داعش؛ بزرگنمایی یک واقعیت

جان کمپ‌بل؛ فرمانده نیروهای خارجی در افغانستان گفته که داعش، فعالانه سرگرم سربازگیری در کشور است؛ اما هنوز عملیات خود را شروع نکرده است.
این جنرال امریکایی گفته: "طالبان زیادی هستند که از ملاعمر ناراضی شده‌اند. آنها کجا می‌روند؟ این را فرصتی می‌بینند تا شاید به منابع بیشتری دست بیابند و این است که با داعش بیعت کرده‌اند. ما مانع گسترش بیشترشان می‌شویم تا وضعیت مانند سوریه و عراق نشود."
با این حال او معتقد است که طالبان و داعش باهم سازگاری ندارند و درگیر جنگ با یکدیگر هستند.
در کنار طالبان و حزب اسلامی حکمتیار، حضور این پیکارجویان تندروتر، روز به روز پررنگ‌تر شده است.
مشاور امنیت ملی اشرف غنی چند هفته پیش در مجلس گفت که درست مانند القاعده، لشکر طیبه و گروه‌های شورشی داخلی، داعش نیز یک خطر است.
دولت هم مدعی است که از سه ماه پیش برای مبارزه با داعش استراتژی تازه‌ای روی دست گرفته است. نخستین عملیات علیه این گروه در ولایت جنوبی هلمند اجرا شد که عبدالرؤوف خادم؛ رهبر محلی‌ این گروه را کشت؛ اما تاکنون این استراتژی باعث نابودی گروه داعش در افغانستان نشده است.
با این حال، شکی نیست که داعش در مرحله اول یک واقعیت است؛ واقعیتی انکارناپذیر که از عراق و سوریه تا افغانستان، همه روزه حضور و وجود خود را تثبیت می کند.
انکار داعش، نه عاقلانه است و نه کمکی به حل مساله می کند؛ با این حساب، این ضرورتی اجتناب ناپذیر است که برای مبارزه با داعش، باید مصمم، قاطع و شفاف وارد عمل شد؛ کاری که دولت افغانستان و نیروهای خارجی در ابتدا بنا به هر دلیلی از آن، امتناع کردند.
آنها در ابتدا اساسا چیزی به نام داعش را به رسمیت نمی شناختند و با نسبت دادن جنگجویان و صدها خانواده هوادار این گروه به اعضای پیشین طالبان، به آسانی از کنار آن عبور می کردند؛ اما اینک، به هر انگیزه ای که هست، دولت و خارجی ها، دست کم، خطر داعش در افغانستان را جدی می گیرند و چه بسا سعی می کنند آن را بزرگترین خطر، در نظر آورند و روز به روز این واقعیت –شاید کوچک- را بزرگ و جدی جلوه دهند.
صرف نظر از اینکه این رویه، می تواند محسنات و خوبی هایی هم داشته باشد، از جمله اینکه می تواند عزم دولت برای مبارزه با داعش را جزم تر کند و نیروهای خارجی مستقر در افغانستان را نیز در قبال آنچه در زمینه امنیت افغانستان و مبارزه با تروریزم، بر عهده گرفته اند، متعهدتر و مسؤولیت پذیرتر سازد، خطرات و آسیب هایی هم دارد که نباید به آسانی از کنار آن گذشت.
در این شکی نیست که دشمن را هرچند کوچک باشد، باید بزرگ انگاشت؛ اما این امر نباید مانع از بزرگ دیدن دشمنی واقعا بزرگ شود. کاری که دولت و نیروهای خارجی در زمینه داعش، مشغول آن هستند، دقیقا چنین نتیجه ای در پی دارد.
آنها داعش را بزرگ می انگارند و بزرگ می نمایند؛ تا دشمنی که به واقع بزرگ و جدی هست، کمتر به دید آید و چه بسا در گردباد سنگین جو تبلیغاتی ضد داعش، گم شود و نادیده گرفته شود.
شواهد در این زمینه به اندازه ای فراوان است که لزومی ندارد به موارد دور از ذهن و بعیدی اشاره شود. دولت سه ماه است برای مبارزه با داعش، یک استراتژي امنیتی را روی دست گرفته و از قضا دست کم دو تن از مهم ترین رهبران محلی آنها در افغانستان کشته شده اند؛ اما از آن زمان تاکنون، دیگر اتفاق خاصی در مبارزه با داعش رخ نداده و داعش هم به اندازه ای توانمند نشده است که همه روزه، خطری را متوجه مردم یا دولت افغانستان و یا نیروهای خارجی کند؛ اما طالبان، هر روزه این کار را می کنند و از همان ابتدا، پیش از آنکه اشرف غنی به قدرت برسد، طالبان قدرتمندتر از داعش بودند و خطرناک تر از داعش ظاهر می شدند.
با وجود همه اینها، نه تنها هیچ استراتژي امنیتی مبارزه با داعش، روی میز اشرف غنی و حکومت او نیست؛ بلکه حتی خطر طالبان هم جدی گرفته نمی شود و به آن توجهی صورت نمی گیرد.
آنچه داعش یا هر گروه تروریستی دیگر را هولناک می سازد، نه فقط نام ترسناک آن؛ بلکه عملکردهای وحشت آور شان می باشد؛ چیزی که در طالبان بیشتر از داعش، نمود پیدا می کند؛ پس چرا مبارزه با طالبان، جزو اولویت های امنیتی و نظامی دولت و نیروهای خارجی نیست؟
گرایش دستگاه های رسمی حتی نشان می دهد که دولت در درگیری میان طالبان و داعش، متمایل به حمایت از طالبان است؛ این در حالی است که درگیری دو گروه تروریستی، سالب عنوان تروریستی و نافی ماهیت دهشت افکنانه این گروه ها نیست و دولت نباید احساس آسودگی، امنیت و فقدان مسؤولیت کند.
به این ترتیب، دولت و متحدان خارجی اش اگر در مبارزه با تروریزم و تامین امنیت افغانستان، صادق و مصمم هستند، به جای بزرگنمایی یک واقعیت کوچکتر و کم توانتر، می بایست خطر واقعی یک واقعیت بزرگتر را جدی بگیرند.
سیدعلی حسینی- خبرگزاری جمهور