افغانستان و تروریزم؛ عربستان نگران چیست؟

4 میزان 1401 ساعت 20:07

تروریزم و افراط گرایی، معلول بحران های چهار دهه اخیر است که در نتیجه نقش آفرینی کشورهایی مانند عربستان سعودی و پاکستان و... در کشور ما شکل گرفت و اینک سران و رهبران همان کشورها «نگران» تبدیل شدن افغانستان به کانون تروریزم و افراط گرایی در منطقه هستند.


دولت عربستان سعودی از جهان خواسته تا در مبارزه با تروریزم با افغانستان همکاری کند.
 
فیصل بن فرحان؛ وزیر خارجه عربستان سعودی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد خواهان همکاری مشترک همه‌ کشورها برای جلوگیری از مبدل‌شدن افغانستان به مرکز رشد تروریزم شد.
 
وزیر خارجه عربستان گفت که «افغانستان نباید مرکزی برای فعالیت‌ های تروریستی برای رشد تروریست‌ ها شود، با این کشور باید همکاری شود تا به صلح و ثبات پایدار برسد و اقتصادی مرفه و شکوفا داشته‌ باشد.»
 
این در حالی است که دولت پاکستان نیز از وجود تروریست‌ ها در خاک افغانستان ابراز نگرانی کرده و نخست ‌وزیر آن‌ کشور افغانستان را محل پرورش تروریزم خوانده‌است.
 
شهباز شریف؛ نخست‌ وزیر پاکستان در ۷۷- مین نشست مجمع عمومی سازمان ملل گفته ‌بود که افغانستان به مکان امنی برای تروریست ‌ها تبدیل شده است.
 
ایده ابتدایی وزیر خارجه عربستان سعودی برای حمایت از افغانستان برای رسیدن به رشد و رفاه اقتصادی به منظور جلوگیری از تبدیل شدن آن به مرکز امن تروریزم به نظر عالی و فوق العاده می آید؛ زیرا راه حل بسیاری از مشکلات و مسایل مربوط به بی ثباتی، رادیکالیزم مذهبی، جنگ و خشونت و شورش و عصیان و ناامنی در ایجاد زمینه های رشد و رونق و رفاه برای توده های فقیر در جوامع جنگ زده و اغلب توسعه نیافته نهفته است.
 
با این حال، افغانستان با بحرانی بزرگتر از فقر نیز رو به رو است و آن حمایت سیستماتیک، دیرپا و طولانی رژيم های منطقه از گروه های تروریستی به منظور پیشبرد جنگ نیابتی آنان در افغانستان است.
 
عربستان سعودی و پاکستان که امروز ظاهرا نگران رشد دوباره تروریزم و افراط گرایی در افغانستان هستند در چهار دهه گذشته با تبلیغات گسترده فرهنگی و ایدئولوژیک، حمایت های بی دریغ سیاسی و مالی، تربیت نسلی از افراط گرایان «جهادی» و دامن زدن به فرقه گرایی و افراطیت و خشونت و توسعه و تقویت جریان های تروریستی، نقش برجسته ای در تبدیل شدن افغانستان به کانون مصون تروریزم منطقه ای و جهانی بازی کردند.
 
البته در مقیاسی بزرگتر، خود رژيم های حاکم بر ریاض و اسلام آباد نیز به دستور قدرت های بزرگ عمل می کردند و از اتاق های فکر صلیبی – صهیونیستی برای پیشبرد این پروژه مخوف، دستور می گرفتند.
 
در این میان، ایدئولوژی وهابیت که مورد حمایت بی دریغ و همه جانبه دستگاه سیاسی و امپراتوری نفتی رژيم سعودی بود و همچنان هست نیز نقش بارزی ایفا کرد تا تروریزم در افغانستان و منطقه گسترش پیدا کند و امنیت و ثبات را مختل کند.
 
اینهمه در حالی است که افغانستان به لحاظ سیاسی، فرهنگی، ایدئولوژیک و مردم شناختی، بستری مساعد و آماده برای رشد افراط گرایی، توسعه تروریزم و تبدیل شدن به کانون بحران های ناشی از فعالیت افراط گرایان نبود.
 
در این شکی نیست که افغانستان در طول تاریخ سیاسی خود از استبداد داخلی ناشی از سلطه شاهان و سلاطین و خاندان های غاصب قدرت و دخالت های پیوسته، پایدار و همه جانبه استعمار خارجی رنج برده و آسیب دیده؛ اما افراط گرایی، تروریزم و وهابیت به مثابه ایدئولوژی مادر این جریان های تندروانه هرگز بر جامعه افغانستان، سیطره و غلبه نداشته است.
 
بنابراین، تروریزم و افراط گرایی، معلول بحران های چهار دهه اخیر است که در نتیجه نقش آفرینی کشورهایی مانند عربستان سعودی و پاکستان و... در کشور ما شکل گرفت و اینک سران و رهبران همان کشورها «نگران» تبدیل شدن افغانستان به کانون تروریزم و افراط گرایی در منطقه هستند و بر ایجاد توسعه و رفاه با حمایت جامعه جهانی تاکید می کنند؛ توسعه و رفاهی که همین کشورها و کارفرمایان غربی و شرقی شان آن را از مردم افغانستان دریغ کردند و حتی اجازه ندادند که این کشور از مواهب طبیعی و منابع زیرزمینی و ذخایر بزرگ معدنی و نیروی انسانی جوان و فعال اش در راستای فقرزدایی و ایجاد رفاه و رشد بهره بگیرد.
 
با اینهمه هنوز درباره نیات و اهداف واقعی کشورهایی مانند عربستان و پاکستان درباره نگرانی از رشد تروریزم در افغانستان، تردیدهای بسیار جدی وجود دارد. بسیار بعید است که این کشورها به واقع نگران تبدیل شدن افغانستان به کانون تروریزم و افراط گرایی باشند؛ بلکه نگرانی عمده و اصلی آنها این است که رقبا و دشمنان شان از همان ابزاری که آنان به وجود آورده اند علیه خودشان استفاده کنند و تروریزم و افراط گرایی در افغانستان را برای ضربه زدن به منافع راهبردی و سلطه استراتژيک عربستان و پاکستان به کار بگیرند.
 
این برداشت از آنجا ناشی می شود که رژيم های حاکم بر ریاض و اسلام آباد، نه هیچگاه از تروریزم فاصله گرفته و ایدئولوژی تروریست پرور وهابیت را رد و نفی کرده اند و نه به طور عملی، واقعی و صادقانه با تروریزم مقابله کرده و ذهنیت ها و زمینه های تروریست پرورانه را زدوده و از میان برده اند.
 
پس نگرانی فرحان بن فیصل و شهباز شریف، ریشه در هراس آنها از این دارد که مبادا تروریزم در افغانستان به مثابه ابزاری که همیشه در خدمت این دو رژيم بوده به سلاحی علیه خودشان تبدیل شود و به استخدام دشمنان شان درآید.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور


کد مطلب: 154672

آدرس مطلب: https://www.jomhornews.com/fa/note/154672/

جمهور
  https://www.jomhornews.com