پرونده جنگ افغانستان در کمیته صلح نوبل

 

مجمع جایزه صلح نوبل می‌ گوید به این سؤال مهم می ‌پردازد که غرب چگونه باید با طالبان «تعامل» داشته باشد.

 

هیلاری کلینتون؛ وزیر خارجه پیشین امریکا در این نشست گفت نمایندگان طالبان در مذاکرات صلح دوحه گفته بودند «نگاه متفاوتی» به آموزش دختران دارند؛ اما مدتی طولانی پس از روی کار آمدن شان نگذشت که «زیر هر قولی که داده بودند زدند».

 

آنیکن هویتفلد؛ وزیر امور خارجه ناروی نیز گفت کشورهای غربی از هر وسیله ‌ای استفاده می ‌کنند تا بر روند تصمیم ‌گیری طالبان تاثیر بگذارند. او افزود: «ما نباید از افغانستان رو بگردانیم، تاریخ به ما آموخته است که دست کشیدن از افغانستان، عاقلانه نیست.»

 

اینکه غرب از افغانستان نباید رو بگرداند، کاملا درست است و به نظر نیز نمی رسد که هرگز پیش از این رخ داده باشد یا بعد از این رخ دهد؛ بلکه مصایب و فجایعی که در طول ۴۰ سال گذشته در کشور ما جریان داشته، محصول همین سیاست عدم رو گرداندن غرب است، در غیر آن، نه شوروی در افغانستان شکست می خورد، نه جنگ داخلی مجاهدین ادامه پیدا می کرد، نه طالبان ظهور می کردند، نه فرماندهان سرشناس مجاهدین ترور می شدند، نه به بهانه مبارزه با تروریزم، کشور ما به اشغال ۲۰ ساله غرب درمی آمد و نه در حال حاضر، قدرت به طور سخاوتمندانه ای در اختیار طالبان قرار می گرفت.

 

همه اینها محصول توجه غرب به افغانستان است و این توجه حتی اکنون که نیروهای نظامی غربی، افغانستان را ترک کرده اند و امریکا کشور را به طور کامل به طالبان تسلیم کرده نیز ادامه دارد و اصولا نشست ویژه کمیته صلح نهاد نارويژی نوبل درباره افغانستان نیز یکی از مصادیق توجه غرب به افغانستان است.

 

نهاد نوبل یکی از همان اتاق های فکری است که برای تامین سلطه امپریالیستی غرب بر سرنوشت ملت های دیگر، استراتژی تولید و تعریف می کند و به غرب برای تحمیل سیطره خود بر کشورهای دیگر، خط و نشان می دهد و حتی جوایزی نیز که به سیاستمداران، فعالان صلح و حقوق بشر و... داده می شود، کاملا سیاسی و همراستا با سیاست ها و منافع غرب است و هیچ سیاستمدار ضد غربی یا منتقد امپریالیزم مفتخر به دریافت جایزه نوبل صلح نمی شود؛ اما آریل شارون؛ نخست وزیر کودک کش و جنایتکار رژيم اسراییل چرا!

 

دلیل حضور و سخنرانی هیلاری کلینتون؛ وزیر امور خارجه پیشین امریکا در نشست کمیته صلح نوبل درباره افغانستان نیز این است که این نهاد در خدمت هژمونی امریکا در جهان قرار دارد. هیلاری همان کسی است که از سوی ترامپ متهم به ساختن داعش شد و از این نظر، مادر داعش به حساب می آید؛ بنابراین، با طالبان نیز نسبت دارد.

 

پس طرح مساله جنگ افغانستان و چگونگی «تعامل» غرب با طالبان در کمیته صلح نوبل، هرگز هیچ کمکی به ایجاد تغییرات مثبت در کشور ما نخواهد شد؛ نه این کمیته توانایی تغییر طالبان را دارد و نه اراده ای برای این کار خواهد داشت.

 

هیلاری کلینتون نیز که در سخنرانی اش در نشست کمیته صلح نوبل به عهدشکنی طالبان درباره آموزش دختران اشاره کرد، تنها هدف اش توجیه خیانت بزرگ و زشت امریکا به آرمان های میلیون ها شهروند افغانستان و نادیده گرفتن سهم کشورش در به قدرت رساندن طالبان بود، در غیر آن، او بهتر از هر کس دیگری می داند که طالبان چه گروهی است، چگونه و چرا به وجود آمده، سهم امریکا در این پروژه چه بوده، چطور به قدرت رسیده و در آینده قرار است چه مسیری را طی کند.

 

بنابراین، برخلاف ادعای کلینتون، طالبان هرگز زیر قول شان نزده اند، آنها هویت واقعی خود را نشان می دهند؛ هویتی که صرف نظر از اظهار نظرهای مضحک و متناقض سخنگویان شان، در عمل هرگز آن را انکار یا کتمان نکرده اند. مردم افغانستان هم به خوبی طالبان را می شناختند و به همین دلیل،‌ وقتی امریکا آنها را به قدرت بازگرداند، مردم به طور دسته جمعی اقدام به فرار از کشور کردند. پس امریکا هم دست کم به اندازه مردم افغانستان، طالبان را می شناخت؛ اما علیرغم این شناخت، قدرت را تسلیم آنها کرد تا این فجایع و مصایب عظیم، رقم بخورد و میلیون ها نفر قربانی شوند.

 

به این ترتیب، هیلاری کلینتون و کمیته صلح نوبل و دیگر عوامل غرب در تحمیل پروژه طالبان بر مردم افغانستان به همان اندازه مسئول اند که رهبران تروریست پرور پاکستان و قطر و عربستان و امارات و...

 

نرگس اعتماد – جمهور