نشریه انگلیسی «اکونومیست» نوشت: یکی از رهبران ترکیه زمانی در یک روزنامه امریکایی نوشت: «ترکیه در کنار امریکا، شریک استراتیژیک و متحد پنجاه ساله خود، برای صلح و ثبات پایدار در منطقه تلاش خواهد کرد. ما مصمم هستیم که همکاری نزدیک خود را با ایالات متحده حفظ کنیم.» به نظر می‌رسد این سخنان مربوط به دورانی بسیار دور باشد، اما اینطور نیست. در سال ۲۰۰۳، پارلمان ترکیه درخواست امریکا برای استفاده از این کشور به عنوان سکوی پرتاب برای حمله به عراق را رد کرده بود و نویسنده که می‌خواست به متحد خود در ناتو اطمینان دهد، نخست وزیر جدید، رجب طیب اردوغان بود.
در ادامه این مطلب آمده است: رئیس‌جمهور ترکیه وقتی امروز از امریکا و غرب صحبت می‌کند، لحن متفاوتی دارد. آقای اردوغان امریکا را به حمایت از تروریسم با تسلیح پ‌ک‌ک متهم می‌کند که ترکیه آن را دشمن خونی خود می‌داند. برخی از نزدیکان او امریکا را به دست داشتن در کودتای ۲۰۱۶ مظنون می‌دانند. اتهامات مشابهی علیه اتحادیه اروپا مطرح می‌شود، اتحادیه اروپا که به گفته اردوغان هرگز در مورد تمایلات ترکیه برای عضویت صادقانه نبود، به پناهگاه تروریست‌ها تبدیل شده و به پیشرفت ترکیه حسادت می‌کند.
سیاستمداران تعجب کرده و دیپلمات ها، ترکیه را به ترک اردوگاه غرب متهم می‌کنند. مقامات ترکیه ادعا می‌کنند آن‌ها هستند که رها شده‌اند. ترکیه دیگر خود را نه در حاشیه اروپا یا بخشی از آن منطقه نمی‌بیند، بلکه کشوری با مرکز ثقل خاص خود می‌بیند. عضویت در ناتو بهترین تضمین برای آنهاست. ناتو نیز نمی‌تواند ترکیه را از دست بدهد. اما در آنکارا این حس وجود دارد که «ترکیه جدید» آنقدر قوی هست که بتواند چنین اتحاد‌های قدیمی را نادیده گرفته یا به چالش بکشد، یا اتحاد‌های جدید ایجاد و مستقل عمل کند. ابراهیم کالین، مشاور رئیس جمهور می‌گوید: «ترکیه در تلاش است تا یک سیاست خارجی ۳۶۰ درجه‌ای را اجرا کند. ما نمی‌خواهیم هیچ موضوع یا بازیگر یا منطقه یا کشور خاصی را بر دیگران ترجیح دهیم.»
آقای اردوغان حتی در مورد امنیت ملی سازش ناپذیرتر است. او در ماه نوامبر با هشدار درمورد حمله جدید در سوریه، گفت: «نیازی نداریم از کسی اجازه بگیریم و در مقابل کسی پاسخگو نخواهیم بود». سیاست خارجی در ترکیه که زمانی در اختیار ژنرال‌ها و دیپلمات‌های حرفه‌ای بود، به یک موضوع داخلی و بخشی از سیاست‌های هویتی تبدیل شده است. ضربه زدن به غرب محبوب رأی دهندگان مذهبی، ملی گرا‌ها و حتی بسیاری از چپ هاست. این ایده که ترکیه قرار است یک قدرت جهانی باشد نیز همینطور است. اگر به حضور گسترده ترکیه در افریقا و آسیای مرکزی در دهه گذشته، محبوبیت سریال‌های تلویزیونی آن، موفقیت خطوط هوایی ترکیه و تعداد کشور‌هایی که برای خرید هواپیما‌های بدون سرنشین ترکیه در صف ایستاده اند، نگاه کنید، شاید تصور کنید ترکیه هم اکنون به این خواسته خود رسیده است.
