گزارش هایی که به ما می رسد؛ حاکیست که طالبان با سرعت و شدت به دنبال جمع آوری نیرو برای ادامه جنگ در مقابل پاکستان هستند. از همین اکنون، طالبان نگران هستند. آنها در برخی ولایت افغانستان مخصوصا از جنوب و مشرقی، حوزه جنوب غرب و... از معلمین و مأمورین دولتی خواسته اند که آماده رفتن به جنگ علیه پاکستان باشند؛ در ولایات نیمروز و فراه و هلمند و... این معلمان و مأمورین هیچگونه سابقه و صبغه ی جنگی ندارند.

این مسئله، نشان دهنده آنست که طالبان از کمبود نیرو رنج می برند. آنها از نظر ادوات و تجهیزات جنگی هم مشکل دارند. قوای هوایی ندارند. قوای موشکی ندارند. اتکای شان به بشکه های زرد باروت است. تمرکزشان به نیروهای جنگ زمینی است. آنها روی عوامل انتحاری خود خیلی حساب می کنند. بخشی از عناصر طالبان انگیزه زیادی برای جنگ علیه پاکستان دارند اما این انگیزه به تنهایی کافی نیست.

در مقابل؛ پاکستان انواع سلاح های مدرن، قوای هوایی مجهز، موشک های دوربرد و اشراف اطلاعاتی کاملی بر جغرافیا و مراکز نظامی طالبان دارد. زدن های پاکستان، هدفمند و مخرب هستند. قدرت انفجاری موشک های شان زیاد است. جنگنده ها و پهپادهای شان بدون هیچ مزاحمتی در آسمان ولایات افغانستان، جولان می دهند.
غیر از هندوستان، کشورهای دیگری مزاحم آنان نیست. به نظر می رسد حداقل در این مقطع، چراغ سبز امریکا را با خود دارد. رابطه اش با چین و ایران و عربستان هم حسنه است.

اما طالبان از مشکلات بزرگی رنج می برند؛ بزرگترین تشویش طالبان اینست که سلاح هایی که از امریکا به غنیمت گرفته اند، نیازمند خوراک و مرمی است که بزودی تمام می شوند و لذا کارآیی خود را از دست می دهند.
تفنگ امریکایی زیاد است اما مرمی یا گلوله این تفنگ ها و تانک ها و توپخانه ها و جت های ملخ دار بزودی تمام می شود و کمتر کشوری می تواند و حاضر است که طالبان را کمک کند. می بینیم که اگر جنگ طالبان و پاکستان یکماه دیگر دوام پیدا کند؛ آنها می مانند و بشکه های زرد تی ان تیِ غیرقابل پرتاب و سلاحهایی که در جنگ علیه پاکستان، تعیین کننده نیستند. لذا آنها دست به تبلیغات دروغینی همچون ساخت موشکی با برد 400 کیلومتری می زنند که بیشتر خیالپردازی است تا واقعیت.

به نظر می رسد که پاکستان در تنبیه کردن طالبان، بسیار جدی است. برای همین یکسره آتش بس را با بمباران هایش نقض می کند. طالبان چاره ای جز باج دادن و نرمش در مقابل پاکستان ندارند. بعید نیست که آنها دست به دامان اعراب و امریکا یا همسایگانی شوند که سخن از خویشتنداری و صلح می زنند.

تصور می شود که در این حالت، باز سر و کلّه ترامپ پیدا شود و از آب گل آلود موجود، ماهی بگیرد. به نظر می رسد که حملات پاکستان بدون هماهنگی با امریکا نیست. از دل این حملات احتمال دارد که امتیازطلبی ترامپ از طالبان، بیرون بیاید تا او، هم نقش میانجی ایفا کند و به نوبل سال بعد نزدیک شود و هم پایگاه بگرام را از طالبان مطالبه کند.

از نظر من مهمترین فکت این رویداد اینست که جنگ نسبتا نابرابر فعلی، نمایش یک تصویر عملی از تهدیدات خارجی علیه طالبان بود و هست که توانست به طالبان عملاً تفهیم کند که حضور امریکا در پایگاه های بگرام و شورابک می تواند فضای بی صاحبِ افغانستان را بر روی جنگنده های پاکستانی یا ایرانی یا روسی ببندد و از آنها در مقابل تهدیدات خارجی محافظت نماید. به نظر می رسد این جنگ تا جایی ادامه پیدا کند که طالبان به کمک امریکا احتیاج پیدا کنند؛ با مأموران سیا بنشینند و قباله بگرام را دو دستی به امریکا بسپارند. جنگ جاری برخلاف سایر جنگ ها بدون نتیجه تمام نخواهد شد. به نظر من، برنده نهایی جنگ پاکستان و طالبان، امریکا خواهد بود.

مدنی- خبرگزاری جمهور