در جنگ طالبان و پاکستان طرفدار کدام باشیم؟
جنگ خونین پاکستان و طالبان، ناظران و فعالان افغانستانی را به دو دسته تقسیم کرده است: دسته ای که از پاکستان خشمگین هستند و با اضطراب فراوان، طرفدار طالبان اند و دسته ای که از سرکوب طالبان توسط پاکستان، خرسند هستند و آرزوی تضعیف طالبان به دست پاکستان را در مخیّله ی خود آرزو می کنند.
گروه اول، جنگ حاضر را جنگ پاکستان و افغانستان می دانند و گروه دوم، جنگ جاری را جنگ پاکستان و طالبان می شمارند.
فضای مجازی را جنجال طرفداران و مخالفان طالبان پر کرده است. از لحاظ جغرافیایی، افغانستان محل اصابت راکت های پاکستانی و آسمال افغانستان صحنه پرواز جنگنده های پاکستانی است. معنای واضح آن، تجاوز پاکستان به خاک افغانستان است. در حالت تجاوز هر افغانستانی باید از وطن اش دفاع کند و پوز پاکستان را به خاک بمالد.
اما مخالفین طالبان، نظری دارند که قابل اندیشه است. از دریچه منطق آنها، حکومت طالبان یک حکومت ملی نیست. حکومت مشروع نیست. با جبر و زور و تحمیل بر سرنوشت مردم افغانستان، مسلط شده است. آنها از مردم نیستند و حکومت مردمی ندارند. دست شان به خون مردم افغانستان آلوده است. مردم افغانستان از طالبان خاطرات بسیار بد دارند و ضربه های بسیار بدی از آنها خورده اند. توده ها، تمام بدبختی های سه دهه اخیر خود را زیر سر طالبان می بینند. در این سالها مردم افغانستان هیچ اهمیتی نزد طالبان نداشته اند. طالبها در این سالها، پدر تاجیک ها و فارسی زبان ها را در آورده، شیعه ها را بطور سیستماتیک و به شکل معنادار حذف کرده و ازبک ها را بطور وسیعی استعمال کرده اند.
حتی پشتون های مخالف طالبان هم، روی خوش از حکومت طالب ندیده اند. زنها از طالبان نفرت دارند. جوانان آرزوی های خود را در وجود طالبان به گور برده اند. طبقه فرهنگی و علمی و دانشگاهی از دست طالبان جگرخون هستند. مردم و بزرگان و موسفیدان انگیزه ندارند که فرزندان شان را به عسکری طالبان بدهند و یا برای بقای طالبان قربانی کنند. این وضعیت مردم افغانستان و طالبان است. مردم حتی بشکه های زرد طالبان را در مقابل موشک های بالستیک پاکستان تمسخر می کنند. مردم از بشکه های زرد طالبان خاطرات وحشتناکی دارند اما حالا می بینند که تمام زور بشکه های زرد، زیر پای مردم افغانستان منفجر شده و برای قدرتهای بیرونی مایه تمسخر است!
در این تعریف، جنگ موجود نه بر سر جغرافیا که بخاطر تأدیب طالبان است. در چنین حالتی اگر کسی بگوید که جنگ طالبان و پاکستان هیچ ربطی به من و ما ندارد؛ هرگز حرف بیجا و بیهوده ای نگفته است. طالبان، دست پرورده پاکستان علیه مردم افغانستان بودند و حالا مادر و دختر بر روی هم چنگ می کشند؛ این کار خودشان است و به ما مربوط نیست.
میلیون ها انسان از شر طالبان، شهر و وطن خود را ترک کرده اند و حالا در کشورها آواره هستند. اغلب شان هم تحصیلکرده اند. برای این میلیون ها انسان، حقیقتا برخورد راکت های پاکستانی بر فرق طالبان، اهمیتی ندارد که حتی بعضاً مایه شعف و شادمانی نیز هست. این واقعیت است، غیرقابل انکار است و اگر گفته شود که آوارگان و حتی بخشی از مردم افغانستان از پیروزی طالبان، به هوا می جهند؛ عین دروغگویی و شیادی است.
غیرپشتونها بارها می گویند که طالبان برای سرکوب مردم و مقاومت پنجشیر، از جیش و طیاره های پاکستانی کمک گرفتند و بر سر مزار احمدشاه مسعود اتن کردند و بر جنازه های مردم تاجیک رقصیدند؛ هزاران جوان را گرفتند و بندی کردند؛ آنهم با زور پاکستان؛ حالا چه دلیلی دارد که در جنگ ذات البینی آنها دخالت کنند.
 
طالبان حمایت مردم افغانستان را ندارند. بخش بزرگی از پشتونها برای طالبان هورا می کشند و اتن می کنند اما بخش بزرگتری از مردم ما، جنگ طالب و پاکستان را فقط نظاره می کنند. در این دو دستگی ملی حتی در داخل طالبان هم یک انگیزه ی واحد در نبرد علیه پاکستان وجود ندارد. بخشی از طالبان، خودشان را نمک گیر پاکستان می دانند و برخی از مقامات طالبان هنوز از پاکستان جیره می گیرند و فرمان می برند. بزرگترین کاری که اکنون طالبان می کنند لاف زدن و رجز خواندن و فیگور گرفتن است. طالبانِ افغان، شانس دارند که جنس پاکستانی طالبان(TTP) بعنوان خواهرخوانده آنها هم وجود دارد که می تواند دَم آنها را آسوده کند وگرنه معلوم نبود ثمره این لاف زدن ها علیه مادرشان چه می توانست باشد.
باید گفت که در تاریخ افغانستان، هیچ حاکمیتی تا این میزان بی مایه و بی پشتوانه نبوده است. این حکومت را هم باید در کنار تمام حکومت های پشتونی قرار داد که با نام افغان، در غیاب مردم، همه چیز خودشان را به انگلیس و پاکستان و مورتیمور دیورند باختند اما دست از لاف زدن بر نداشتند.
بقول حکایت مولانا اکت آن پهلوانی را می کنند که خنجری بر کمر بسته اند...
 
مدنی- جمهور