کمک‌های مشروع به یک رژيم نامشروع؟

اداره سیگار می گوید که کمک‌های امریکا به طالبان از آگست ۲۰۲۱ تاکنون به ۸ میلیارد دالر رسیده، این کمک‌ها باعث مشروعیت بخشیدن به طالبان خواهد شد.
 
سیگار افزوده: هیچ ضمانتی وجود ندارد که ارائه یا توقف کمک‌های امریکا بتواند در رفتار طالبان تغییری ایجاد کند.
 
این اداره افزوده که عملکردهای طالبان روزبه‌روز ظالمانه‌تر می‌شود و قانون‌گذاران باید در نظر داشته باشند که این کمک‌ها ممکن است «ناخواسته» چه در سطح بین‌المللی و چه داخلی، به طالبان مشروعیت بدهد.
 
سیگار تأکید کرده که کمک‌های امریکا به افغانستان، چه ماهیت بشردوستانه داشته باشد و چه از نوع دیگر، ممکن است ناخواسته به طالبان مشروعیت دهد.
 
براساس گزارش یادشده، در حالی ‌که ۲۸.۳ میلیون تن در افغانستان به کمک‌های غذایی بین‌المللی وابسته هستند؛ اما به گفته سازمان ملل، هیچ تضمینی وجود ندارد که چه میزان از کمک‌ها به نیازمندان می‌رسد.
 
علیرغم ابراز تردید سیگار، واقعیت اما این است که امریکا کاملا با علم و آگاهی به طالبان، کمک نقدی می کند. به بیان دیگر، امریکا با این کمک ها عمدا تلاش می کند تا به نام مهار فاجعه انسانی، از فروپاشی رژيم طالبان، جلوگیری کند و به آن مشروعیت ببخشد.
 
حتی ارزیابی های مثبت بانک جهانی و سازمان بین المللی شفافیت از عملکرد طالبان درباره رشد اقتصادی و کاهش فساد نیز در راستای پروژه مشروعیت بخشیدن به طالبان صورت گرفت و با دیکته امریکا انجام شد.
 
این در حالی است که پس از تسلط طالبان، وضعیت زندگی مردم افغانستان ده ها بار بدتر شده، کشور تا آستانه وقوع یک فاجعه انسانی تمام عیار، پیش رفته، تاجران و سرمایه گذاران از کشور گریخته اند، فعالیت سازمان های بزرگ بین المللی متوقف شده، پروژه های عظیم اقتصادی به دلیل آینده مبهم و وضعیت ناپایدار کنونی کشور، معلق و معطل مانده و رژیم طالبان از ارائه یک برنامه اقتصادی میان مدت هم ناتوان است و تمام تمرکز خود را بر دریافت مالیات یا عشر ظالمانه، فاقد تناسب، کاملا ناعادلانه و غیرمنطقی از مردم گذاشته است.
 
این ها مواردی نیست که در ارزیابی کارنامه اقتصادی طالبان، فاکت های مثبت به حساب بیاید. با اینهمه کمک های میلیاردی امریکا تا حدود زیادی ضعف و ناکارآمدی و بی ظرفیتی و فقدان دانش و اهلیت و ایده و برنامه در ساختار اقتصادی طالبان را پنهان کرده و حتی توانسته ارزش پول ملی را نسبتا با ثبات نگه دارد.
 
بنابراین، آنچه در گزارش تازه سیگار به عنوان ابراز نگرانی درباره اعطای مشروعیت «ناخواسته» به طالبان عنوان شده، صرفا یک ابراز نگرانی نیست؛ بلکه واقعیتی است که امریکا فعالانه در مسیر آن گام برمی دارد و در نظر دارد تا با تزریق پول نقد به دولت طالبان، آن را قدرتمندتر کند و برای جلوگیری از فروپاشی و حتی اعطای مشروعیت به آن، کمک و زمینه سازی کند. این هرگز «ناخواسته»‌ نیست؛ بلکه برنامه ایالات متحده است و شاید حتی بخشی از توافقنامه دوحه میان امریکا و طالبان باشد.
 
اینکه طالبان نیز به طور افراطی «پیروزی» خود بر امریکا را جشن نمی گیرند و پیوسته آمادگی علنی شان را برای برقراری روابط با امریکا و همه کشورهای جهان ابراز کرده اند نیز ریشه در همین واقعیت دارد. اگر امریکا طالبان را دشمن می دانست، رژیم کابل را تحریم می کرد و با وضع شدیدترین تحریم های اقتصادی، موجب فروپاشی سریع آن می شد، طالبان هیچگاه تا این اندازه در برابر واشنگتن، کرنش و تمکین نمی کردند.
 
البته این امر، ابعاد و زوایای دیگر نیز دارد. از جمله اینکه طالبان از همان آغاز یک پروژه امریکایی بود و امریکا برای دیروز و امروز و آینده آن، برنامه داشت و دارد.
 
بنابراین، کمک های سخاوتمندانه امریکا به طالبان، ادامه پیدا می کند و تا زمانی که تاریخ مصرف طالبان برای تحقق اهداف استعماری امریکا به پایان نرسیده، هیچ عامل دیگری این مهم را تغییر نخواهد داد؛ درست همان گونه که پس از بستن مکاتب دخترانه، اخراج دختران از دانشگاه ها، ممنوعیت حضور آنان در آزمون های کانکور، ممنوعیت کار زنان در سازمان های غیردولتی و نیز حذف کامل زنان از زندگی عمومی شاهد بودیم که علیرغم همه تبلیغات رسانه ای، غرب و امریکا به سادگی با این مسایل، کنار آمدند، به «تعامل» شان با طالبان ادامه دادند، شریان کمک های نقدی به رژیم کابل، جریان پیدا کرد و حتی معاونان دبیر کل سازمان ملل به منادیان تعامل و آشتی و سازش با طالبان تبدیل شدند و در راستای پروژه مشروعیت طالبان به دستور امریکا فعال شدند.
 
نرگس اعتماد - جمهور