هر روز خون تازه طلب می‌کند ز ما

همچنان می نوشند و می نوشند از خون ما، در محرم در رمضان در تمام ماه های حرام. به هوای بهشت، خون انسان می ریزند، حتی مادران باردار و کودکان شیرخوار و دانش آموزان بی گناه را بی رحمانه و ددمنشانه به خاک و خون می کشند.
 
به نام خدا و دین در آرزوی بهشت، زمین را به جهنم تبدیل می کنند و بی پروا بی گناه ترین انسان ها را با سبعیت و سنگدلی جنایتکارانه هدف قرار می دهند. تنها به این دلیل صریح که هزاره اند، شیعه اند و مکتب تکفیر و ترور را قبول ندارند و برای پیشرفت و ترقی و تعالی شان بر استعداد ذاتی، ظرفیت خدادادی، تلاش فردی و زحمات شخصی خودشان تکیه کرده اند نه در پی حذف دیگران اند و نه با ترور و تریاک و مزدوری برای استکبار و استعمار، وطن شان را به ویرانی و سیاهی و تباهی می کشانند.
 
روشنفکران شان به شیعه «مذهب محکوم» می گویند؛ یعنی مذهبی که اساس و اصالت ندارد و برای اعتراض در برابر بیدادگرای «مذهب حاکم» متولد شده و پیش از آنکه ریشه در حقیقتی ماورایی داشته باشد، شیوه و کارابزاری برای مبارزه است. این همان مانیفست اصلی و اولیه مکتب ترور است؛ مکتبی که رسالت خود را حذف همه کسانی می داند که مثل رهبران و ایدئولوگ ها و پیروان بیمارشان نمی اندیشند. بنابراین، میان آنهایی که در آموزشگاه ها، مکتب ها، مسجدها، منابر و معابر برچی خون می ریزند و آدم می کشند و جنایت می کنند، و آنهایی که در رسانه ها و شبکه های اجتماعی، سکوتی مرگبار اختیار می کنند یا بدتر از آن به حمایت ضمنی یا صریح از تروریست ها و تکفیری ها می پردازند، هیچ تفاوت معناداری وجود ندارد.
 
این خون ها اما مکتبی را که بر شهادت بنا شده و از منبع معارف بی کران شهدایش تغذیه می کند، هرگز تضعیف نخواهد کرد. از برچی تا قندوز و از قندهار تا امام باره پیشاور و از آنجا تا کربلا؛ میعادگاه و قبله نمای ابدی مکتب مبارزه و ایثار و شهادت برای دفاع از حقیقت و عدم پذیرش تعبد و تسلیم در برابر اراده مستکبران، مزدوران تکفیری و تروریست های خون آشام، همه در مسیر سرخ شهادت قرار دارند و این قربانی ها بدون شک آنان را قوی تر، مصمم تر و مقتدرتر خواهد کرد.
 
صرف نظر از اینکه جنایت و کشتار بی رحمانه امروز هزاره ها و شیعیان در غرب کابل از سوی کدام گروه اهریمنی و مزدور صورت گرفت و تروریست های دژخیمی که در پشت این حملات جنایتکارانه قرار داشتند، چه اهدافی را دنبال می کنند، بخشی مهم از مسئولیت این رویداد فاجعه بار به حاکمان کنونی کشور بازمی گرداند؛ کسانی که ادعا می کنند به ۴۳ سال جنگ پایان داده اند، امنیت سراسری را تامین و تضمین کرده اند و هیچ چالش امنیتی در برابر مردم و دولت شان وجود ندارد.
 
آنها باید شجاعانه در برابر افکار عمومی و رسانه های همگانی قرار بگیرند و توضیح دهند که چه اتفاقی در غرب کابل رخ داد، چه دست هایی به این جنایت شنیع و هولناک دست زدند و استخباراتی که هر روز خبرنگاران، فعالان سیاسی، فرماندهان امنیتی سابق، فعالان و معترضان زن و... را بازداشت می کند، چرا نخواست یا نتوانست این جنایت وحشیانه را مهار کند و از اقلیتی که همواره هدف تروریست های تکفیری بوده و خود هیچ نوع تهدیدی را متوجه امنیت و ثبات کشور نمی کند، مسئولانه محافظت کنند؟
 
آنها در عین حال باید به این ابهام مهم نیز پاسخ دهند که چرا به خبرنگاران، خون دهندگان و حتی خانواده های قربانیان، اجازه ندادند تا به محل واقعه به طور مستقیم دسترسی داشته باشند و از آنچه رخ داده بدون هیچ گونه سرکوب و سانسوری به افکار عمومی، جامعه جهانی و سازمان های حقوق بشری گزارش می دادند؟ حتی گزارش هایی وجود دارد که شبه نظامیان حاکم به سوی خبرنگاران و خانواده های قربانیان شلیک کرده اند، برخی را بازداشت کرده و حتی اجازه نداده اند که مردم به زخمی های حادثه خون برسانند.
 
نکته سوم هم مساله بی حرمتی عمدی و غیرمسئولانه به پیکرهای شهدا و قربانیان این رویداد خونین است. گزارش ها حاکی است که نیروهای دولتی آنها را به داخل کانتینر انداخته اند و هیچ گونه حرمتی به پیکرها وجود نداشته است. این در حالی است که اگر به مردم سپرده می شد بدون شک با قدر و عزت و احترام، شهدا را تفکیک و تکفین و تشییع می کردند و هیچ گونه بی احترامی غیر اخلاقی به آنان و خانواده های شان صورت نمی گرفت.
 
نرگس اعتماد - جمهور