سیسی؛ دیکتاتور مشروع

عبدالفتاح السیسی؛ فرمانده سابق ارتش مصر، امروز به عنوان رییس جمهور جدید آن کشور سوگند خواهد خورد.
مراسم رسمی سوگند آقای سیسی در دادگاه عالی قانون اساسی انجام می شود و نیروهای امنیتی در نقاط کلیدی شهر قاهره، مستقر شده اند.
با اینکه دولت مصر اعلام کرد که عبدالفتاح سیسی نزدیک به ٩٧ درصد آرا را به دست آورده، بیش از نیمی از واجدین شرایط رای دادن در مصر پای صندوق های رای نرفتند.
این در حالی است که زمان انتخابات تمدید شده بود و مردم سه روز فرصت داشتند؛ تا پای صندوق های آرا بروند.
آقای سیسی با تکرار شعارهای انقلاب ٢٠١١ مصر که حسنی مبارک را از قدرت سرنگون کرد گفته است به دنبال "آزادی" و "عدالت اجتماعی" در مصر است.
با این حال بیش از ١٤٠٠ نفر در اثر کودتای سال گذشته او کشته شدند و ١٦٠٠٠ نفر هم که عمدتا از هواداران اخوان المسلمین هستند در زندان به سر می برند.
او گفته است که با کار و سازندگی برای مردم رفاه خواهد آورد.
اما این وعده ها دست کم برای مصر امروز یک خوش بینی مفرط بیش نیست. مصر پس از انقلاب بیش از هر زمان دیگری چهل تکه و متلاشی شده است. به نظر می رسد حکومت کردن بر مصر پس از مبارک کاری به مراتب دشوارتر از کاری است که حسنی مبارک انجام می داد. مبارک بر جامعه ای آرام و قابل کنترلی حکومت می کرد که تنها ساز و صدای مخالف در آن، اخوان المسلمین بود و اخوان المسلمین نیز به دلیل عدم رغبت به مبارزه نظامی خطری برای حاکمیت مبارک ایجاد نمی کرد.
سیسی اگرچه مشروعیت مخدوش خود را از یک انتخابات نمایشی با مشارکت حداقلی گرفته است؛ اما این اقدام نمی تواند تضمین و اطمینان لازم برای تامین ثبات، آرامش و پاسخگویی به نیازها، اهداف و آرمان های انقلابیون را فراهم کند.
واقعیت این است که سیسی آرای خود را بیشتر مدیون همان بخشی از جامعه مصر است که مستقیم یا غیر مستقیم در حکومت حسنی مبارک سهم و نقش داشتند؛ اما به جرأت می توان گفت که بخش عظیمی از انقلابیون مصری که در برابر حاکمیت مبارک ایستادند و نظم تازه برآمده از انقلاب را پایه ریزی کردند، به سیسی رای ندادند.
او حتی از آرای لیبرال ها و سکولارهای مخالف مرسی هم محروم شد. بر این اساس، انتظار نمی رود آغاز حاکمیت او، سرآغاز فصلی از آرامش، ثبات و امنیت اجتماعی و سیاسی در مصر باشد.
او اگرچه با وعده های اقتصادی به قدرت دست یافته است؛ اما اقتصاد تنها مساله مهم مصر امروز نیست. مصری ها امروزه پیش از اقتصاد، رفاه، کار و توسعه، به حکومتی نیاز دارند که بتوانند خود را در آیینه آن ببینند و سیسی همان کسی نیست که بتواند چنین خواسته ای را برآورده کند.
مصری ها انقلاب کردند؛ تا خود بر سرنوشت خویش مسلط شوند؛ اما سیسی علیه این انقلاب، کودتا کرد و کشور متمدن مصر را به دوران خفقان و دیکتاتوری حسنی مبارک، رجعت داد.
سیاست خفقان، اختناق و سرکوب نمی تواند مصری های خسته از دیکتاتوری نظامیان که خود را مستحق یک کشور توسعه یافته و پیشرفته می دانند را مجاب کند.
شاید گروهی از کسانی که به سیسی رای دادند، یکی از انگیزه های آنها، قاطعیت و جدیت او برای نابودی و سرکوب اخوان المسلمین بوده است؛ اما این خواسته همه مصری ها نیست.
حذف اخوان المسلمین در ابتدا شاید مطلوب سکولارها و لیبرال ها هم بود؛ اشتباهی که هیچگاه جبران نمی شود؛ اما پایه گذاری یک رژیم سیاسی مبتنی بر سیاست حذف و سرکوب و بازداشت و اعدام، حتی برای آنها هم قابل پذیرش نیست.
سیسی راه سخت و دشواری در پیش دارد. او شاید در روزهای نخست پس از انتخابات، شادی و شعف جمعیت معدود در خیابان های قاهره را نشانگر میزان قدرت و محبوبیت اش به حساب آورد؛ اما طیف عظیمی از مردم مصر، در حال حاضر، در حال سکوت و تماشا هستند و به دقت مترصد تصمیم های بعدی حاکم نظامی تازه اند.
آنها نمی توانند به یک دیکتاتوری ظاهرا مشروع رضایت دهند. ترکیت قومی، سیاسی، مذهبی و اجتماعی مصر نیز به ویژه اکنون که این کشور یک دوره از انقلاب و بی ثباتی سیاسی را هم تجربه کرده چنین مدلی از رژیم سیاسی را برنمی تابد؛ مدلی که در آن حاکم نظامی، مشروعیت اش را نه از مردم؛ بلکه از ارتش و گروهی اجیر حاکمیت های ارتشی می گیرد.
محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور