برای خدمت به ایتام، درک آنها مهم تر از تخصص است

جنگ هاي چندين ساله در كشور باعث بي سرپرستي تعداد زيادي از اطفال شد و برای این عده کثیر اطفال بی سرپرست، پرورشگاه ها تنها مکان مناسب است. اما نظر به افزایش تعداد این کودکان، ضرورت به ايجاد و گسترش بيش از پیش اين مراكز در كشور محسوس است. برای اطلاع از وضعیت این مراکز، تصمیم گرفتیم تا سری به پرورشگاه های کابل زده و همچنین مصاحبه ای اختصاصی با سید عبدالله هاشمی رییس عمومی پرورشگاه های کابل داشته باشیم.
بخاطر جو صمیمی موجود بین مسوولین و اطفال و تغییرات محسوس و مثبت در پرورشگاه، خبرگزاری جمهور مسوولیت خود دانست تا چشم دید های خود را با مخاطبان شریک سازد.
" سید عبدالله هاشمی برخلاف سایر مسوولین دولتی بسیار ساده، بی آلایش و صمیمی برخورد می کند. رفتار دوستانه وی با اطفال و احساس صمیمیت کودکان با وی، نظر هر بیننده ای را به خود جلب می کند. تا حدی که همه مرزهای رسمی بین رییس و ایتام برداشته می شود. به همین دلیل برآن شدیم تا دلیل این همه صمیمیت و سادگی را بیابیم. از گفته های آقای هاشمی متوجه شدیم که خود نیز یتیم بودن را تجربه کرده است. به گفته خودش؛ در ۶ماهگی پدر و در ۶ سالگی مادر خود را از دست داده و در شرایط بسیار دشواری زندگی کرده است. به همین دلیل درد کودکان یتیم و مشکلات آنها را با تمام وجود لمس کرده و درک می کند و در تلاش بهترسازی شرایط زندگی و نیز مساعد ساختن فرصت های تعلیمی برای اطفال پرورشگاه ها می باشد".
ـــ جناب هاشمی به عنوان سوال اول می خواهیم بدانیم که ریاست عمومی پرورشگاه های افغانستان در چه سالی تاسیس شده و با توجه به آسیب های شدید سه دهه جنگ، در حکومت فعلی وضعیت پرورشگاه ها چگونه است؟

پرورشگاه کابل در سال ۱۳۶۰ به عنوان واحد مستقل در چارچوب حکومت ایجاد شد. من فکر می کنم خوب ترین دوران آن، سال های ۱۳۶۰تا ۱۳۷۰ بود که در حدود ۸هزار تا ۱۰ هزار طفل را در سراسر افغانستان تحت پوشش داشت.
بعدها در سال ۱۳۶۷ اداره پرورشگاه به عنوان واحد دوم بودجوی مستقل در چوکات وزارت کار و امور اجتماعی آمد. در دوره حکومت مجاهدین ریاست عمومی پرورشگاه ها با نام ریاست دارالایتام ها در چارچوب وزارت معارف فعالیت های خود را ادامه داد و در جریان اداره حکومت انتقالی و موقت در سال ۱۳۸۲ پرورشگاه، تحت نام ریاست پرورشگاه ها در چارچوب وزارت کار و امور اجتماعی به عنوان واحد دوم بودجوی، فعالیت خود را دوباره آغاز کرد.
سه دهه جنگ، اثرات ناگواری بر زیر ساخت های پرورشگاه هایی که وجود داشت وارد کرد. اما امروز افتخار می کنم که یک تغییر قابل ملاحضه ــ هم در عرصه تعلیمی و هم در عرصه معیشتی و تربیتی اطفال ــ به وجود آمده که با افتخار می توان گفت که نظیر پرورشگاه های ما در سطح منطقه وجود ندارد و از وضعیت رقت باری که پرورشگاه ها در سال های ۱۳۷۰ تا ۱۳۸۹ داشته و اطفال با مشکلات معیشتی، نبود امکانات و ابزار درست و همچنین نبود مکانیزم درست تعلیمی، شب و روز خود را می گذراندند؛ خبری نیست.
ما تا حال توانستیم ۱۱۰ نفر را به بورسیه های داخلی و خارجی معرفی کنیم که از این جمله، حدود ۵۷ نفر در کشورهای هند، ترکیه، مصر و پاکستان مصروف تحصیل هستند و بقیه در موسسات تحصیلات عالی در داخل کشور به صورت رایگان جذب شدند.
در چارچوب پرورشگاه ها، تا صنف ۱۲ مکتب داریم و در کنار آن، مراکز آموزشی استندرد در بخش های آموزش کمپیوتر، انگلیسی، مضامین ساینسی و آمادگی کانکور داریم که در کنار اطفالی که در داخل پرورشگاه هستند و از این مراکز استفاده می کنند. اطفال بی بضاعت از بیرون از پرورشگاه نیز از طبقه اناث و ذکور پس از یک ارزیابی برای تعلیم و تحصیل جذب می شوند که این می تواند یک گام جهت اجتماعی ساختن پرورشگاه باشد تا جامعه و مردم بدانند پرورشگاه یک مکان تعلیمی و تربیتی است.
ما نسبت به این روند خوشبین بوده و آرزو داریم که تمام پرورشگاه های دیگر که در سطح افغانستان فعالیت دارند؛ مانند پرورشگاه های کابل نمونه باشند.
ــ آیا در کشور پرورشگاه های خصوصی هم وجود دارد یا خیر؟ اگر بله آیا بر فعالیت های آنها نظارت صورت می گیرد؟ این نظارت به چه صورت است؟
در مجموع افغانستان ۳۵ پرورشگاه دولتی و بیشتر از ۴۷ پرورشگاه خصوصی وجود دارد که مجموعا ۱۲۴۶۴ طفل در این پرورشگاه ها تحت مراقبت هستند. در دو پرورشگاه بزرگ که در کابل موقعیت دارد؛ ۷۵۰ نفر به شکل لیلیه و ۵۵۰ نفر دیگربه شکل نهاری از مراکز تعلیمی آن استفاده می کنند.
در کابل ۱۸ پرورشگاه خصوصی وجود داد و تمامی پرورشگاه ها بر اساس تفاهمنامه های دو جانبه ایجاد شده و سال گذشته ما تلاش کردیم تا یک مکانیزم ساخته شود تا سیستم نظارتی درست بر این پرورشگاه وضع شود. شمولیت اطفال در این پرورشگاه ها که در چارچوب ریاست عمومی پرورشگاه ها صورت گیرد باید یقینا تثبیت شود که این اطفال یتیم و بی سرپرست هستند. همچنین منابع مالی تمویلی آنها شفاف باشد و از اطفال سوءاستفاده نشود. به این معنی که از اطفال تنها به عنوان منبع جمع آوری پول استفاده نشود.
در این مورد، مقررات پرورشگاه ساخته شده و مسوده آن به وزارت عدلیه رفته و امیدوار هستیم که وزارت عدلیه در این راستا ما را همکاری کرده و این مسوده تکمیل شده و از سوی شورای وزیران تصویب شود تا طرح اجرایی گردد.
از طرف دیگر؛ باید گفت که در ساختار تشکیلاتی پرورشگاه، یک تیم نظارتی وجود نداشت تا این پرورشگاه ها را نظارت کند و از طریق ریاست تنظیم تامینات اجتماعی در وزارت کار و امور اجتماعی که بخش حمایت از اطفال در معرض خطر را به عهده دارند؛ نظارت و کنترل می شدند. ولی یقینا بر اساس ساختار تشکیلاتی تمامی پرورشگاه ها، باید در قالب ریاست عمومی پرورشگاه ها تنظیم شوند که خوشبختانه ساختار تشکیلاتی سال ۱۳۹۳ این چنین تنظیم شده است و ما تلاش کردیم با ایجاد آمریت ثبت و راجستر اسناد پرورشگاه های خصوصی، فرصتی را برای پرورشگاه هایی خصوصی که بر اساس تفاهمنامه های دوجانبه ایجاد شده، ایجاد کنیم تا خود را با معیارها و استندردهای مقررات ریاست عمومی پرورشگاه ها مطابقت داده و معیاری بسازند.
ــ اطفال بی سرپرست معمولا از چه راه هایی جذب پرورشگاه می شوند و معیار شامل شدن اطفال در پرورشگاه چیست؟
بر اساس مقرره پرورشگاه، در ۷ کتگوری اطفال می توانند شامل پرورشگاه شوند. اطفالی که پدر و مادرشان را از دست داده باشند و اقاربشان توانایی مراقبت از آنها را نداشته باشد. اطفالی که پدرشان را از دست داده و مادر به تنهایی توانایی مراقبت از فرزند را نداشته باشد. اطفالی که پدر و مادرشان معتاد به موادمخدر باشد. اطفالی که پدر و مادرشان در زندان بوده و اقاربشان توانایی نگهداری از آنها را نداشته باشد. طفل بی سرنوشتی که هویت اش معلوم نبوده و از طریق نهادهای حمایت از اطفال معرفی شوند و اطفال مربوط به خانواده های بی بضاعت که از طریق نهادهای امنیتی و حقوقی بی بضاعت بودنشان تثبیت شود .
