در شرایطی که طی دو هفته اخیر، دولت با اقدامات نمایشی و تدابیر تبلیغاتی و عوام گرایانه، توجه خود را عطف بازگرداندن امنیت به خیابان های آشوب زده پایتخت کرده، مردم افغانستان به سوگ ۶۵ فرزند جوان خویش نشستند و ده ها نفر دیگر زخمی و معلول گشتند.

یک روز پس از حمله خونین بر دانشگاه کابل، شماری از دانشجویان در مقابل این دانشگاه با حمل شعارهایی تجمع اعتراضی برگزار کردند.
 
دانشجویان معترض در یکی از شعارها خطاب به حمله‌کنندگان نوشتند: "ما را نکشید، گلوله کم می‌آورید، ما زیاد هستیم". آنها همچنین بر ایستگادگی و ادامه درس‌ تاکید کردند.
 
در حمله روز دوشنبه، ۱۲ عقرب ۳۵ نفر کشته و ۵۰ نفر زخمی شدند. اکثر قربانیان دانشجو بودند.
 
دولت روز سه شنبه را ماتم ملی اعلام کرد و پرچم کشور در نمایندگی سیاسی آن در سراسر جهان به صورت نیمه‌افراشته درآمد. همچنین مراسم خاکسپاری قربانیان در کابل و برخی ولایت های دیگر برگزار شد.
 
دانشجویان معترض خواهان تامین امنیت مراکز علمی و آموزشی شدند. آنان شعارهایی نیز علیه طالبان، داعش و دولت سر دادند.
 
در شبکه های اجتماعی هم موجی از خشم و اعتراض علیه طالبان و دولت شکل گرفته است.
 
در این میان، اعتراض دانشجویان و کارزاری که در شبکه های اجتماعی برای بازگشت آنها به دانشگاه علیرغم حمله مرگبار تروریستی به راه افتاده، می تواند بخشی از نیروی مقاومت علیه تروریزم خونریز باشد که در کمتر از یک هفته دو مرکز آموزشی و آکادمیک را در کابل هدف قرار داد تا با نابود کردن ابزارهای امروزین پیشرفت و تعالی و ترقی افغانستان و نابودی نسل جوان کشور، فردای کشور را هدف بگیرد و آینده‌ ای تاریک و ترسناک را برای افغانستان، ترسیم کند. به این ترتیب، ایستادن، مقاومت کردن و تسلیم نشدن بخشی از وظیفه بزرگی است که با وجود همه مصایب و تلخکامی هایی که بر نسل ما تحمیل می شود، باید به درستی و با عزم و اراده راسخ و راستین، انجامش داد.
 
این حرکت ارزشمند، بازتاب دهنده معنا و محتوای شعر انقلابی پابلو نرودا؛ شاعر شیلیایی با عنوان «ما بسیاریم» بود که شعار دانشجویان معترض هم بود. بدیهی است که دشمن تا زمانی در این کارزار مرگبار، پیروز نخواهد شد که هنوز اراده برای دانستن و مبارزه برای رسیدن به این آماج در نسل جوان و جویای دانش و آگاهی ما زنده باشد. در این میان، ممکن است عده ای از بهترین، مستعدترین و نجیب‌ترین نیروهای خود را نیز در جریان مبارزه با لشکر جهل و جنون و جنایت و ترور از دست بدهیم؛ اما باید بدانیم که رفقای ما در چه راهی جان باختند و خون شان به این آرمان مقدس، قدرت و استحکام خواهد بخشید. این وظیفه ماست که به عنوان میراث‌داران این نسل مبارز، آرمان شهدای دانایی را تحقق ببخشیم و در برابر دشمن ددمنش دانش، تسلیم نشویم.
 
این یک بخش ماجرا است؛ اما مبارزه با دشمن، هرگز نمی تواند به معنای احتراز از اعتراض در برابر عملکرد دولتی باشد که با فساد و ناکارآمدی و اقتدارگرایی و فقدان ملموس تعهد ملی، خطوط مقدم جنگ را به داخل مراکز آموزشی و تحصیلی کشانده و به جای آنکه دشمن را در کوه ها و بیابان های شمال و جنوب، سرکوب کند، یک نسل نخبه و سرمایه‌ آینده کشور را در صنف های درس، پیشمرگ بقای خود قرار داده است.
 
این توجیه ناپذیر است و اعتراض در برابر این شرایط مرگبار و بحرانی، حق مشروع همه کسانی است که از فجایع اخیر، زخم خوردند، خون دادند و به سوگ پاره های پیکر خویش نشستند.
 
شعار و دروغ و ریا و وعده و رجز دیگر کافی است. با هیچ نیرنگی نمی توان خون های ریخته را به پیکرهای بی جان ده ها جوان و نوجوانی بازگرداند که با صداقت، اراده، شوق و تعهد برای ساختن آینده ای درخشان، امن و با ثبات برای افغانستان، درس می خواندند و دولت، وظیفه داشت که در این مسیر مقدس، با تمام توان از آنان در برابر دشمن خون آشام، حفاظت و مراقبت کند. ماتم ملی در روز عید میلاد پیامبر(ص) هم هدیه ارگ برای ملت همیشه سوگوار افغانستان بود.
 
در شرایطی که طی دو هفته اخیر، دولت با اقدامات نمایشی و تدابیر تبلیغاتی و عوام گرایانه، توجه خود را عطف بازگرداندن امنیت به خیابان های آشوب زده پایتخت کرده، مردم افغانستان  به سوگ ۶۵ فرزند جوان خویش نشستند و ده ها نفر دیگر زخمی و معلول گشتند.
 
جالب است که دولت اذعان کرده که این یک شکست استخباراتی است؛ اما در کمال شگفتی، حتی یک مهره امنیتی، برکنار، توبیخ یا مجازات نمی شود. در روز عید، ماتم ملی اعلام می شود؛ اما صدها تروریست در زندان های دولتی با آرامش و امنیت، منتظر فرارسیدن روز آزادی شان در یک معامله ننگین دیگر هستند. رییس جمهوری حتی نمی خواهد مسئولیت سنگین آزادی هزاران زندانی طالبان را بر عهده بگیرد و در برابر خانواده های قربانیان، پاسخگو باشد. معاون رییس جمهوری یا ساعت ۶ و نیم صبح، جلسه امنیتی می گذارد و یا در فیسبوک، مشغول تبلیغات و کارشناسی و تحلیل و لفاظی است. روزانه ده ها نفر کشته می شوند؛ اما وزرای دفاع و داخله و رییس امنیت ملی، حتی یکبار پشت تریبون نمی آیند تا رو به رو به مردم جواب دهند و بگویند که دشمن چه می کند و آنها چه کرده اند، و چرا حتی صنف های درس هم دیگر امن نیست؟!
 
صبر مردم، بی پایان نیست. مردم نمی توانند تا زمانی صبر کنند که آخرین نفر هم کشته شود. این وضعیت مرگ آلود، روزی از جایی به یک انفجار مهیب و غیر قابل مهار منجر می شود که یکی از قربانیان اصلی آن، دولتمردان فاسد و غیر مسئولی خواهند بود که هزینه ناتوانی و بی ظرفیتی و ناکارآمدی شان را فرزندان جوان مردم در کورس و دانشگاه و خانه و خیابان می پردازند.
 
نرگس اعتماد - جمهور