ضعف دولت،زمینه ساز گسترش نا امنی ها

طالبان و گروه های تروریستی یک پدیده تازه برای مردم افغانستان نیست، این گروه ها در جنگ های نیابتی سازمان های استخباراتی و کشورها در افغانستان از سال های قبل بکار گرفته شده، بعداز درخشش و فعالیت های گسترده در سال ۲۰۰۰ تضعیف گردید و با تشکیل دولت موقت و آغاز کار حامد کرزی، گروه های دهشت افگن فعالیت های نامحسوسی داشتند، اما این فعالیت در حدی نبود که برای حکومت نوپا و اردو و پلیس نو تشکیل چالش برانگیز بحساب آید، اما کم کم این گروه ها، با رویکرد تازه تری رو به رشد گذاشتند، در این رویکرد جدید، پدیده انتحار و انفجار و ترور محور قرار گرفت، جنگ تازه طالبان علیه دولت و نیروهای خارجی، برای وحشت بود، جنگ پدیده تازه برای مردم افغانستان نبود، اما رویکرد جدید به این شکل تازه و آن هم برای ترس و وحشت، یک ماهیت تازه برای مردم داشت، حضور ۱۵۰ هزار نیروی بین المللی و بیش از ۲۵۰ هزار نیروی افغانی اعم از پلیس، اردو و امنیت ملی نتوانست جلو این حملات را بگیرد و حمایت ها و تمرکز سازمان های منطقه ای ازین گروه ها از سال ۲۰۰۴ تشدید گردید، و همچنین بعد از خروج نیروهای خارجی و روی کار آمدن حکومت وحدت ملی، نا امنی ها به شکل تازه ای شدت گرفته و حملات طالبان شکل تهاجمی را به خود گرفت، حتی در چند عملیات، ولسوالی هایی را نیز متصرف شدند و دوباره از دست دادند، ولی چیزی که نو بود، انتقال جنگ به شمال افغانستان بود، انتقال جنگ به شمال و موج تازه ای از حملات تهاجمی، چریکی و انتحاری وانمود می کند که مهره های سازمان های منطقه ای و بین المللی در میان نظام افزایش یافته و از سویی هم ایجاد خلاء های مداوم در ارگان های امنیتی فرصت را نه تنها برای گروه هایی چون طالبان، القاعده، حزب التحریر و...مهیا کرد، بلکه برای گروه داعش نیز آماده کرد.
اما موضوعی که پرسش برانگیز است؛ آیا ظهور داعش در افغانستان یک امر بی خبر و بدون آگاهی دولت بوده و یا اینکه دولت خبر داشته اما عکس العملی نشان نداده و جلو قوی شدن این گروه را نگرفته است.
ظهور داعش در افغانستان بدون همکاری مهره های استخباراتی سازمان های خارجی در دولت امکانپذیر نبود، چرا که امنیت و نهاد های امنیتی از عملکرد و کارکردهای گروه های تروریستی و آن هم بشکل گسترده در کشور بی خبر بوده نمی تواند، و یا خلاء مدیریتی در نهادهای امنیتی اصل ظهور و گسترش داعش می باشد، اما اینکه پشت پرده چیست! گذشت زمان به آن پاسخ میدهد، ولی چیزی که در اینجا میتوان گفت این است که حکومت می توانست جنگجویان را در بطن ظهور از بین ببرد و جلو گسترش و سرباز گیری این گروه ها را بگیرد.
داعش یک طرح بزرگ است و به عنوان نیروی سوم برای رسیدن به اهداف سازمان ها و کشورهای حامی مورد استفاده قرار میگیرد، همانطوری که طالبان در هژده سال گذشته چنین استفاده شد و جنگِ اکنون، جنگ استخباراتی و تروریستی است، لذا برای گسترش نا امنی در مرزهای روسیه و چین، لازم به انتقال جنگ به شمال بود، این طرح از دیر وقت زیر کار بود، طوریکه در سیزده سال گروه های تروریستی در مناطق قبایلی تربیه شد و هزاران مدرسه برای آموزش نیروی تازه تشکیل گردید تا امروز استفاده گردد.
در آغاز حکومت و دوره جنجال های انتخاباتی،کشور از فقدان دولت متمرکز رنج می برد و برای کشورهای بازیگر اصلی، فرصت مناسب برای انتقال این گروه ها به شمال کشور بود، در اوایل تشکیل دولت، رفت وآمدهای مقامات بلندپایه دولتی پاکستان به کشور زیاد شد، این بار بازی دیگری بود، رئیس جمهور بدون تجربه و جدید، دولت نو تشکیل و بدون آگاهی از سیاست های پاکستان روی کار آمده بود، این کشور با انداختن بحث صلح در میدان و گذاشتن شروطی، چند ماهی دولت و مقامات را متمرکز این بحث کرد و کارخود را آرام آرام پیش برد. حالا موج عظیمی از گروه های تربیه شده و تازه نفس که درچندین سال در مناطق قبایلی آموزش دیده اند، وارد میدان جنگ به شمال کشور شده اند، این بار به نام طالب نه؛ بنام داعش و تحت کنترل پاکستان و بخاطر ناامنی کشور های آسیای میانه و تضعیف جایگاه ائتلاف شمال و تضعیف جنرال دوستم و عطامحمد نور و همچنین برای جابجایی اقوام و گروه هایی در ولایات و مناطق کلیدی و مهم شمال می باشد.
مهدی پارسا- ارسالی به خبرگزاری جمهور