در مورد نحوه شمولیت اطفال باید گفت که یک کمیسیون در داخل پرورشگاه اسناد اطفال و استعلامات از وکیل گذر، امام مسجد و دیگر ارگان ها را بررسی کرده و تثبیت می کند و بعد برای تثبیت مستحق بودن و دیگر مسایل، به محکمه معرفی می شود. بعد از اینکه محکمه شرایط و اسناد طفل را پذیرفت؛ طفل از لحاظ صحی چک شده و بعد از آن، برای شمولیت طفل پرونده ساخته می شود و طفل شامل پرورشگاه می شود.
اما باید یادآور شد که روند درست شمولیت افراد در پرورشگاه خصوصی وجود ندارد. بر اساس آمارهای سازمان های حمایت از اطفال در سراسر افغانستان، ۱۱۰ هزار طفل بی پدر و مادر در کشور وجود دارد؛ نیاز است که ده ها پرورشگاه خصوصی ایجاد شود. ولی در قالب یک سیستم درست و چاچوبی که هم نظارت درست شود و هم واقعا افراد مستحق وارد آن شوند. ما نیاز داریم که از تجارب دیگر کشورها برای حمایت از اطفال استفاده کنیم.
ــ هزینه های پرورشگاه و برنامه های خاص شما چگونه تامین می شود. آیا بودجه سالانه دولتی کفاف می دهد؟ بخش های خصوصی و یا موسسات خیریه ملی و بین المللی به شما کمک می کنند؟
بودجه سالانه پرورشگاه ها در مجموع برای پرورشگاه ها در سطح افغانستان در حدود ۱۶۰ میلیون افغانی بودجه در نظر گرفته شده است که این پول برای همه احتیاجات اطفال اعم از خوراک، پوشاک،لوازم تحصیل و صحت اطفال است.
در ارتباط با خوراک اطفال؛ یک منوی غذایی هفتگی کامل و قوی برای اطفال در نظرگرفته شده است و در مورد پوشاک نیز سالانه ۲ جوره یونیفرم مکتب،۱ جوره جمپر زمستانی، ۱جاکت، ۲جوره لباس ، ۲جوره بوت و ماهانه تمام وسایل بهداشتی مورد نیاز اطفال تهیه می شود. با در نظر گرفتن همه این مخارج و همچنین معاشات کارکنان و بودجه تعمیرات فکر می کنم که این بودجه پرورشگاه کافی نیست و باید گفت حمایت بیشتر اطفال به امکانات بیشتر و پول بیشتر نیاز است.
در مورد دیگر موسسات باید گفت که موسسه خیریه العام الاسلامی کویت متعهد شدند که سالانه حداقل ۳۰۰ طفل را کفالت دهند و همچنین یک موسسه دیگر به نام "او آی ام" که موسسه حمایت از اطفال بی سرپرست در آمریکا است نیز متعهد شده اند که ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ طفل را طی سه سال حمایت می کنند.
ــ بسیاری از افراد متمول علاقه دارند تا در کارهای خیریه مخصوصا سرپرستی اطفال سهم بگیرند؛ اما عموما آگاهی ندارند، شما در مورد آگاهی دهی عامه تا به حال چه کرده اید؟
ما در سال ۱۳۹۱ با یک تعداد از دوستای داخلی و خارجی تفاهم کردیم تا یک برد بسازیم که دولتی نباشد و مدیریت آن را هم کسانی به عهده بگیرند که کمک می کنند. خوشبختانه اساسنامه این برد تکمیل شده و آگاهی دهی در مورد نحوه فعالیت های پرورشگاه از طریق رسانه ها صورت گرفته است.
ایجاد برد حمایت از اطفال یتیم در چارچوب پرورشگاه ها یک راه مناسب و مطمئن برای سکتور خصوصی، تاجران ملی و افراد و اشخاصی که بیرون از افغانستان هستند و می خواهند به اطفال بی سرپرست کمک کنند است.
