در دهه‌های ۹۰ و اوایل ۲۰۰۰ میلادی، دنیای بدنسازی شاهد نسلی بود که امروز بسیاری از هواداران آن را «دوران طلایی» می‌نامند. نام‌هایی مانند فلکس ویلر، شان ری، کوین لورون، کریس کورمیر و در رأس همه، رونی کلمن، نه فقط بدنی عضلانی، بلکه مجسمه‌هایی زنده از تقارن، تناسب و زیبایی را روی استیج می‌آوردند.

اما امروز، در مسترالمپیاهای اخیر، وقتی به بدن‌های مدرن مانند درک لانسفورد، سمسون دائودا یا اندرو جکد نگاه می‌کنیم، تفاوتی آشکار به چشم می‌خورد؛ بدن‌هایی بسیار حجیم‌تر، اما کمتر ظریف و هنری.

پرسش مهم این است:

چه شد که مسیر بدنسازی از زیبایی به سمت صرفاً حجم رفت؟

تغییر معیارهای داوری

در دهه ۹۰، داوران بیش از هر چیز به دنبال تناسب، تقارن و ظاهر زیبای عضلات بودند. بدن‌هایی مثل فلکس ویلر با کمر باریک، شانه‌های پهن و خطوط تراش‌خورده، معیار ایده‌آل زیبایی محسوب می‌شدند.

اما در سال‌های اخیر، نگاه داوری تغییر کرده است؛ معیار اصلی به جای ظرافت، تراکم عضلانی و حجم کلی شده است. نتیجه آن، بدن‌هایی است که شاید از نظر فیزیکی بزرگ‌ترند، اما از جذابیت کلاسیک آن دوران فاصله گرفته‌اند.

نگاه علمی‌تر اما محتاط‌تر

در گذشته بدنسازها تا مرز خطر پیش می‌رفتند؛ رژیم‌های سخت، کم‌آبی شدید، کاهش سدیم و حتی محرومیت از خواب برای رسیدن به بیشترین خشکی ممکن. امروزه علم تغذیه پیشرفت کرده و خطرات چنین روش‌هایی آشکار شده است.
بدنسازان مدرن بیشتر به دنبال پایداری فیزیکی و طول عمر ورزشی هستند.
این یعنی بدن سالم‌تر، اما با ریسک کمتر و ظاهر نرم‌تر روی استیج.

ترس از تکرار تراژدی‌ها

مرگ‌های ناگهانی ستارگانی مثل دالاس مک‌کارور، شان رودن، ناصر السنباطی و دیگران، جامعه‌ی بدنسازی را به شدت تکان داد.
سازمان‌ها، مربیان و خود ورزشکاران اکنون محتاط‌تر شده‌اند. کمتر کسی حاضر است مثل رونی کلمن تا مرز شکست بدنش پیش برود.
دوران قهرمانان «بی‌پروا» دیگر تمام شده است.

تفاوت فلسفه‌ی بدنسازی

شاید بزرگ‌ترین تفاوت در «فلسفه» نهفته باشد.
فلکس ویلر روزی گفته بود:
«ما بدن نمی‌ساختیم، ما مجسمه می‌تراشیدیم.»
در حالی که بدنسازان امروزی می‌گویند:
«حجم بیشتر، امتیاز بیشتر.»

دوران طلایی، تلفیق هنر و علم بود؛ اما امروز، بیشتر یک رقابت صنعتی است. بدن‌های جدید قوی‌ترند، اما آن روح هنری، تناسب و زیبایی بصری که فلکس، لورون و حتی جی کاتلر داشتند، دیگر در استیج دیده نمی‌شود.

دوران طلایی بدنسازی دیگر تکرار نمی‌شود نه به خاطر ضعف نسل جدید، بلکه به دلیل تغییر فلسفه، معیارها و احتیاط بدنسازان مدرن.
بدن‌های امروز شاید از نظر فنی بهتر باشند، اما بدن‌های دیروز «حس» داشتند.

و همان حس است که باعث می‌شود هنوز، وقتی تصویری از فلکس ویلر یا رونی کلمن را می‌بینیم، ناخودآگاه بگوییم:

«این بود بدنسازی واقعی»

خبرگزاری جمهور- ورزشی