آیا تروریست ها و دولت برای ناامن کردن غرب کابل متحد شده اند؟ این پرسشی زننده و بدبینانه است؛ اما عمکرد دولت، بی مسئولیتی نهادهای امنیتی و وضعیت فاجعه بار امنیتی در غرب کابل، عملا افکار عمومی را به سمت همین باور هدایت می کند.

سرور دانش؛ معاون دوم ریاست جمهوری می‌گوید، در سه ناحیه منطقه غرب کابل (ششم، سیزدهم و هجدهم) یک میلیون و ۶۰۰ هزار انسان، در معرض تهدید سازمان یافته هستند و هر روز قربانی می‌دهند. او در عین حال گفته طرح امنیتی که برای این منطقه ترتیب شده، رد نشده است.
 
پیشتر محمد محقق؛ مشاور ارشد رییس جمهوری در امور سیاسی و امنیتی گفته بود که طرح امنیتی غرب کابل توسط امنیت ملی رد شده و این موضوع در افکار مردم سؤال برانگيز شده است.
 
دانش نوشته است که نهادهای امنیتی طرح‌های ارائه شده از سوی نهادهای مردمی را بپذیرند و یا خود طرح مناسبی را تهیه و با کمک مردم تطبیق کنند.
 
او در عین حال تاکید کرده که نهادهای امنیتی و کسانی که در حکومت به طور مستقیم مسئولیت تأمین امنیت را به دوش دارند، مکلف اند که در قبال حوادث مکرر کشتار و نسل کشی در غرب کابل، هرچه سریع تر اقدام کنند و به مردم پاسخگو باشند.
 
اگرچه آقای دانش، ادعای محمد محقق درباره رد شدن طرح امنیتی غرب کابل از سوی امنیت ملی را رد کرده؛ اما او هم از نهادهای امنیتی خواسته تا در این باره یک تصمیم صریح و جدی بگیرند. یا طرح مردم را بپذیرند و یا خود طرحی ارائه کنند.
 
این نشان می دهد که اراده ای برای رسیدگی به بحران امنیتی غرب کابل وجود ندارد. این در حالی است که خشونت و ناامنی و ترور و جنایت، هر روز در این منطقه محدود و متراکم قربانی می گیرد و در این میان، هیچ نهاد و نیرویی حاضر نیست مسئولیت تقصیر یا قصور خود در این باره را بپذیرد.
 
 
این به معنای چیست؟ آیا تروریست ها و دولت برای ناامن کردن غرب کابل متحد شده اند؟ این پرسشی زننده و بدبینانه است؛ اما عمکرد دولت، بی مسئولیتی نهادهای امنیتی و وضعیت فاجعه بار امنیتی در غرب کابل، عملا افکار عمومی را به سمت همین باور هدایت می کند.
 
واکنش مردم پس از وقوع هر رویداد تروریستی در این منطقه نیز این برداشت را تایید می کند. مردم معترض بارها تاکنون بعد از هر حمله تروریستی، علیه دولت و رهبران عالیرتبه سیاسی و اجرایی شعار داده و حتی به سمت موترهای پولیس، سنگ پرتاب کرده اند.
 
 
این به معنای برائت از نظام جمهوری و گردنکشی در برابر نورم و نظم حاکم به سبک قبایل تروریست پرور جنوب نیست؛ بلکه بالعکس، نشانگر مطالبه گری عادلانه حامیان خوشنام و صادق نظام و قانون اساسی است.
 
این مردم حق دارند از دولت انتظار داشته باشند؛ انتظار توجه به مصایب و مشکلات شان، انتظار رسیدگی به نیازمندی های مشروع شان، انتظار همکاری صادقانه برای تامین امنیت شان، انتظار عدم مماشات و خویشتن داری پرسش برانگیز با تروریست هایی که دست شان به خون این مردم آغشته است، انتظار کمک به فراهم آوری زمینه آموزش و تحصیل امن و مصون فرزندان بی گناه شان.
 
اینها در قبال قربانی هایی که این مردم برای ایجاد و استقرار و اقتدار نظام داده اند، هرگز خواسته زیادی نیست. هنوز زمان زیادی نمی گذرد از روزهایی که رهبران کنونی دولت مسلط و اعضای پارلمان، برای گدایی رأی به دروازه های همین مردم فلک زده و نگونبخت می رفتند و به آنها وعده های رنگین و رویاپردازانه می دادند.
 
تاریخ و حافظه جمعی، همچنان صف های طولانی حامیان جمهوریت، پشت دروازه سایت های رای گیری را به یاد دارد و می داند که مشارکت حد اکثری مردم غرب کابل و ساکنان مناطق مرکزی، یکی از اصلی ترین عوامل مؤثر در تعیین سرنوشت و نتیجه هر روند انتخاباتی بوده است.
 
اما آیا وضعیت فاجعه آمیز کنونی پاسخ همراهی و همکاری این مردم با نظام و دولت و نیروهای دولتی است؟ وضعیتی که در آن، هر روز مردم عادی گروه گروه قربانی ترور و کشتار و جنایت می شوند؛ اما طرح امنیتی غرب کابل یا رد شده و یا در پیچ و خم دیوان سالاری فسادآلود حاکمیت قبیله ای غنی و زیردستان فاشیست اش در نهادهای امنیتی، گم شده و گویا قرار نیست در آینده نزدیک، نهایی و اجرایی شود.
 
این در حالی است که طرح جدید امنیتی غرب کابل، کمترین بار را بر دوش نیروهای دولتی می گذارد و بخش اعظم مسئولیت آن را خود مردم متقبل می شوند. ضدیت و مخالفت با این طرح، یکی از دو معنای زیر را می رساند: یا دولت و دستگاه های امنیتی اش میل و اراده ای برای حل معضل امنیتی غرب کابل ندارند و یا خود بخشی از شبکه پیچیده ناامنی های سازمان یافته، کشتارهای سیستماتیک و تصفیه آشکار قومی و مذهبی در این منطقه هستند.
 
در هر دو صورت، نتیجه برای مردم یکسان است؛ آنها نمی توانند برای همیشه به نظامی وفادار بمانند که با آنان صادق نیست و پاسخ حمایت های شان را با بی اعتنایی و بی احترامی می دهد و در قبال مصایب و بدبختی های شان، سکوت و تماشای غیر مسئولانه پیشه کرده است.
 
نرگس اعتماد - جمهور