با ایجاد یک سایت اطلاع رسانی، همه معلومات در مورد اطفال را در سایت قرار داده و برای هر طفل یک حساب بانکی ایجاد کنیم تا هر فرد در هر کجای دنیا که هست و علاقه مند به کمک اطفال بی سرپرست است؛ بتواند به طفل مورد نظر خود کمک کند. پول واریز شده به حساب طفل ۶۰ در صد آن برای مصارف طفل و ۴۰ در صد برای آینده آن ذخیره خواهد شد. در این مورد، قدم هایی گذاشته شده که بیشتر افغان های مقیم آمریکا و اروپا ما را حمایت می کنند و در کابل هم از طریق صفحات فیس بوکی و وبسایت پرورشگاه، وبسایت وزارت کار و امور اجتماعی و مصاحبه با رسانه ها بارها از تاجران و سرمایه داران داخلی خواستار همکاری شده ایم. اما امیدوار هستم تا یک ماه دیگر که بورد حمایتی ما افتتاح می شود؛ زمینه ای برای تشویق همکاری های مردمی شود.
به باور من؛ چیزی که مردم ما را نگران و بی اعتماد ساخته است؛ فساد در داخل حکومت است. این بی اعتمادی ها باعث می شود که فضا طوری آماده شود تا مردم نتوانند اعتماد کنند که نهادهایی وجود دارد که بسترهای خوبی را برای تعلیم و مراقبت اطفال فراهم می کند. این موضوع نیاز به آگاهی دهی و تلاش بیشتر دارد. من از همه رسانه های کشور توقع دارم که هر از چند گاهی به پرورشگاه ها سر بزنند و وضعیت اطفال را برای مردم گزارش دهند تا تجار ملی و سرمایه دارن کشور بیشتر با این برد حمایتی همکاری کنند.
ــ اگر یک زوج بخواهند سرپرستی طفلی را به عهده بگیرند باید چه شرایطی داشته باشند و شما چطور می توانید مطمئن شوید که این افراد دارای شرایط مربوطه می باشد؟
در گذشته مشکلات جدی در این باره وجود داشت که خوشبختانه در این اواخر مسوده قانون سرپرستی اطفال از طریق وزارت عدلیه به پارلمان رفت و تصویب شد. امیدوار هستیم که بعد از توشیح رییس جمهور این قانون اجرا شود؛ چرا که این بهترین گزینه برای حمایت از اطفال بی سرپرست است و در آن همه قوانین و شرایط لازم برای سرپرستی اطفال در نظر گرفته شده است.
ــ اطفال تا چه سنی در پرورشگاه ها نگهداری می شوند؟ برنامه های آموزشی شما برای اطفال در این مدت چیست؟ و برای آینده شغلی آنها بعد از این مدت چه برنامه هایی را دارید؟
بر اساس مقررات پرورشگاه، اطفال از دوران شیرخوارگی تا سن هجده سالگی در پرورشگاه نگهداری شده و زمینه تعلیم و تربیت را برایشان فراهم می کنیم. نصاب تعلیمی ما بر اساس توافق دو جانبه ای که با وزارت معارف داریم نصاب تعلیمی وزارت معارف تطبیق می شود. در کنار آن؛ کورس های آموزشی از قبیل آموزش کمپیوتر، اینترنت، انگلیسی، مضامین ساینسی، بخش های خطاطی، رسامی، زبان ترکی، بخش های حرفه ای مانند قالین بافی، جاکت بافی، گلدوزی، خیاطی، تدبیر منزل برای دختران و نجاری، ترمیم موبایل، خیاطی، سخت افزار و نرم افزار کمپیوتر برای پسران را در دوره های یک ساله برای پسران داریم.
بر اساس تلاش های پیگیر از مجموع ۷۵۰ نفر طی دو سال، ۴۷۰ نفر زبان انگلیسی را به طور کامل فرا گرفته اند و ۲۸۰ نفر دوره های یک ساله کمپیوتر را گذرانده اند و مدارکشان را گرفته اند و یک تعدادشان در داخل پرورشگاه به عنوان استاد مشغول به کار هستند و تعدادی دیگر در مراکز بیرون هم مشغول تدریس هستند.
در کنار برنامه های آموزشی، ما برنامه های ورزشی هم داریم. ۱۳ قهرمان در بخش های تکواندو، کریکت، پینگ پانگ، جودو، فوتبال، والیبال و بسکت بال داریم که خوشبختانه در سنین مختلف، تیم های پرورشگاه در لیگ های برتر کابل قهرمان هستند. در حدود ۸ تن از دختران ما در تیم ملی دختران نوجوان افغانستان و ۱۰ تن از پسران ما جز تیم های ملی کشور هستند.
