داعش و یک فرافکنی مدیریت شده

حنیف اتمر؛ مشاور امنیت ملی رئیس جمهور، روز سه‌شنبه، ۱۵ ثور در مجلس سنا گفت:"حکومت داعش را منحیث یک خطر جدی و حیاتی برای منافع امنیت ملی افغانستان می‌بیند. درست همان‌طوری که القاعده، لشکر طیبه و گروه‌های دهشت افکن داخلی خطر هستند، این هم یک خطر است."
او افزود:"داعش سازمان تروریستی منطقه‌ای و جهانی شده و به افغانستان علاقه‌مندی خاص دارد. نیتش تنها در مورد افغانستان نیست؛ بلکه در مورد تمام منطقه است."
او گفت:"یکی از دلایل این است که از افغانستان بتواند کشورهای آسیای میانه و دیگر کشورهای همسایه افغانستان را با تهدید مستقیم رو به رو بسازد."
اتمر گفت:"اینها به این دلیل به شمال کشور علاقه‌مند هستند که جنبش به اصطلاح اسلامی ترکستان شرقی، از آنجا می‌خواهد به چین داخل شود. انصارالله تاجیکستان از آنجا می‌خواهد به تاجیکستان داخل شود. جنبش به اصطلاح اسلامی ازبکستان علاقه‌مند است که از آنجا در داخل کشورهای آسیای میانه تا روسیه خود را برساند."
او گفت:"دشمن افغانستان که در گذشته پناهگاه‌های خود را در خارج از مرزهای افغانستان نگه می‌داشت، امروز در تلاش است که این پناهگاه‌ها را به داخل افغانستان بیاورند."
اظهارات مشاور امنیت ملی درباره داعش یکبار دیگر، خطر جدی ظهور این گروه تروریستی را گوشزد کرد.
در اینکه داعش خطری برای کل منطقه از جمله افغانستان است، تردیدی وجود ندارد. حتی اگر چنین خطری زمینه های ظهور عملی در جامعه افغانستان نیز نداشته باشد، بازهم اعلام وفاداری چند عنصر سرخورده از گروه های تروریستی دیگر با داعش، جدیت این خطر را نشان می دهد؛ چه اینکه بر پایه یک اصل قدیمی، دشمن را باید بزرگ شمرد، هرچند کوچک باشد.
با این حال، برخلاف وانمود تریبیون های رسمی امنیتی حکومت افغانستان، داعش در حال حاضر، تنها خطر جدی برای امنیت و ثبات کشور نیست. داعش حتی در مقایسه با دیگر گروه های تروریستی پرقدرت و ریشه دار فعال در افغانستان، «جدی ترین خطر» هم محسوب نمی شود.
دلایل آن کاملا روشن است. با این توضیح که در ابتدا به یاد داریم که دولت افغانستان به رهبری اشرف غنی، بنا به هر دلیلی از پذیرش این حقیقت که داعش در افغانستان در حال شکل گیری است، سر بازمی زد و آن را نوعی پروپاگندای تبلیغاتی و جنگ روانی دشمنان افغانستان، به حساب می آورد.
دلایل این امتناع نیز مشخص بود. حداقل اینکه گفته می شد، افغانستان، نه سوریه است و نه عراق.
در افغانستان نه جنگ جاری، مبنا و ماهیت فرقه گرایانه و مذهبی از نوع شیعه و سنی دارد، نه زمینه های ایدئولوژیک و اجتماعی ظهور داعش فراهم است و نه افغانستان با کشورهایی مانند عربستان سعودی، قطر، ترکیه، امارات، اردن و رژ‌يم اسراییل مرز مشترک دارد؛ تا آنها بتوانند داعش را در این کشور، تأمین تسلیحاتی و تغذیه مالی کنند.
با این حال، اکنون قواعد بازی تغییر کرده و اشرف غنی خود بدون آنکه به منبع خبر خود، اشاره ای بکند، مدعی می شود که مسؤولیت حملات جلال آباد را داعش بر عهده گرفته است!
بنابراین، چیزی در این میان، در حال تغییر است که به نظر می رسد در نتیجه القای نوعی انحراف ذهن مدیریت شده، تلاش می شود، نسبت به آن غفلت شود و به دید نیاید و آن، نادیده گرفتن خون ریزی ها و اعمال تروریستی طالبان در اوج تلاش های صلح اشرف غنی و تقویت کم سابقه مراودات سیاسی با پاکستان است.
حمله های بدخشان و قندوز و کابل و... همگی کار طالبان بودند؛ اما نه در واکنش اشرف غنی و نه در سخنان اخیر مشاور امنیت ملی او در مجلس سنا، هیچ اشاره ای به این موضوع نمی شود و بدتر از آن اینکه در اوج درگیری های خونین قندوز و قتل عام های فجیع بدخشان، هیات سیاسی- خانوادگی اشرف غنی، با فرستاده های ملا عمر در دوحه، گرم رایزنی برای طرح نقشه راه صلح آینده بودند.
آقای اتمر نیز در سخنان اخیر خود در مجلس سنا وقتی آنچه او «خطر جدی و حیاتی برای منافع امنیت ملی افغانستان» را برمی شمرد از گروه های داعش و لشکر طیبه نام برد و در ادامه به جنبش به اصطلاح اسلامی ترکستان شرقی و انصارالله تاجیکستان و جنبش به اصطلاح اسلامی ازبکستان یاد کرد؛ اما آگاهانه از کنار طالبان گذشت!
این یعنی، برنامه ای وجود دارد که خطر طالبان و هم پیمانان تروریست آن، نادیده گرفته شده و بر جنایات خونین و وحشیانه آن گروه در سایه تلاش های صلح اشرف غنی، سرپوش گذارده شود.
این قربانی های بزرگ، به نیابت از چه کسی، به ملا عمر پیشکش می شود؟ و آیا روندی که غنی برای صح آغاز کرده، ارزش اینهمه قربانی و خون را دارد؟
محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور