پایان آتش‌بس، آغاز جنگ

26 ثور 1400 ساعت 20:59

نفس نسبی کوتاه در ایام عید، یک فرصت مغتنم برای تعامل میان دوطرف متخاصم بود که از دست رفت و از این پس، هردو جانب جنگ باید با زبان تفنگ با هم سخن بگویند تا در نهایت، برنده و بازنده یک جنگ فرساینده و ویرانگر در میدان، مشخص شود.


قول اردوی ۲۱۵ میوند مستقر در هلمند اعلام کرد که نیروهای دفاعی مستقر در حوزه جنوب غرب، عملیات‌ تهاجمی، پاکسازی و ضد تروریزم خود را پس از پایان آتش‌بس سه روزه آغاز کرده اند.
 
در صفحه رسمی فیسبوک این نهاد آمده که این عملیات‌ در مناطق غربی شهر لشکرگاه، ولسوالی ناوه و نهر سراج به طور همزمان آغاز شده است.
 
براساس اعلام ارگ ریاست جمهوری، اشرف غنی هم در گفتگوی تلفونی با فرماندهان ارتش در سراسر افغانستان به آنان گفته است که اگر طالبان به جنگ ادامه می‌دهند، شما نیز برای مقابله با آنها آمادگی‌های لازم را داشته باشید. این فرماندهان نیز به آقای غنی اطمینان داده‌اند که "اگر طالبان آتش‌بس نکردند و به جنگ ادامه دادند، در هر نقطه کشور سرکوب شان خواهند کرد."
 
در همین حال، سفارت امریکا در کابل هشدار داده که با تجربه سال‌های گذشته، امکان دارد با ختم آتش‌بس خشونت‌ها در افغانستان افزایش یابد.
 
به این ترتیب، چرخه خونین خشونت پس از یک توقف نسبی سه روزه دوباره آغاز شد. البته در ایام عید نیز خانواده های زیادی به خون نشستند. طبق آمار رسمی، دست کم ۲۰ غیر نظامی و ۳ سه نظامی در جریان آتش بس، کشته شدند. با این حال، آغاز رسمی نبردها بار دیگر نگرانی ها درباره آینده را تشدید می کند.
 
در این میان، عملگرایی نیروهای امنیتی و فرماندهی کل قوای مسلح در آغاز عملیات نظامی علیه طالبان، قابل تأمل است. این اقدام در حالی صورت می گیرد که در سال های گذشته، نیروهای دولتی به دستور مقام های حکومت مرکزی و مراکز عالی فرماندهی، رویکرد خشونت پرهیزانه خود در قبال طالبان را حتی پس از پایان رسمی تاریخ آتش بس، ادامه می دادند و در وضعیت «دفاع فعال» قرار می گرفتند. امسال اما هم اشرف غنی در گفتگوی مستقیم با فرماندهان ارشد ارتش در سراسر کشور، به آنها دستور حمله بر مواضع طالبان را داده و هم فرماندهی قول اردوی ۲۱۵ میوند از آغاز عملیات بر مناطق وسیعی از ولایت استراتژيک هلمند خبر داده است.
 
این نشان می دهد که پس از رد درخواست های مکرر دولت افغانستان، قدرت های جهانی و سازمان های ملی و بین المللی برای ادامه آتش بس از سوی طالبان، دولت می داند که فصل خونین جنگ در پیش است و برای مواجهه با آن باید با قدرت، اراده و روحیه عالی آماده باشد.
 
عامل دیگر این تصمیم، افزایش هزینه های ادامه خشونت برای طالبان است. شاید برای نخستین بار، دولت کابل به این نتیجه رسیده باشد که نرمش، انعطاف و مدارا با طالبان، نتیجه عکس می دهد و تنها راه برای مواجهه با موج خشونت های مرگبار از سوی طالبان، سرکوب کنشگرانه است.
 
در این میان، وضعیت راکد حاکم بر روند صلح نیز احتمالا در اتخاذ این رویکرد از سوی دولت، تأثیرگذار است. اگرچه اخیرا گزارش شد که دوطرف پس ماه ها بن بست، بار دیگر وارد مذاکرات مستقیم صلح شده اند؛ اما به نظر نمی رسد که طالبان در این دور تازه هم برای رسیدن به یک توافق جامع و پایدار صلح، صادق و مصمم باشند؛ زیرا آنها هنوز معتقد اند که با خروج نیروهای خارجی، توان ساقط کردن دولت افغانستان را دارند و بنابراین، بدون نیاز به پرداخت امتیازهای بیشتر در روند صلح، از راه جنگ می توانند به اهداف خود دست یابند.
 
بر این اساس، دولت افغانستان با در نظرداشت این محاسبات طالبان، شاید تصمیم گرفته باشد تا هزینه های آن گروه در میدان جنگ را چندین برابر، بالا ببرد تا از یکسو، قدرت عملیاتی آنها برای براندازی مراکز ولسوالی ها و شهرها را تضعیف کند و از جانب دیگر، نشان دهد که اگر انتخاب طالبان، جنگ باشد، دولت هم توان و آمادگی جنگ را دارد و هم اراده لازم برای به کار بستن آن را.
 
به هر حال، تنفس نسبی کوتاه در ایام عید، یک فرصت مغتنم برای تعامل میان دوطرف متخاصم بود که از دست رفت و از این پس، هردو جانب جنگ باید با زبان تفنگ با هم سخن بگویند تا در نهایت، برنده و بازنده یک جنگ فرساینده و ویرانگر در میدان، مشخص شود.
 
در این میان، این مردم افغانستان هستند که قربانی می شوند؛ قربانی جنگ قدرت میان طرف هایی که کمترین اعتنایی به خون غیر نظامیان ندارند. خونریزی های اخیر به ویژه بمب گذاری بحث برانگیز در برابر مکتب سیدالشهدا در کابل، امیدهای مردم را نسبت به همه طرف های درگیر از میان برد؛ زیرا این فاجعه و پیشتر از آن، فاجعه ای مشابه در لوگر و نیز بمب گذاری مشکوک تازه در مسجدی در شکردره کابل، مردم را به این نتیجه می رساند که کسی برای حمایت از آنها نمی جنگد. این ناامیدی به طور خاص از آنجا ناشی می شود که حکومت هم اعتماد خود را در نزد مردم از دست می دهد و حلقات امنیتی و استخباراتی آن، نه تنها اقدامی برای مهار خشونت ها علیه غیر نظامیان و آماج قرار گرفتن اهداف غیر نظامی نمی کنند؛ بلکه پس از وقوع فجایع، تنها به متهم کردن این یا آن گروه تروریستی اکتفا می کنند، بدون آنکه علیه آنان اقدامی انجام دهند و یا مسئولیت، قصور یا تقصیر خود در عدم پیشگیری از وقوع آن را بپذیرند.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور


کد مطلب: 138885

آدرس مطلب: https://www.jomhornews.com/fa/note/138885/

جمهور
  https://www.jomhornews.com