اولویت اسلام آباد؛ امنیت ملی یا مبارزه با تروریزم؟

جنرال جوزف دنفورد؛ فرمانده نیروهای ناتو در افغانستان می‌گوید که عملیات ارتش پاکستان در منطقه قبیله‌ای وزیرستان شمالی نتوانسته توقعات اصلی امریکا را برآورده کند.
او که در کنگره امریکا سخن می‌گفت، افزود عملیات ارتش پاکستان موسوم به "ضرب غضب" نتوانسته است بر نیروهای شبکه حقانی تاثیر بگذارد.
امریکا شبکه حقانی را یکی از گروه های ستیزه‌جوی پرقدرت در منطقه می‌داند.
به گفته مقامات امریکایی و افغان، شبکه حقانی طراح و عامل اجرایی بسیاری از حملات سنگین علیه اهداف امریکایی و افغان در داخل افغانستان بوده است.
به گفته جنرال دنفورد بر اساس اطلاعات به دست آمده عملیات ارتش پاکستان توانسته به ستیزه جویان محلی پاکستانی و خارجی ازبک ضربه وارد کند؛ اما تاثیر چندانی بر نیروهای وابسته به شبکه حقانی نداشته است.
در عین حال طارق فاطمی؛ مشاور نخست وزیر پاکستان در امور خارجی در سفر دوره ‌ای اخیر خود به امریکا از مقامات امریکایی خواسته است که پس از خروج نیروهای این کشور از افغانستان، واشنگتن به کمک های مالی خود به اسلام‌ آباد برای مبارزه با تروریزم ادامه دهد.
با این حال، کارشناسان می گویند که حتی اگر این فرمانده امریکایی نسبت به عدم تاثیر تعهد پاکستان در عملیات نظامی در برابر نیروهای تروریستی مستقر در مناطق قبایلی آن کشور ابراز تردید نمی کرد، بازهم آنچه پاکستان در برابر تروریست ها انجام می دهد از آن میزان صداقت و جدیت لازم برخوردار نیست که براساس آن بتوان واقعا پاکستان را نیز کشوری که در برابر تروریست ها می جنگد به حساب آورد و آن را یکی از اعضای جبهه جهانی ضد تروریزم، عنوان کرد.
آنچه برای پاکستان در چارچوب این عملیات ها اهمیت و اولویت دارد دو مساله مهم است؛ یکی تامین امنیت ملی آن کشور در برابر تحرکات بعضا تهدیدآمیز شماری از گروه های تندرو تروریستی که احتمالا از سلطه و کنترل ارتش و دستگاه جاسوسی آن کشور خارج اند و دوم، اقناع مقام های کاخ سفید برای ادامه کمک مالی به آن کشور، در برابر مبارزه نیروهای نظامی آن با تروریزم در مناطق سرحدی.
هردو مورد برای پاکستان، حیاتی و تعیین کننده است؛ زیرا پاکستان از یکسو نمی تواند دست از حمایت، تربیت و پرورش تروریزم و صدور آن به کشورهای همسایه اش بکشد؛ زیرا این امر کمک زیادی می کند؛ تا آن کشور به اهداف استراتژیک خود در کشورهای منطقه برسد و از جانب دیگر، نمی خواهد هزینه و تاوان پرورش تروریزم را در داخل مرزهایش از ناحیه آماج قرار گرفتن فرودگاه ها، مراکز نظامی، اماکن عمومی و ترور سیاستمداران و چهره های سرشناس خود بپردازد.
از جانب دیگر، این کشور متمایل است همچنان به مبارزه با تروریزم تظاهر کند و به این ترتیب، از کمک های مالی هنگفت ایالات متحده بهره مند شود. امریکا نیز به خوبی می داند که پاکستان، شریک صادق و قابل اعتمادی در زمینه مبارزه با تروریزم نیست؛ اما کمک های آن کشور به پاکستان، بیشتر به اعتبار خدمات و همکاری های راهبردی پنهانی پاکستان با امریکا به آن کشور ارائه می شود.
کمک هایی از نوع فعالیت پایگاه هوایی شمسی در حومه کراچی که مورد استفاده هواپیماهای نظامی و بی سرنشین امریکایی است، حضور نیروهای جاسوسی و ماموران اطلاعاتی امریکایی در آن کشور، عبور و مرور کاروان های تدارکاتی ناتو و امریکا از مسیر کوتاه و ارزان پاکستان، همکاری دو کشور در عرصه پیشبرد پروژه های سیاسی و امنیتی در افغانستان که از زمان حمله و اشغال شوروی در افغانستان میان دو کشور پاکستان و امریکا با حضور انگلیس و چند کشور عربی آغاز شده و تاکنون به صورت های مختلفی ادامه پیدا کرده است و هیچیک از دوطرف به دلیل منافع بزرگ و حیاتی ای که در این زمینه دارند نمی خواهند از آن دست بردارند و همچنین اجازه به هواپیماهای بی سرنشین امریکایی برای شکستن حریم هوایی و نقض حاکمیت پاکستان به بهانه انجام عملیات های ضد تروریستی در مناطقی از آن کشور که گاه مانند نمایش شکار بن لادن تا ۱۰۰ کیلومتری اسلام آباد پایتخت نیز پیش رفته است.
با توجه به این مسایل، هدف اول مبارزه جاری پاکستان با تروریزم، نه سرکوب و نابودی کامل نیروهای تروریستی به هدف تامین امنیت منطقه؛ بلکه جلوگیری از تهدیدهایی است که در برابر امنیت ملی آن کشور از سوی برخی از این گروه ها به وجود می آید. در غیر آن، اکنون که رهبران ارشد طالبان و شبکه حقانی از منطقه تحت عملیات به کراچی و پشاور گریخته اند، ادامه این عملیات در وزیرستان شمالی، بی معناست و هدف دوم آن نیز کسب رضایت امریکا برای ادامه کمک مالی اش به اسلام آباد است.
محمدرضا امینی- جمهورنیوز