ویدیوهایی از دانشجویان دختر در افغانستان منتشرشده که علیرغم اعلام ممنوعیت ادامه تحصیل از سوی طالبان پشت دروازه‌ دانشگاه‌ها در کابل حاضر شده‌اند؛ اما اجازه ورود را نیافتند.

 

ویدیوهایی هم از ولایات دیگر از جمله تخار منتشر شده که نشان می‌دهد دختران دانشجو برای این که اجازه ورود به دانشگاه نیافته اند، پشت در دانشگاه‌ها گریه می‌کنند.

 

دانشجویان دختر و پسر نیز همزمان با شعار «یا همه، یا هیچکس» در دانشگاه ننگرهار دست به تجمع اعتراضی زدند.

 

طالبان روز سه شنبه (۲۹ قوس) در نامه‌ای به تمام دانشگاه‌های دولتی و خصوصی ابلاغ کردند که ادامه تحصیل دختران در این دانشگاه‌ها «تا امر ثانی تعطیل است».

 

همچنین گزارش ها حاکی است که صبح روز چهارشنبه، طالبان به مدیران مراکز آموزشی غیردولتی گفته اند که از امروز به بعد به دختران نباید اجازه ورود بدهند.

 

این تصمیمی بود که انتظار می رفت بیش از یک و نیم سال پیش، روزی که طالبان در نتیجه تبانی آشکار امریکا، فساد و فاشیزم و خیانت اشرف غنی و تیم قومی او و کمک های تسلیحاتی و لجستیکی سخاوتمندانه پاکستان و ایران و اعراب و... دوباره به قدرت بازگشتند، گرفته می شد؛ اما رهبران طالبان به دستور ارباب خارجی شان صبر کردند تا قدرت خود را تحکیم بخشند و در صورت امکان، مشروعیت بین المللی را به دست آورند و پس از آن، طالبان واقعی و واقعیت طالبان را به نمایش بگذارند. 

 

اتفاق دوم اما رخ نداد. طالبان قادر به فریب افغانستان و جهان نشدند و وعده های دروغین شان درباره «تغییر» و عدم تکرار «اشتباهات» گذشته، هرگز مورد پذیرش جامعه بین المللی قرار نگرفت.

 

به همین دلیل، آنها که اکنون خود را قدرت بلامنازع مسلط بر افغانستان می دانند، در صدد انتقامی جنون آمیز و جنایتکارانه از جهان برآمده اند و در این میان، بی دفاع ترین قربانی آنان، زنان و دختران مظلوم افغانستان اند؛ کسانی که تمام مطالبه و انتظارشان از رژیم سرکوبگر «امارت» رفتن به مکتب و دانشگاه است. 

 

طالبان اما با سبعیت و عصبیت تمام، این حق انسانی و اسلامی را هم از دختران دریغ کردند و دروازه های مکاتب، دانشگاه های دولتی و خصوصی و حتی آموزشگاه ها را نیز به روی آنان بستند تا زنان و دختران را همانند دوره اول حاکمیت شان در خانه ها زندانی کنند و از حضور اثرگذار در عرصه عمومی بازدارند.

 

این سیاست وحشیانه هیچ ربطی به آ‌موزه های مترقی و انسان ساز اسلام درباره زنان و دختران و حق آموزش و کسب دانش از سوی آنان ندارد؛ بلکه برآمده از تفکرات و القائات انحرافی مدارس مذهبی پاکستان است که در آن، ضد زن ترین، انسان ستیزترین و بدنام ترین گروه در افغانستان از اسلام و سنت های فرهنگی کشور، نمایندگی می کند و مردمی را که همواره مسلمان بوده اند و در شعاع آموزه های مکتب اسلام به رشد و تعالی و ترقی و تعلیم و مهم تر از همه، شأن و جایگاه و کرامت انسانی زنان، احترام قایل بوده، در معرض سیاست های سیاه و نفرت انگیز دیکته شده از سوی ملاهای دست آموز آی اس آی و سی آی ای قرار داده اند.

 

این نسخه واقعی طالبان است و کسانی که تاکنون تصور می کردند که طالبان «تغییر» کرده اند و اطمینان می دادند که افغانستان هرگز به گذشته بازنمی گردد، باید مسئولانه در برابر مردم افغانستان بایستند و توضیح دهند که استدلال و توجیه شان چیست و چگونه می توانند سهم مستقیم خود در به قدرت رساندن این گروه قرون وسطایی، ضد تمدن و ترقی و توسعه را کتمان و انکار کنند.

 

این مهم به ویژه متوجه بازیگران امریکایی جنگ و صلح افغانستان است؛ کسانی که احتمالا سریع تر از همه مراجع دیگر نسبت به تصمیم ضد انسانی تازه طالبان درباره ممنوعیت آموزش دختران در دانشگاه های دولتی و خصوصی و مراکز آموزشی، واکنش نشان داده و خواستار لغو آن شده اند: زلمی خلیلزاد، ند پرایس، رینا امیری، توماس وست، کرن دیکر و...

 

مردم افغانستان به ویژه زنان و دختران این سرزمین اما هرگز خیانت وقیح امریکا به آرمان های مقدس و آرزوهای انسانی و رویاهای پاک شان را فراموش نمی کنند. از نظر آنها، طالبان و امریکا دو روی یک سکه اند و هردو در رقم زدن این سرنوشت غم انگیز برای زنان و دختران افغان، سهیم و شریک اند و به یک اندازه در برابر تاریخ و تمدن انسانی، مسئول خواهند بود.

 

نرگس اعتماد – جمهور