ایستادگی تاریخی زنان و چالش طالبان

چند روز از فرمان طالبان مبنی بر «تعلیق» تحصیل دانشجویان دختر و ممنوعیت کار زنان می ‌گذرد که به صورت بی‌ سابقه ‌ای مخالفت علما و کشورهای اسلامی را برانگیخته؛ اما هنوز رهبر طالبان پاسخی ارائه نکرده که نشان دهد در تصمیم خود تجدید نظر می ‌کند.
 
در همین حال، اعتراضات شجاعانه زنان و دختران مبارز افغانستان در برابر این تصمیم ضد انسانی و ضد اسلامی، همچنان ادامه دارد و علیرغم فضای سنگین امنیتی و سرکوب و ارعاب و بازداشت و آدم ربایی از سوی شبه نظامیان سرکوبگر طالبان، این اعتراضات گسترش یافته و حتی به ولایت های شدیدا سنتی و مردسالار پشتون نشین نیز رسیده است.
 
این یک نقطه عطف در تاریخ مبارزات متمدنانه مردم افغانستان در برابر بیداد و استبداد است؛ اما با یک تفاوت مهم که این بار زنان، رهبری این جنبش اعتراضی را بر عهده دارند و در متن و محور مبارزه ای هستند که با سرنوشت آنان گره خورده است.
 
زنان افغانستان، این بار حتی منتظر حمایت های جهانی هم نماندند و در همان روز نخستین اعمال سیاست های زن ستیزانه و ضد انسانی رهبران طالبان مبنی بر اخراج دانشجویان دختر از دانشگاه ها و مراکز آموزشی کشور به صحنه آمدند و در برابر این بی عدالتی زشت و شرم آور مردان تفنگ به دست و رهبران نابخرد و زن ستیز طالب ایستادند و فریاد عدالتخواهی سر دادند.
 
این اقدام، دست کم دو نکته مهم را مورد تاکید قرار می دهد: یکی اینکه زنان دیگر نمی خواهند تاریخ تاریک زندگی زن در جامعه مردانه افغانستان را بپذیرند و با آن کنار بیایند. آنها آماده اند تابرای تغییر سرنوشت خویش، قربانی بدهند و به زندان بروند؛ اما از حقوق خود به مثابه انسان، دفاع کنند و اجازه ندهند که یک رژيم کاملا مردانه درباره آنان همانند اشیا و عروسک های بی اراده و بی جان، تصمیم بگیرد.
 
در این میان، اگرچه شماری از زنان از غیبت غیرقابل دفاع مردان در این جنبش اعتراضی، گلایه کرده اند؛ اما خود در عمل نشان داده اند که حتی اگر مردان جامعه همراهی نکنند نیز عرصه را به نفع یک رژيم ضد زن، خالی نمی کنند و در برابر طالبان تفنگدار، پیشاپیش دست تسلیم بالا نمی برند.
 
نکته دومی که در نتیجه اعتراضات و مبارزات جاری زنان در سراسر افغانستان، آشکار و احراز شد، این بود که آنها دیگر منتظر یک جهان دو رو و ریاکار و منفعت اندیش نمی مانند تا از بیرون کشور بیاید و برای تغییر وضعیت رقت انگیزشان، کاری بکند؛ بلکه خود پا به عرصه مبارزه می گذارند و بدون پشتوانه و پناهگاه، چشم در چشم شبه نظامیان دژخیم رژیم می ایستند و فریاد می زنند تا حق خود را بستانند.
 
این افزون بر اینکه مایه شرمساری و سرخوردگی برای جهان مدعی حقوق بشر است، شجاعت و قدرت تحسین برانگیز زنان مبارز افغانستان را به نمایش می گذارد؛ زنانی که آمده اند در خفقان آورترین فضا و سردترین فصل تاریخ زندگی جمعی شان در جغرافیای حاصلخیز سرکوب و استبداد و ستم، علیه بدنام ترین رژيم جهان امروز، قد علم کنند و اجازه ندهند که همه چیز با استفاده از ابزار تروریزم و دهشت افکنی و ارعاب و سرکوب به کام دژخیمان و استبدادگران رقم بخورد و در این میان، جنس زن، مانند همیشه قربانی شود.
 
این لحظه تاریخی، طالبان را در برابر یک چالش عظیم قرار داده است. رژيمی که با حمایت بزرگترین قدرت جهان، تاج و تخت «امارت» را تصاحب کرد و تصور می کرد که تمام دشمنان بزرگ خود را از میدان بیرون رانده و قدرت بی رقیب مسلط بر افغانستان به حساب می آید، اکنون با انقلابی متفاوت رو به رو شده؛ انقلابی که زنان و دختران به راه انداخته اند و به نظر نمی رسد به زودی پایان یابد.
 
نکته امیدبخش دیگر این است که تمام ابزارهای طالبان برای سرکوب و مهار این اعتراضات انقلابی تاکنون ناکارآمد بوده و حتی نتوانسته از گسترش موج اعتراضات به مناطقی مانند ننگرهار و قندهار جلوگیری کند که پایگاه های قدرت طالبان و مراکز عمده سیطره سنت های مردانه در افغانستان محسوب می شوند.
 
نرگس اعتماد - جمهور