سیر سقوط ادامه دارد و با توجه به وضعیت وخیم امنیتی، پیش بینی می شود طی روزهای آینده، هم سرعت سقوط و هم دامنه آن افزایش یابد؛ مگر آنکه موضع سخنگوی وزارت دفاع، شرایط را به نفع دولت تغییر دهد و مدعیان جمهوریت برای بازپس گیری خاکریزهای از دست رفته، عملیات گسترده نظامی را راه اندازی کنند.

وزارت دفاع ملی می‌گوید برخی از ولسوالی‌هایی که به دست طالبان افتاده به‌ معنای قوت این گروه نیست و نیروهای دولتی به‌خاطر جلوگیری از واردن‌شدن تلفات به غیرنظامیان «عقب‌نشینی موقتی» کرده‌اند.
 
روح الله احمدزی؛ سخنگوی این وزارت گفته که نیروهای امنیتی با احترام به «نگرانی برحق» مردم، برای بازپس‌گیری ولسوالی‌ها و سرکوب طالبان برنامه جدی دارند.
 
او می‌گوید که در آینده نزدیک وضعیت در ساحاتی که به دست طالبان افتاده تغییر خواهد کرد و نیروهای امنیتی با قدرت در این ساحات مستقر خواهند شد.
 
طی روزهای اخیر، ولسوالی جغتو در غزنی، ولسوالی‌های دولت‌آباد و قیصار در فاریاب، شهرک در غور، گیزاب در ارزگان، دوآب و مندول در نورستان، شینکی در زابل و... به دست طالبان افتاده است.
 
همچنین پیشتر ولسوالی‌ برکه در بغلان،  ولسوالی‌های نرخ و جلریز در میدان‌وردک و همچنین دولت شاه در ولایت لغمان به دست طالبان سقوط کرده بود.
 
این سیر سقوط ادامه دارد و با توجه به وضعیت وخیم امنیتی، پیش بینی می شود طی روزهای آینده، هم سرعت سقوط و هم دامنه آن افزایش یابد؛ مگر آنکه موضع سخنگوی وزارت دفاع، شرایط را به نفع دولت تغییر دهد و مدعیان جمهوریت برای بازپس گیری خاکریزهای از دست رفته، عملیات گسترده نظامی را راه اندازی کنند؛ چیزی که غیر ممکن نیست؛ اما بسیار دشوار است.
 
نکته نگران کننده این است که اغلب سقوط های اخیر بدون هیچ گونه درگیری رخ داده و نیروهای امنیتی یا تسلیم طالبان شده اند و یا بی هیچ جنگی جدی پس از مدت ها محاصره، منطقه را ترک کرده اند.
 
دولت برای توجیه این رویدادها از آن به عنوان «عقب نشینی تاکتیکی» یاد می کند و می گوید که این تصمیم موقتی است و نیروهای امنیتی، پس از تجدید قوا دوباره مناطق از دست رفته را پس خواهند گرفت.
 
با این وجود، از نظر کارشناسان امور نظامی، عقب نشینی تاکتیکی وقتی تبدیل به راهبردی برای کاهش هزینه ها می شود و به هدف جلوگیری از سقوط بزرگتر صورت می گیرد، نه به معنای قدرت است و نه بازگشتی در کار خواهد بود؛ زیرا به باور آنها نیروهای دولتی مناطق کم اهمیت تر را واگذار می کنند تا مناطق مهم تر را حفظ کنند.
 
اما این رویکرد اگر همچنان ادامه پیدا کند، کاملا خالی از خطر هم نخواهد بود؛ زیرا بر روحیه عمومی نیروهای امنیتی، تأثیر روانی به شدت ویرانگر می گذارد و تصور سقوط پیش از وقوع آن را به ذهن آنان القا می کند. این تصور موجب می شود که هرگونه مقاومتی در برابر طالبان، بیهوده و احمقانه به نظر برسد و نیروهای امنیتی به ویژه با دیدن ویدیوهای تبلیغاتی طالبان از جریان تسلیم شدن همقطاران شان، ترغیب می شوند تا برای جان بدر بردن از جنگی خونین و پیشاپیش محکوم به شکست، صحنه را ترک کنند.
 
این تصور اگر فراگیر شود، سد مقاومت مناطق شهری هم شکسته خواهد شد و آنگاه ایستادگی برای دفاع از جمهوریت حتی در مراکز شهری هم دشوار و عمیقا پرهزینه می شود.
 
موضوع مهم تر این است که در نتیجه «عقب نشینی تاکتیکی» دولت، طالبان هم تحریک می شوند تا هر روز مناطق بیشتری را اشغال کنند؛ بدون آنکه عملا هزینه ای سنگین و خونین بپردازند. این امر از سه جهت به نفع آن گروه است؛ یکی اینکه جغرافیای زیر سلطه شان را توسعه می دهد و در مقابل، جغرافیای تحت سیطره دولت را تنگ تر و کوچک تر می سازد، دوم اینکه طالبان بدون تلفات انسانی یا هزینه های مالی و تسلیحاتی، موفق به دستیابی به این مهم می شوند، و سوم هم اینکه روحیه و انرژی جنگجویان آن گروه تا رسیدن به پیروزی بزرگ، تقویت و تجدید می شود و آنان تحریک می شوند تا روز به روز دامنه سلطه شان را گسترش دهند و دولت را تا سقوط کامل، تضعیف کنند.
 
پیامد دیگر «عقب نشینی تاکتیکی» قوای دولتی این است که مردم هم به این نتیجه می رسند که نظامی که از آنان حمایت کرده و امنیت شان را تأمین و تضمین کند، وجود ندارد و یا در حال فروپاشی و سقوط است. بنابراین هدف آنها نه حمایت از دولت و نیروهای دولتی؛ بلکه تصرف سریع تر مناطق زندگی شان توسط طالبان است تا دست کم مجبور نشوند هزینه جنگی را بپردازند که برنده و بازنده آن از قبل معلوم است.
 
با توجه به این مسایل، جغرافیای جمهوریت، روز به روز کوچکتر می شود و در این میان، مواضع تبلیغاتی افرادی مانند سخنگوی وزارت دفاع، تنها برای مصارف رسانه ای است و هیچ بازخورد و تاثیر ملموس و معنی داری در عرصه عملی و میدانی در پی نخواهد داشت.
 
نرگس اعتماد - جمهور