واکنش زنانه جهان به زن‌ستیزی طالبان

وزیران خارجه زن در نشست امنیتی مونیخ آلمان، طالبان را به حذف زنان از جامعه و ارتکاب نقض شدید حقوق بشر متهم کرده‌اند.

این زنان، با نشر اعلامیه‌ای، محدودیت‌های طالبان بر زنان افغانستان را محکوم کرده‌اند. این اعلامیه از سوی وزرای خارجه زن کشورهای فرانسه، بلجیم، آلبانیا، کانادا، آیسلند، مغولستان، کوزوو، آلمان، اسلووانیا، آندورا و لیختن‌اشتاین صادر شده‌است.

در این اعلامیه آمده: "طالبان با حذف نیمی از جمعیت افغانستان از جامعه، مرتکب شدیدترین نقض حقوق بشر می ‌شوند و آینده‌ کل کشور را به خطر می ‌اندازند."

آنان خواستار رفع محدودیت‌های طالبان علیه زنان، از جمله نقش آنان در کمک‌رسانی شده‌اند.

به ‌گفته‌ وزیران خارجه زن، منع کار زنان در نهادهای کمک‌رسان، مانع رسیدن کمک‌ به نیازمندان است.
 
این یک واکنش نمادین به سیاست های ضد انسانی و زن ستیزانه طالبان محسوب می شود و تنها دلیل آن، جنسیت زنانه وزرای خارجه کشورهای یادشده است. این در حالی است که مقابله با طالبان در رأس سیاست خارجی هیچیک از کشورهای یادشده قرار ندارد، هیچ تمهید دیگری برای تنبیه طالبان به دلیل مجازات جمعی زنان، محرومیت گروهی دختران و حذف کامل آنان از زندگی اجتماعی در دستور دستگاه دیپلماسی این کشورها نخواهد بود.
 
برخی از وزرای خارجه شرکت کننده در این نمایش تبلیغاتی، اصولا هیچ موضعی در قبال بحران افغانستان ندارند و این بحران و سرنوشت زنان‌ و دختران افغان برای شان اولویت و اهمیت ندارد؛ اما چون وزیر خارجه زن بوده اند، برای سیاهی لشکر و شرکت در یک عکس نمادین و امضای اعلامیه ای تبلیغاتی، شرکت کرده اند.
 
فرای این اعلامیه و عکس جمعی وزرای خارجه زن در حاشیه نشست امنیتی مونیخ، قرار نیست کار بزرگتری برای زنان و دختران افغانستان و مهار سیاست های زن ستیزانه طالبان، صورت بگیرد. بنابراین، اقدام یادشده، پیش از آنکه به زنان و دختران افغانستان، برای رهایی از این وضعیت رقت بار کمک کند یا دست کم از رنج و درد و آلام آنان بکاهد و چشم انداز تحقق رویاها و آرزوهای شان در آینده ای دور و دیر را روشن بسازد، یک اقدام اهانت آمیز ناشی از بی اعتنایی غیر مسئولانه جهان نسبت به سرنوشت زنان افغانستان به حساب می آید.
 
زنان و دختران افغانستان، خود به تنهایی در خط مقدم مبارزه برای حقوق انسانی خویش ایستاده اند و در این مسیر، قربانی می دهند. در این میان البته حساب آنانی که به نیابت از سفارتخانه ها و ان جی اوها و سازمان های جاسوسی بیگانه همچنان به این کارزار عظیم و تاریخی به مثابه پروژه ای پولساز نگاه می کنند، کاملا جداست. آنها پس از اینکه در سرخط خبرها قرار گرفتند، چهره شدند و در شبکه های اجتماعی به عنوان سلبریتی مطرح گردیدند، به طور معجزه آسایی، پناهندگی می گیرند و «مبارزات» برای زنان و دختران افغانستان را در کافه ها و کاباره ها و سواحل آزاد غرب، ادامه می دهند؛ اما چیزی که در این میان، وجود دارد و هیچ حرکت نمادین، عکس های شاد و بیانیه های هیجان انگیز، تبلیغاتی و دروغین، از اهمیت و اعتبار و جایگاه آن در تاریخ مبارزات جنبش زنان افغانسان نمی کاهد، کارزارها و کمپاین های شجاعانه ای است که زنان و دختران این سرزمین، چشم در چشم طالبان به پیش می برند و تا تحقق حقوق تاریخی و استیفای جایگاه انسانی شان در جامعه و اقتصاد و سیاست و قدرت از پای نمی نشینند و متوقف نمی شوند.
 
با اینهمه، واکنش های زنانه، موضع گیری های محافظه کارانه، سیاست های دوگانه و ابراز همدردی های دروغین و ریاکارانه جهانی جنایتکار و خیانت پیشه، هرگز فراموش نخواهد شد. زنان و دختران افغانستان همواره به یاد خواهند داشت که چگونه در میانه میدان نبرد علیه تحجر و افراط و تفکر تمدن ستیز تکفیری از سوی جهان مدعی حقوق بشر و آزادی انسانی زنان، تنها رها شدند و بار سنگین این مبارزه تاریخی را بر شانه های نحیف و ناتوان شان به تنهایی به دوش کشیدند.
 
نرگس اعتماد - جمهور