بازگشت مفسدان به آغوش طالبان؟

فاروق وردک؛ وزیر معارف و از چهره‌های جنجالی در حکومت پیشین، در نتیجه تلاش «کمیسیون تماس» طالبان، به کابل برگشت.
 
طالبان گفته‌اند که تصمیم دارند گردهمایی بزرگی به منظور رایزنی روی مسائل کشور برگزار کنند. به همین منظور، حکومت طالبان «کمیسیون تماس» را ایجاد کرد تا با صحبت با شخصیت‌ها و رهبران سیاسی که بعد از روی کار آمدن طالبان از افغانستان خارج شدند، تلاش کند تا آنها را متقاعد به برگشت و شرکت در گردهمایی احتمالی کند.
 
روز گذشته این کمیسیون اعلام کرد که امان‌الله غالب؛ رئیس پیشین شرکت برق هم در نتیجه تلاش‌های این کمیسیون به افغانستان برگشته است.
 
کمیسیون تماس اما هنوز نتوانسته اغلب شخصیت‌ ها و رهبران سیاسی غیرپشتون را برای برگشت متقاعد بسازد.
 
ماه گذشته، شورای عالی مقاومت برای نجات افغانستان که عمدتا متشکل از رهبران سیاسی و مسئولان دولت پیشین است، اعلام کرد که به ندای طالبان برای برگشت پاسخ منفی داده‌است.
 
در این شکی نیست که بازگشت هر مقام حکومت سابق، تاییدی بر حکومت فعلی است و شاید آن را تحکیم و تقویت کند.
 
از سوی دیگر، در این امر نیز تردیدی نیست که برای عبور از بحران سیاسی، بازگشت رهبران و شخصیت های سیاسی، یکی از نیازهای مبرم و مهم محسوب می شود تا کشور در مسیر همپذیری ملی قرار بگیرد و راهی برای تعامل سازنده سیاسی به منظور ایجاد یک ساختار سیاسی مشروع و فراگیر پیدا شود.
 
با اینهمه، چیزی که درباره سلام رحیمی و فاروق وردک و امان الله غالب رخ داده، این است که این افراد مورد خشم و نفرت و انزجار مردم افغانستان هستند. آنها هیچ جایگاهی در نزد مردم ندارند. بازگشت شان به کشور هیچ کمکی به مشروعیت دولت طالبان نخواهد کرد و گرهی از مشکلات و مسایل ملی باز نخواهد شد.
 
سلام رحیمی از اضلاع اصلی حلقه فاسد قومی بود که سال ها در پست های مختلف، زمینه ساز ارتکاب انواع فساد در دستگاه قدرت بود.
 
فاروق وردک همان وزیر بدنامی است که در دوره مدیریت او، مساله شرم آور مکاتب و معلمان خیالی، به وجود آمد و او زیر این عنوان، متهم به اختلاس ده ها میلیون دالر از دارایی مشروع مردم فقیر افغانستان به ویژه قشر آسیب پذیر و به شدت نیازمند و زحمتکش معلمان شد.
 
اتهامات وارده بر فاروق وردک علیرغم احراز واقعیت تکان دهنده مکاتب و معلمان خیالی و سایر موارد فساد گسترده ای که در زمینه استخدام معلمان و پست های اداری وزارت و ریاست های معارف وجود داشت، هرگز در هیچ دادگاهی مورد رسیدگی قرار نگرفت.
 
شرکت برق نیز که امان الله غالب آن را مدیریت می کرد، متهم به فساد گسترده بود. صرف نظر از اینکه چه زد و بندهایی در پشت پرده میان مسئولان این شرکت و زورمندان و مقامات و دستگاه هایی جریان داشت که برق رایگان دریافت می کردند و یک افغانی به حساب بیت المال واریز نمی کردند، محرومیت میلیون ها نفر از شهروندان کشور از نعمت روشنایی تنها به دلیل تعلقات قومی و مذهبی شان، یکی دیگر از مصادیق فساد این اداره و رییس آن بود. انفجار گاه به گاه پایه های برق نیز یکی دیگر از معماهایی بود که هرگز رمزگشایی نشد و مافیای برق به رهبری امان الله غالب در قبال هیچیک از این اتهامات به مردم افغانستان، پاسخ نداد.
 
همه اینها یک دلیل عمده داشت و آن اینکه این چهره های مجرم و بدنام و فاسد، همه از یک قوم بودند و از حمایت مستقیم رییس جمهور و دیگر رهبران اداره فاسد جمهوریت فاشیستی برخوردار می شدند.
 
به این ترتیب، آیا بازگشت این چهره ها به آغوش «امارت اسلامی»‌ یک موفقیت و دستاورد بزرگ برای طالبان و کمیسیون تماس است یا سبب بدنامی آن می شود و زمینه ساز لکه دار شدن وجهه و تصویر آن به مثابه نظامی است که مدعی است فساد را ریشه کن کرده و مفسدان را از قدرت به زیر کشیده؟
 
رهبران «امارت اسلامی» و مدیران کمیته تماس باید در این باره تامل کنند و به ویژه اگر در صدد ارزیابی بازخورد خبر بازگشت این چهره های سیاه و بدنام به کشور هستند، یکبار به شبکه های اجتماعی و افکار عمومی مراجعه کنند تا واکنش های ابرازشده نسبت به این اخبار را به خوبی و به طور مستقیم دریابند و سپس نتیجه بگیرند که پذیرایی و استقبال گرم از چند عنصر بدنام، فاسد و فاشیست، چه اثری بر وجهه طالبان دارد و مردم به این رویداد چگونه نگاه می کنند؟
 
و نکته آخر اینکه طالبان می دانند که یکی از عوامل مهم و اصلی سقوط نظام جمهوری، فساد لجام گسیخته ای بود که در همه ابعاد مالی، اخلاقی، سیاسی و اداری جریان داشت. بنابراین بازگشت مفسدان چگونه می تواند سبب استحکام و استقرار «امارت اسلامی» شود؟
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور