آزادی بیان استفاده می کنند و نمی خواهند تسلیم سرکوب و سانسور شوند، نتیجه ایستادگی و پایمردی همه خبرنگاران و رسانه گرانی است که نه پروژه ای و سفارتخانه ای و مزدور و جاسوس بودند، نه ترسیدند، نه فرار کردند و نه تسلیم شدند و سکوت کردند. آینده را نیز همین مقاومت مستحکم در مسیر آزادی و آگاهی خواهد ساخت و انتظار می رود که طالبان نیز به مثابه نیروی حاکم، با این واقعیت کنار آمده باشد که با سرکوب و سانسور نمی توان ایدئولوژی خود را بر دیگران تحمیل کرد. راهی جز تعامل و به رسمیت شناختن حق جانب مقابل وجود ندارد.
 
نرگس اعتماد - جمهور