روزنامه دیلی‌تلگراف در گزارشی مقایسه‌ای نوشت: تنها پنج ماه پس از آغاز دور دوم ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، شمار عملیات هوایی آمریکا تقریباً به اندازه‌ی کل دوره ریاست‌جمهوری جو بایدن رسیده و این عملیات‌ها با سرعت و شدت بیشتری ادامه دارد.
از زمان آغاز به کار دولت جدید، ترامپ بر ۵۲۹ حمله هوایی نظارت داشته، در حالی‌که این آمار در کل چهار سال دولت قبلی، ۵۵۵ حمله بوده است.
این گزارش افزوده که دولت ترامپ در برخی جبهه‌ها، به‌مراتب فراتر رفته؛ که می‌توان به عملیات آمریکا علیه ایران، یمن، شبه‌نظامیان اسلام‌گرا در سومالیا و صدور دستور بمباران‌هایی در عراق و سوریه اشاره کرد.
ترامپ تأکید دارد که رویکرد تهاجمی‌اش تضمین‌کننده «صلح از مسیر قدرت» است؛ عبارتی که اغلب به رونالد ریگان نسبت داده می‌شود.
ترامپ به شدت دلبسته توجه است؛ او می‌خواهد در مرکز توجهات باشد، می‌خواهد کاری کند که تمام جهان به او نگاه کند؛ حتی اگر این کار، راه‌اندازی جنگ‌های بزرگ و درگیر کردن ملت‌های دیگر از طریق تجاوز مستقیم، وضع تعرفه‌های سنگین، اتخاذ مواضع خصمانه، دامن زدن به تنش‌های قدیمی یا حتی حضوری غیرمعمول در جشن قهرمانی یک تیم فوتبال باشد.
ترامپ همان‌قدر که دوست دارد از طرف هوادارانش تحسین شود، با ارتکاب اعمال و اعلام تصمیم‌های جنجالی، بحث‌برانگیز و در موارد پرشماری مرگ‌بار و ویرانگر، به دنبال جلب توجه دشمنان خود نیز هست.
این حس به نظر می‌رسد که در دوره دوم حاکمیت او که به‌طور طبیعی کهنسال‌تر شده، تقویت و تشدید شده است. همین مسئله او را به راه‌اندازی عملیات‌های مرگ‌بار و آتش‌افروزی‌های خونین در دورترین سرزمین‌ها ترغیب می‌کند و به همراهی با عنصری منفور، جنگ‌افروز، جنایتکار، غیرمسئول و بی‌رحم مانند بنیامین نتانیاهو در مأموریت‌های مشترک می کشاند.
این در حالی است که ترامپ در دوره کارزارهای انتخاباتی‌اش به‌دروغ وعده داده بود که در زمان ریاست‌جمهوری‌اش حتی یک گلوله هم شلیک نخواهد شد و جنگ‌های طولانی و مرگ‌بار مانند جنگ اوکراین، نسل‌کشی در غزه و مسئله هسته‌ای ایران را در نخستین روز ریاست‌جمهوری‌اش، تنها با یک تلفن، پایان خواهد داد.
اگرچه تردیدی نیست که او در راستای تحقق همین اهداف دروغین و غیرعملی، تلاش‌های مقطعی را نیز آغاز کرده بود؛ از جمله می‌توان به برقراری آتش‌بس موقت در غزه، آغاز کارزار فشرده برای پایان دادن به جنگ اوکراین (که به قیمت تحقیر علنی رئیس‌جمهور آن کشور در کاخ سفید انجام شد) و مشارکت در گفت‌وگوهای غیرمستقیم درباره مسئله هسته‌ای ایران اشاره کرد.
اما در نهایت چه اتفاقی افتاد؟
در غزه، امریکا رسماً از نسل‌کشی نتانیاهو حمایت می‌کند و سلاح‌های لازم برای ادامه این کشتار را در اختیار رژیم بدنام و جنایتکار قرار می‌دهد. ترامپ حتی در یک موضع‌گیری وقیحانه، طرح کوچ اجباری بیش از ۲ میلیون شهروند ساکن غزه به کشورهای عربی اطراف را پیشنهاد کرد تا این باریکه ساحلی به یک منطقه تفریحی تحت سلطه امریکا تبدیل شود.
در اوکراین، تلاش‌های ترامپ برای برقراری صلح فوری و بی‌قید و شرط با پاسخ سرد روسیه مواجه شد، موجب سرخوردگی و ناامیدی کی‌یف گردید و کشورهای اروپایی را به حمایت بیشتر از جنگ اوکراین علیه روسیه، حتی بدون همراهی امریکا برانگیخت.
در نهایت، اخیراً اعلام شد که ترامپ در پی ناامیدی از پوتین، دستور ارسال تسلیحات بیشتر و پیشرفته‌تر به اوکراین را صادر کرده؛ مشروط بر این‌که پول آن را از اروپا و ناتو دریافت کند.
حتی گفته می‌شود ترامپ در گفت‌وگو با ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین، از او درباره توانایی این کشور برای هدف قرار دادن مسکو با استفاده از تسلیحات امریکایی نیز سؤال کرده و در صورت حصول اطمینان، به کی‌یف برای انجام این مأموریت، چراغ سبز نشان داده است.
اگرچه او بلافاصله این گزارش را تکذیب کرد و به اوکراین هشدار داد که از حمله مستقیم به روسیه پرهیز کند—شاید به‌خاطر ترس از پیامدهای آن—اما این تغییری در معادلات جنگ یا نگاه روسیه نسبت به آن ایجاد نخواهد کرد، زیرا شهرهای مختلف روسیه تاکنون با استفاده از تسلیحات امریکایی و غربی توسط ارتش اوکراین هدف حملات مرگ‌بار و ویرانگر قرار گرفته‌اند.
در مورد ایران نیز در حالی که مذاکرات میان تهران و واشنگتن جریان داشت، نتانیاهو با چراغ سبز ترامپ شب‌هنگام فرماندهان نظامی ایران و دانشمندان اتمی این کشور را ترور کرد و با حمایت و همراهی ارتش امریکا، سایت‌های هسته‌ای و موشکی جمهوری اسلامی آماج حملات هوایی قرار گرفت که در نتیجه آن، نزدیک به ۱۰۰۰ نفر از شهروندان، نظامیان و دانشمندان ایرانی کشته شدند.
او حتی از عزم خود برای «نابودی» انصارالله یمن خبر داد؛ اما در نهایت، پس از چند روز درگیری مستقیم با رزمندگان یمنی، مجبور به پذیرش آتش‌بس شد و از موضع جنگ‌افروزانه خود عقب نشست.
این تنها تصویری کوچک از جهان آشوب‌زده، ناپایدار و درگیر جنگی است که مصلح مسلحی به نام دونالد ترامپ ایجاد کرده تا به رویای بزرگش—جایزه صلح نوبل—دست پیدا کند.
در این میان، دو رژیم جنایتکار و حامی تروریزم یعنی پاکستان و اسرائیل، ترامپ را نامزد دریافت جایزه صلح نوبل کرده‌اند؛ رژیم‌هایی که پرونده‌ای سیاه و شرم‌آور در ارتکاب فجیع‌ترین جنایات و حمایت از بدنام‌ترین گروه‌های تبهکار و تروریستی دارند و با توجه به جنایات و جنگ‌افروزی‌هایی که در افغانستان، غزه، لبنان و سایر کشورها مرتکب شده‌اند، هرگز نباید از صلح سخن بگویند.
نرگس اعتماد – جمهور
