ترور، ناکامی و محکومیت

وزارت امور داخله اعلام کرده که محبوب‌الله محبی؛ معاون والی کابل و دستیار او در انفجار ماین مقناطیسی در کابل کشته شدند. همچنین در رویدادی مشابه در ولایت غور در غرب کشور، عبدالرحمن عطشان؛ عضو شورای ولایتی این ولایت جان باخته و یک عضو دیگر شورای ولایتی غور، زخمی شده است.
 
کشته شدن معاون والی کابل با واکنش‌هایی همراه شده است. ارگ ریاست جمهوری این حمله را محکوم کرده است. رئیس جمهوری گفته که طالبان به دلیل عدم پذیرش آتش بس و افزایش حملات پس از توافقنامه دوحه، نمی‌تواند که از بار مسئولیت این رویدادها شانه خالی کند.
 
عبدالله عبدالله؛ رئیس شورای عالی مصالحه نیز انفجار کابل را محکوم کرده و گفته که "افزایش حملات تروریستی، دشمنی آشکار با روند صلح" است.
 
ترور دو مقام عالیرتبه در کابل و غور در یک روز به وضوح بیانگر اوج گرفتن سریال ترورهای هدفمند است که از ماه ها پیش آغاز شده و به ویژه در کابل، تقریبا همه روزه رخ می دهد.
 
این وضعیت، عناصر کلیدی کابینه امنیتی اشرف غنی را آماج انتقادهای وسیع قرار داده است؛ انتقادهایی که البته بخش اعظم آن متوجه امرالله صالح؛ معاون اول ریاست جمهوری است که از حدود دو ماه پیش، عهده دار مدیریت امنیت پایتخت شده و هر روز صبح ساعت شش و نیم، نشست امنیتی برگزار می کند و بعد گزارش تصمیم هایش را در فیسبوک می نویسد و ظاهرا ادامه روز را هم صرف سنجش بازخورد پست های پرحاشیه فیسبوکی اش می کند.
 
آقای صالح آنگونه که انتظار می رفت نتوانست از عهده بازگرداندن نظم و امنیت در خیابان های کابل برآید، هسته های ترور را منهدم می کند و بر موج مرگبار کشتارهای هدفمند، لگام بزند.
 
او اما به جای پرداختن به مسایل امنیتی کلان و استراتژیک، همه روزه برای موترهای بی سند، خط و نشان می کشد، موترسایکل‌های دارای دو سرنشین را «اهداف تروریستی»‌ اعلام می کند و در اندیشه سامان دادن به نظم شهری، قانونمندسازی ترافیک و البته توجیه عملکردهای ضعیف و فسادآلود دستگاه های دیگر است.
 
در این میان، طالبان و دیگر شبکه های تروریستی متحد آن گروه، سرگرم اجرای یک راهبرد مرگبار جدید هستند: ترور هدفمند چهره های مهم با استفاده از تیراندازی، بمب‌گذاری و روش های مشابه دیگر.
 
این نشانگر تغییر رویکرد استراتژيک طالبان در پی آغاز مذاکرات صلح است. اکنون دیگر آن گروه نیازی ندارد تا با نمایش جنون آمیز خشونت و خون، حد اکثر وحشی گری خود را به نمایش بگذارد و در افکار و اذهان مردم، تخم ترس از نام طالبان را بکارد. آنها که پس از امضای توافقنامه صلح با امریکا برای بازگشت به قدرت آماده می شوند، برای تسهیل این هدف، نیازمند حذف و ترور فیزیکی مهره های مهم و مقام های ارشد دولتی هستند.
 
از سوی دیگر، مسئولیت این ترورها را در اغلب موارد، هیچ گروهی بر عهده نمی گیرد؛ زیرا این امر، ممکن است روی تصور مردم از طالبان، تأثیر منفی بگذارد و از جانب دیگر، پرونده حقوق بشری آن گروه را سنگین تر کند.
 
با این وجود، هیچ تردیدی وجود ندارد که این ترورها کار طالبان است و نکته قابل تأمل این است که اشرف‌غنی؛ رییس جمهوری نیز در یکی از معدود واکنش هایش به ترورهای کابل، این بار رسما از طالبان به عنوان مسئول این جنایات نام برد.
 
او حتی مثل عبدالله عبدالله، ترور معاون والی کابل را «محکوم» کرد! اگرچه نخواست مانند امرالله صالح؛ معاون اول خود، آن را یک «ناکامی» دیگر بنامد و وعده پاک کردن این لکه از دامن دولت را بدهد.
 
اما چه کسی می تواند انکار کند که این سریال مرگبار ترور و کشتار از کابل تا غور، یک ناکامی بزرگ و شرم آور برای دولت و مقام های ارشد امنیتی آن است؟
 
در حالی که طالبان، عمدا دست به ترورهای هدفمند و بمب‌گذاری های تروریستی می زنند، دولت جز محکومیت و در برخی موارد، اذعان خجالت آور به ناکامی، هیچ تدبیر دیگری ندارد و قادر نیست تغییر راهبرد طالبان را با یک راهبرد متقابل، پاسخ دهد.
 
از سوی دیگر، با وجود ترورهای هدفمند رو به افزایش از سوی طالبان، دولت به اندازه ای منفعل و ناتوان است که بسیار بعید است به بهانه این ترورها رویکرد کنونی خود در قبال مذاکرات صلح را تغییر دهد؛ زیرا نماینده ارباب بزرگ؛ زلمی خلیلزاد به تازگی هشدار داده که مذاکرات باید در زمان تعیین شده از سر گرفته شود!
 
به این ترتیب، احتمالا نه ترورهای هدفمند از سوی طالبان متوقف می شود و نه بازی کژدار و مریز دولت برای صلح با آن گروه.
 
محمدرضا امینی - جمهور