۰

روز دیدار تو ای جان جهان ما را بس

سه شنبه ۱۰ جدی ۱۳۹۸ ساعت ۲۲:۳۱
آقای عبدالله هنگام دیدار «تودیعی» با جان بس از او و کارنامه اش به گونه ای تعبیر کرد که گویی آقای بس، سفیر یک کشور خارجی نه؛ بلکه حاکم دوفاکتوی کابل بوده و همه امور مملکت از «مردم سالاری و آزادی بیان» تا «تقویت نقش زنان و جامعه‌ مدنی و کاهش فساد اداری» بر بنیاد تصمیمات و اقدامات او مدیریت می شده است.
روز دیدار تو ای جان جهان ما را بس
عبدالله عبدالله؛ رییس اجرایی حکومت وحدت ملی در دیدار «تودیعی» با جان بس؛ سفیر امریکا در کابل از کارکردهای او در دوره ماموریت‌اش، تقدیر کرده‌است. دوره ماموریت آقای بس به‌عنوان سفیر امریکا در کابل، با پایان سال ۲۰۱۹ میلادی، ختم‌ شد.
 
ریاست اجرایی گفته است که این دیدار روز سه‌شنبه، ۱۰ جدی در قصر سپیدار انجام شده و در آن آقای عبدالله از تلاش‌های جان بس در تحکیم روابط میان افغانستان و ایالات متحده، تقویت مردم سالاری و آزادی بیان، تقویت نقش زنان و جامعه‌ مدنی و کاهش فساد اداری تقدیر کرده‌است.
 
به گفته آقای عبدالله، سفیر امریکا در کابل در این مدت برای برقراری صلح در افغانستان تلاش کرده‌است.
 
در همین حال آقای بس هم دوره ماموریت خود در افغانستان را پرخاطره خوانده و ضمن ستایش از برخورد گرم و دوستانه‌ مردم و حکومت افغانستان ابراز امیدواری کرده‌است که هرچه زودتر صلح و امنیت دایمی در این کشور تأمین شود.‎
 
این آخرین دیدار آقای عبدالله با جان بس به عنوان سفیر امریکا در کابل بود؛ دیداری که بیش از همه شاید برای آقای عبدالله، تلخ و ناگوار بوده است.
 
او به جان بس به عنوان یک حامی نزدیک نگاه می کرد. شاید آقای عبدالله در طول پنج سال گذشته با هیچ سفیر خارجی به اندازه جان بس دیدار نکرده باشد. این دیدارها به اندازه ای تکراری و ملال انگیز شده بود که گاه حتی سوژه طنز و تفریح کاربران شبکه های اجتماعی هم می شد.
 
آقای عبدالله هنگام دیدار «تودیعی» با جان بس نیز از او و کارنامه اش به گونه ای تعبیر کرد که گویی آقای بس، سفیر یک کشور خارجی نه؛ بلکه حاکم دوفاکتوی کابل بوده و همه امور مملکت از «مردم سالاری و آزادی بیان» تا «تقویت نقش زنان و جامعه‌ مدنی و کاهش فساد اداری» بر بنیاد تصمیمات و اقدامات او مدیریت می شده است.
 
این در حالی است که در طول پنج سالی که آقای عبدالله رییس اجرایی بوده و دو سال اخیر آن را جان بس، سفیر امریکا در کابل بوده، وضعیت در همه عرصه های یادشده، روز به روز بدتر شده است؛ به گونه ای که به جرأت می توان گفت که از سال ۲۰۱۴ تاکنون، دموکراسی عملا تعلیق شده و پس از آنکه امریکا برخلاف رأی و تصمیم مردم افغانستان و حتی در جهت مخالف نص صریح قانون اساسی کشور، یک حکومت غیر مشروع و بی بنیاد را بر سر کار آورد و پس از آن، با عدم برگزاری انتخابات پارلمانی و شوراهای ولایتی، ولسوالی ها و شهرداری ها، این رویکرد، گسترش پیدا کرد و به یک رویه معمول تبدیل شد، تا همین پارسال که انتخابات بدنام پارلمانی برگزار شد و طی آن، علاوه بر رسوایی ها، دخالت ها، دستبردها، فروش کرسی های مجلس در بدل پول و قوم و حتی رابطه جنسی، انتخابات در یک ولایت بزرگ کشور از اساس برگزار نشد، و در ادامه هم انتخابات اخیر ریاست جمهوری که یک و نیم میلیون رأی جمع شد و حتی خود آقای عبدالله هم به عنوان یکی از رهبران حکومت، آن را قبول ندارد، مردم سالاری کاملا معنا و مبنا و موضوعیت خود را از دست داده و به عنصری نمادین، سمبولیک و در عمل فاقد کارکرد مؤثر بدل شده است.
 
در حوزه آزادی بیان هم وضعیت، اگر بدتر نشده باشد، هرگز بهتر نشده است. افغانستان همچنان در زمینه کشتار، بازداشت، ربایش، شکنجه، تهدید و ارعاب خبرنگاران در صدر فهرست های جهانی قرار دارد و نقش دولت و نیروهای خارجی وابسته به کشور متبوع آقای بس در این زمینه، سال به سال، پررنگ تر شده است.
 
در عرصه حقوق زنان و جامعه مدنی و مبارزه با فساد نیز آمارهایی که همواره به روز می شود، نتایج ناامیدکننده ای به دست می دهد. ابعاد خشونت و جرم و جنایت و قانون شکنی و خشونت های خانوادگی به شدت بالا رفته، پس از کاهش حضور خارجی ها در افغانستان از سال ۲۰۱۴ به بعد، جامعه مدنی به عنوان یکی از ارکان قدرت نرم غرب به طور محسوسی تضعیف شد و به دنبال سرکوب های مستقیم حرکت های اعتراضی و تظاهرات صلح آمیز مردم از سوی دولت و داعش و... اکنون شرایط جامعه مدنی، بسیار اسفبارتر از سال های پیش است. مبارزه با فساد نیز همواره در حد حرف باقی مانده و علیرغم سیاست های گمراه کننده اصحاب قدرت، این اپیدمی فراگیر، همچنان گسترش می یابد، قدرت می گیرد و دامن می گسترد؛ ضمن آنکه مشخص نیست نقش آقای بس در این زمینه چیست و او چه دستاورد قابل ستایشی در مبارزه با فساد، ثبت کرده است.
 
با اینهمه و فرای چاپلوسی های رایج در میان سیاستمردان افغان که از یک صغارت عمیق تاریخی در برابر خارجی ها رنج می برند، رفتن آقای بس، خبر تلخی برای آقای عبدالله است؛ زیرا او شاید دیگر نتواند مثل گذشته، هر روز با سفیر امریکا دیدار کند؛ هرچند هیج اطمینانی وجود ندارد که دیدارهای پرتکرار قبلی او با جان بس هم توانسته باشد حمایت امریکا از سیاست ها و برنامه های آقای عبدالله در زمینه حکومت داری و... را به همراه آورده باشد.
 
به هر حال، آقای عبدالله باید بداند که جان بس، سفیر امریکا بود و براساس عرف دیپلماتیک ایالات متحده، مأموریت سفرا پس از دو سال پایان می یابد و سرمایه گذاری درازمدت روی یک سفیر به عنوان یک پشتوانه پایدار و ابدی، ساده لوحانه است.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین