بحران بلخاب؛ جشن طالبان، رنج کودکان

12 سرطان 1401 ساعت 14:15

کودکانی که هیچ درکی از جنگ، مذهب و قومیت ندارند و در هیچ آیینی مستوجب مرگ یا مجازات دسته جمعی شناخته نمی شوند، در بلخاب اما یا آماج گلوله باری جنگ افروزان وحشی قرار می گیرند و یا در کوه و بیابان در سرما و گرما، گرسنه و تشنه آواره شده اند و هیچ مرجعی قرار نیست به آنها کمک کند.


جنگ در بلخاب پایان یافته؛ همان نتیجه ای که انتظار می رفت؛ اما فرمانده سرکش امارت، مولوی مهدی و اطرافیان او با وجود شناختی که از طالبان داشتند، هرگز نخواستند این واقعیت را دریابند و در قبال فجایعی که پس از جنگ در انتظار مردم بی دفاع بود، مسئولیتی احساس کنند.
 
طالبان بر همه مناطق غیرنظامی، روستاها، مساجد و... مسلط شده اند. با این حال، فاجعه و بدبختی و تیره روزی برای مردم قربانی این جنگ نابرابر تازه آغاز شده است.
 
در همان روزهای نخست جنگ، گزارش های هولناکی درباره کشتار زنان و کودکان و مردان کهنسال، کشاورزان، چوپان ها و... منتشر شد. تصاویر تکان دهنده ای نیز از پیکرهای خون آلود زنان و مردان و کودکان، در شبکه های اجتماعی دست به دست می شد؛ چیزی که رد و انکار سخنگویان امارت را بی اثر می کرد و واقعیت های غم انگیز این جنگ جنایتکارانه را بیشتر از پیش آشکار می ساخت.
 
این اما پایان ماجرا نبوده و نیست. فاجعه هنوز جریان دارد؛ به ویژه برای صدها خانواده ای که از ترس طالبان به کوه ها و بیابان ها پناه برده و زندگی تلخ و رقت انگیزی دارند.
 
خبرگزاری جمهور به تصاویر مستندی دست یافته که نشان می دهد خانواده های بلخابی – زنان و کودکان- در کوه های خشک و بی آب و علف اطراف این ولسوالی و نیز ولایت بامیان، به سختی روزگار می گذرانند. ابتدایی ترین امکانات زندگی برای آنان فراهم نیست. آنان مثل همه آوارگان بی دفاع جنگ های جنون آمیز چند ده سال اخیر کشور به آب و غذا و دارو و سرپناه نیاز دارند. کودکانی که هیچ درکی از جنگ، مذهب و قومیت ندارند و در هیچ آیینی مستوجب مرگ یا مجازات دسته جمعی شناخته نمی شوند، در بلخاب اما یا آماج گلوله باری جنگ افروزان وحشی قرار می گیرند و یا در کوه و بیابان در سرما و گرما، گرسنه و تشنه آواره شده اند و هیچ مرجعی قرار نیست به آنها کمک کند.
 
در داخل ولسوالی اما همچنان فضای بایکوت و سرکوب و وحشت و خشونت حکمفرماست. گفته می شود طالبان در منازل مسکونی، مساجد و مکاتب منطقه، پایگاه نظامی ایجاد کرده اند. بر بنیاد یک کلیپ تصویری، شماری از جنگجویان طالبان در دست کم یکی از مساجد بلخاب، موسیقی پخش می کنند؛ همان چیزی که در نظام «شرعی» امارت، «حرام» است و پخش و نشر آن در مسجد، گناه کبیره عوامل آن را چندبرابر می کند. با این حال، این اقدام صورت گرفته و هیچ مقام مسئولی در دولت طالبان به آن پاسخ نداده است.
 
انتشار این کلیپ همزمان شد با برگزاری جرگه علمای طالبان در کابل؛ جرگه ای که در آن افراد شرکت کننده، بیعت با رهبر طالبان و «دفاع» از «نظام اسلامی» را «وجیبه دینی» اعلام کردند و گفتند که این نظام، امنیت سراسری را تامین کرده و ریشه های فساد و اختلاس و کفر و نفاق را برکنده است؛ همان مواردی که در کمال ناباوری در بلخاب ادامه دارد؛ زیرا در مسجد، موسیقی پخش می شود، حتی زنان و کودکان و مردان کهنسال به گلوله بسته شدند و هزاران نفر در حالی که خانه و زندگی شان از سوی نیروهای طالبان تصاحب شده و منازل مسکونی شان به پایگاه نظامی تبدیل شده اند، در کوه ها و بیابان ها آواره اند.
 
این در حالی است که رهبران مرکزی و محلی طالبان پیوسته اعلام کرده اند که جنگ در بلخاب پایان یافته، «بغاوتگران» فرار کرده اند و نیروهای «امارت» کنترل منطقه را در اختیار گرفته اند. آنها همچنین «اطمینان» داده اند که جان و مال غیرنظامیان، مصون است و آنها می توانند به خانه و زندگی خود بازگردند؛ اما آنچه در عمل جریان دارد، عمیقا تکان دهنده، هولناک و فاجعه بار است. به گفته ساکنان محلی اگر به زودی این وضعیت تغییر نکند، یک فاجعه تمام عیار انسانی، جان آنها را تهدید می کند؛ زیرا بسیاری از مردم بی دفاع، تمام زندگی خود را در این جنگ جنون آمیز از دست داده اند. خانه، دکان، مزارع، مواشی و... به آتش کشیده و نابود شده و یا به تاراج رفته است.
 
پخش ساز در مسجد نیز یک بی احترامی وقیح و بی شرمانه به مقدسات و اعتقادات مردم مسلمان بلخاب است؛ عملی که نشان می دهد عوامل آن تصور می کنند که ساکنان بلخاب اصولا مسلمان نیستند و مساجد آنها به مثابه بتخانه هایی که به تصرف سربازان مسلمان درآمده باشد قداست ندارد. این در حالی است که براساس شریعت طالبان، پخش موسیقی حتی در بتخانه های کافران هم حرام است!
 
در این میان، سازمان های حقوق بشری، رسانه های مستقل و مؤسسات امدادرسان، غایبان بزرگ بحران بلخاب هستند. این نهادها نه مستقیما و مستقلا به منطقه دسترسی دارند و نه تلاشی برای فشار بر طالبان برای فراهم کردن این دسترسی انجام می دهند. علیرغم نشر چند اعلامیه تبلیغاتی حاوی «ابراز نگرانی» سازمان های حقوق بشری بین المللی، بلخاب به سرعت فراموش شد و طالبان در سکوت و بایکوت کامل، سرگرم اجرای شنیع ترین شیوه تحمیل تسلط خود بر مردم بی پناهی هستند که در جنگ درون‌امارتی اخیر کاملا بی‌طرف بوده اند؛ اما این ظاهرا برای طالبان کافی نیست؛ بلکه آنها باید به دلیل قومیت و مذهب شان، بی رحمانه هدف قرار بگیرد و به گونه جمعی مجازات شوند.
 
نرگس اعتماد - جمهور


کد مطلب: 152165

آدرس مطلب: https://www.jomhornews.com/fa/note/152165/

جمهور
  https://www.jomhornews.com