در کنار این همه؛ برنامه بهداشتی منظمی هم داریم که بدین منظور، دو کلینیک داریم که هم از طریق خود اداره و هم طی پروتکلی که با شفاخانه ایمرجنسی منعقد شده، از طریق این شفاخانه حمایت می شود و هر طفلی که در پرورشگاه است یک پرونده صحی دارد. سالانه ۱ میلیون مصارف دوا داریم و اگر طفلی امکان تداوی اش در داخل کشور امکان نداشته باشد؛ به خارج از کشور فرستاده می شود .
از لحاظ آینده شغلی نیز باید یادآور شوم که این یک موضوع بسیار مهم در مورد اطفال بی سرپرست است؛ چرا که موارد زیادی را در گذشته وجود داشته که اطفال بعد از اینکه از پرورشگاه بیرون شده اند؛ یا به کارهای خلاف دست زده و به زندان افتاده اند و یا به صف مخالفین دولت پیوسته اند و این بسیار جای تاسف دارد.
تلاش هایی در این راستا صورت گرفته که در نتیجه آن، می توان گفت در طی سه سال ۱۳۰ نفر فارغ صنف ۱۲ داشتیم که نهایت تلاش را کردیم که برای این عده، بسترهای شغلی و تحصیلی را فراهم کنیم که تقریبا در حدود ۱۰ نفر از این فارغان، زمینه تحصیلشان را هم در موسسات تحصیلات خصوصی فراهم کردیم و هم زمینه شغلی را در خود پرورشگاه به عنوان مدیر، مامور و استاد برایشان فراهم شده. همچنین برای عده ای دیگر زمینه های شغلی را در دیگر ادارات فراهم کرده ایم و ۵۷ تن دیگر را به بورسیه های تحصیلی در خارج از کشور فرستاده ایم.
امسال ۶۰ نفر فارغ صنف دوازدهم داشتیم که ۱۰تن از طبقه اناث و ۵۰ تن دیگر از طبقه ذکور هستند و طی توافقاتی که با وزارت امور داخله داشتیم؛ قرار است از میان کسانی که علاقه مند به تحصیلات آکادمیک پولیس و بورسیه های تحصیلی در این زمینه هستند؛ ۲۰ نفر از طریق وزارت داخله به کشور ترکیه فرستاده شوند. همچنین قرار است ۴۰ نفر از دیگر شاگران را به بورسیه های هند، پاکستان و قزاقستان روان کنیم و اگر هم در داخل افغانستان می مانند زمینه های تحصیلات آنها در موسسات تحصیلات عالی فراهم شوند.
تا چند سال پیش؛ اطفال لیلیه پرورشگاه وقتی به بیرون از لیله می رفتند از گرفتن نام لیلیه ابا می کردند و شرمسار می شدند. ولی امروز که اطفال پرورشگاه به بورس های تحصیلی رفتند و مقام های ورزشی کسب کردند؛ از نام پرورشگاه با افتخار یاد می کنند.
امروز دختران تا سن ۱۸ سال از بیرون از لیلیه به داخل پرورشگاه آمده و در کورس های آموزشی پرورشگاه شرکت می کنند. از مجموع ۷۲ فارغ کورس های کمپیوتر، ما ۳۵ تن آنان دخترانی هستند که از بیرون آمده اند. این یک افتخار بزرگ برای ماست و نشان می دهد که برای مردم ثابت شده که پرورشگاه یک محیط تعلیمی و امن برای پسران و دختران است. ما تلاش می کنیم قبل از اینکه اطفال به سن قانونی برسند و از پرورشگاه خارج شوند؛ زمینه های شغلی و تحصیلی شان را فراهم کنیم.
ــ به خاطر آسیب پذیر بودن افراد بی سرپرست، کارمندانی که با اطفال کار می کنند باید دارای تخصص باشند؛ کادر پرورشگاه های کابل چه مقدار مسلکی هستند؟
به نظر من معیار لازم برای کارمندان پروشگاه دلسوزی و با عاطفه بودن بسیار مهم تر از تخصص و مسلکی بودن است؛ کارکنان پرورشگاه و همه کسانی که با اطفال بی سرپرست کار می کنند؛ باید دلسوز و با عاطفه باشند. کسانی که این درد را نکشیده باشند؛ نمی توانند اطفال را درک کنند.
به صورت کلی، ۶۰ در صد از کارکرد کارمندان پرورشگاه ها راضی هستم؛ حال چه با فشارهایی که من وارد کرده ام و چه بر اساس دلسوزی خودشان، درست کار می کنند.
در زمینه افزایش ظرفیت کارمندان با دوستان تُرک خود ارتباطاتی داشتیم و قراراست در اوایل سال ۱۳۹۳، یک تفاهم نامه با اداره پرورشگاه های ترکیه برای ۴ سال به منظور ارتقای ظرفیت اساتید و مربیان پرورشگاه و اعزام آنها به ترکیه، تبادل تجارت و اطلاعات بین دو پرورشگاه، معیاری سازی پرورشگاه افغانستان به سطح پرورشگاه ترکیه و ایجاد بورس های تحصیلی برای شاگردان نخبه پرورشگاه افغانستان و اعزام آنها به ترکیه به امضا برسانیم که این یک گام بسیار مهم و موثر برای بلند بردن ظرفیت ها در پرورشگاه خواهد بود. ولی با این همه، به نظر من اگر زمینه برای سهم گیری خود شاگردان و نظارت آنها بر فعالیت های پرورشگاه فراهم شود؛ دیگر هیچ شاگردی از ترس اخراج شدن سکوت نخواهد کرد و خودشان بر فعالیت مسوولین نظارت خواهند کرد.
در این راستا؛ سال گذشته ما سیستم گزارش دهی مسوولین را ایجاد کردیم تا مسوولین در قبال فعالیت های خود به شاگردان گزارش دهند. همه مسوولین و شاگردان دور هم جمع شده و شاگردان از مسوولین خود انتقاد می کردند. شاید برای مسوولین کمی تلخ بود؛ ولی در افزایش جرات شاگردان بسیار مهم بود. ولی باید گفت از لحاظ تخصصی هنوز معیارهای تخصصی وجود ندارد.
ــ به عنوان حرف آخر؛ در مورد مشکلات و چالش های پرورشگاه ها و اطفال کشور و همچنین درخواست هایتان از حکومت و سکتورهای خصوصی بگویید!
به عنوان رییس عمومی پرورشگاه های کابل می گویم که در پرورشگاه های کابل مشکلات جدی را نمی بینم و ما به خود کفایی رسیده اییم. ولی برای بهبود وظعیت اطفال در ولایات کشور و رسیدگی به مشکلاتشان از سکتور خصوصی، تجار ملی، افراد نخبه افغانستان، موسساتی که در راستای حمایت از اطفال کار می کنند، حکومت و نهادهایی که با اشکال مختلف باید با پرورشگاه ها در ارتباط باشند و همکاری کنند؛ تقاضا می کنیم تا در تقویت ظرفیت سازی پرورشگاه ها در سطح افغانستان همکاری کنند و از سکتور خصوصی و تجار ملی می خواهیم تا در برد حمایتی اطفال به عنوان یک بنیاد قوی برای اداره پرورشگاه و ظرفیت سازی و بهبود وظعیت اطفال و بالاخره تقدیم کردن اطفال نخبه و شایسته به کشور در آینده همکاری کنند
در کابل باز هم ما خوش بین هستیم. چرا که با همین بودجه هم همه امکانات برای اطفال مهیا می شود؛ ولی در ولایات با بودجه مشابه هیچ کدام از امکانات پرورشگاه های کابل در آنجا وجود ندارد. سطح رهبری تمام پرورشگاه های افغانستان به دوش ما است؛ ولی پرورشگاه های ولایات در جنب ریاست های کار و امور اجتماعی فعالیت می کنند و اجراآتشان از طریق ریاست های کار ولایات انجام می شود.
اگر چه ما هر ۳ ماه پرورشگاه ها را نظارت می کنیم؛ هر روزه از آمریت خود در ولایات گزارش پرورشگاه ها را می گیریم؛ اما به باور من سیستم اجرایی در اختیار ما نیست و این نظارت ها هم در افغانستان نتیجه نمی دهد و از پولی هم که به ولایات می رود؛ به شکل درست استفاده نمی شود. پول به جای دیگر استفاده شده و طفل هیچ امکاناتی ندارد.
بازهم نگرانی من بیشتر در مورد پرورشگاه های ولایات است. چرا که مشکلات زیادی در ولایت وجود دارد. در حدی که حتی ۲۰ درصد از امکاناتی که در پرورشگاه کابل هست در ولایات وجود ندارد. اگر هم امکانات اختیارشان قرار بگیرد؛ به خاطر سطح پایین آگاهی و تخصص به وضعیت اطفال درست رسیدگی نمی شود.