فرحان حق، معاون سخنگوی سازمان ملل، گفت که قطع اینترنت، رسیدگی به بازماندگان زلزله اخیر در شرق کشور را مختل کرده است.
آقای فرحان گفت: «اینترنت و ارتباطات مخابراتی در جریان حوادث طبیعی حیاتی هستند. امدادگران با استفاده از اینترنت می‌توانند به‌طور سریع به هشدارها و سایر اطلاعات دسترسی پیدا کنند.»
او دربارهٔ تأثیرات مخرب خاموشی کامل اینترنت گفت: «این نکته ثابت است که قطع اینترنت نه‌تنها حقوق و آزادی‌ها بشر را نقض می‌کند، بلکه می‌تواند جان انسان‌ها را به خطر بیندازد.»
طالبان بدون ایجاد زیرساخت‌های بدیل، عصر دوشنبه اینترنت را قطع کردند و حتی وب‌سایت وزارت‌های حکومت این گروه نیز از دسترس خارج شده‌اند.
برای رژیم طالبان و رهبر خودکامهٔ این رژیم اما هرگز مهم نیست که مردم افغانستان از قطع کامل اینترنت چگونه آسیب می‌بینند. آنچه برای او اهمیت دارد، اعمال تحکم‌آمیز قدرت و تحمیل ارادهٔ خود بر سراسر کشوری است که اکنون در سکوت سرکوب می‌شود.
ملا هبت‌الله آخندزاده با این تصمیم می‌خواهد نشان دهد که تصمیم‌گیرندهٔ نهایی دربارهٔ سرنوشت افغانستان کیست. او با قطع کامل اینترنت نه‌تنها بر این واقعیت تأکید می‌کند که طالبان اصولاً با تمدن مدرن و دستاوردهای بشر برای تسهیل زندگی و تأمین حقوق انسانی بیگانه هستند، بلکه هم‌زمان افغانستان را به بزرگ‌ترین زندان جغرافیایی تبدیل می‌کند تا در آن تنها صدایی که شنیده می‌شود، صدای سرکوب رژیم طالبانی در سایهٔ سکوت جامعهٔ بین‌المللی است.
اکنون افغانستان به بی‌صداترین کشور جهان تبدیل شده است. هیچ‌کس نمی‌تواند بداند که در این کشور چه می‌گذرد. مردم از قحطی و گرسنگی می‌میرند، زلزله‌زدگان بی‌پناه در انتظار کمک‌هایی می‌مانند که هرگز به آن‌ها نخواهد رسید. رسانه‌ها، خبرنگاران و فعالان سیاسی و اجتماعی از هرگونه فعالیت بازمی‌مانند. احکام، فرامین و فتاوای متصلبانهٔ رهبر تندرو طالبان با حداکثر سبعیت و قدرت اجرا می‌شوند. زنان و دختران بازمانده از تحصیل حتی دیگر نمی‌توانند به‌صورت آنلاین درس بخوانند. اقلیت‌های قومی و مذهبی به‌طرز بی‌رحمانه‌تری آماج مظالم طالبان قرار می‌گیرند، بدون آن‌که نگران مستندسازی جرایم جنایتکارانه شان باشند. و به این ترتیب افغانستان به‌عنوان جزیره‌ای دورافتاده و تافته‌ای جدا بافته از بدنهٔ جامعهٔ جهانی جدا می‌شود.
این رهاورد رژیمی است که با کمک مستقیم قدرتمندترین کشور جهان و مدعی رهبری تمدن انسانی، بر سرنوشت میلیون‌ها انسان بی‌گناه مسلط شد: رژیم طالبان، دست‌نشاندهٔ امریکای ترامپ.
آنچه اکنون در افغانستان جریان دارد، لحظه‌ای شرم‌آور برای تمام تمدن انسانی و جامعهٔ بشری است. و همهٔ کسانی که به‌نحوی در ایجاد، تقویت، به قدرت رساندن، تحکیم و تحمیل سیطرهٔ رژیم طالبان نقش داشته‌اند، باید از آنچه بر مردم افغانستان می‌گذرد، احساس شرمساری کنند.
با این حال، به نظر نمی‌رسد که جهان به مسئولیت‌ها خود در قبال وضعیت فاجعه‌بار و تکان‌دهندهٔ افغانستان عمل کند، زیرا واکنش‌های اندک ابرازشده در قبال تصمیم بحث‌برانگیز رهبر طالبان برای قطع کامل اینترنت، به‌وضوح نشان می‌دهد که جامعهٔ جهانی در برابر ارادهٔ اقتدارگرایانهٔ رهبر خودکامهٔ طالبان مرعوب و مغلوب شده و هیچ تصمیمی برای مواجهه و متوقف کردن این حجم از اقتدارگرایی و دیکتاتوری وجود ندارد.
بنابراین مردم افغانستان، همچنان‌که در طول چهار سال گذشته پیامدهای فاجعه‌بار ناشی از سیطرهٔ سازمان‌یافتهٔ رژیم طالبان را متحمل شده‌اند، عواقب قطع کامل اینترنت و عدم دسترسی به اطلاعات را نیز باید تحمل کنند. و بدتر از همه اینکه، بدون هیچ‌گونه فریادرسی بین‌المللی، شاهد سرکوب در سکوت باشند؛ سرکوبی که با قطع کامل اینترنت آغاز شده و بدون شک در روزهای آینده ابعادی فجیع‌تر و تکان‌دهنده‌تر پیدا خواهد کرد.
این واقعیت همچنین بر ضرورت اقدام برای ایجاد تغییر از درون تأکید می‌کند و مردم افغانستان را در برابر یک مسئولیت تاریخی قرار می‌دهد: شورش، قیام و اعتراض در برابر نظم ناعادلانهٔ حاکم و درهم شکستن بنیان‌های ظلم و جور با اتکا به ارادهٔ ملی. زیرا این روند ظالمانه نباید به‌طور یک‌طرفه جریان پیدا کند و طالبان با حذف کامل افغانستان از بدنهٔ جامعهٔ جهانی، حاکمیت تحمیلی و نامشروع خود را استحکام و استمرار ببخشند.
نرگس اعتماد – جمهور
