۰

آغاز دوباره مذاکرات؛ چرا رییس جمهور خوشحال نیست؟

چهارشنبه ۶ حوت ۱۳۹۹ ساعت ۲۰:۳۹
به نظر نمی رسد رییس جمهوری از اینکه رکود پنج هفته ای حاکم بر مذاکرات دوحه شکسته شده، چندان خوشنود باشد. این کاملا طبیعی است. آقای غنی می داند که «جدیت» در روند صلح به چه معناست و چرا باید این جدیت برای او خوشایند نباشد.
آغاز دوباره مذاکرات؛ چرا رییس جمهور خوشحال نیست؟
اشرف غنی در دیدار با رئیس و شماری از نمایندگان مجلس اعلام کرده که افغانستان نسبت به هر زمان دیگر برای رسیدن به یک صلح پایدار و عادلانه در موضع بهتری قرار دارد و زمینه "مذاکرات جدی صلح" فراهم شده است.
 
آقای غنی در نشست روز چهارشنبه، ۶ حوت گفت که بعد از این در روند صلح به صورت دوامدار با مجلس نمایندگان مشورت خواهد شد.
 
او گفت که بدون سه قوه، قانون اساسی در خطر است و خودش به مجلس نمایندگان احترام دارد.
 
مذاکرات دوحه که هفته‌های گذشته با بن‌بست روبرو شده بود در روزهای اخیر با دیدار مجدد هیأت‌های مذاکره کننده از سر گرفته شده است.
 
هنوز جزئیات زیادی از این مذاکرات منتشر نشده است.
 
آقای غنی در این نشست از موضع ناتو درباره نگرفتن تصمیم نهایی برای خروج نیروهایش از افغانستان، استقبال کرد.
 
او قبلا نیز تصمیم اخیر پیمان ناتو را درباره خروج نیروهایش از افغانستان "فرصتی برای تسریع روند صلح" با گروه طالبان خوانده بود.
 
علیرغم سخنان مورد اشاره رییس جمهوری اما به نظر نمی رسد او از اینکه رکود پنج هفته ای حاکم بر مذاکرات دوحه شکسته شده، چندان خوشنود باشد. این کاملا طبیعی است. آقای غنی می داند که «جدیت» در روند صلح به چه معناست و چرا باید این جدیت برای او خوشایند نباشد.
 
نخستین موضوعی که موجب برانگیختن این حس می شود، این است که امریکا جنگ را انتخاب نکرد. واشنگتن دیگر نه می خواهد و نه می تواند بجنگد. حتی تردید در تصمیم برای حضور یا خروج نیروهای نظامی غربی از افغانستان نیز برخلاف تظاهر رییس جمهوری، پیام مثبتی برای کابل محسوب نمی شود؛ زیرا نشان می دهد که غرب با این کار، توپ را به زمین طالبان فرستاده است.
 
سران ناتو و مقام هایی امریکایی بارها اعلام کرده اند که خروج آنها از افغانستان، مبتنی بر شرایط خواهد بود؛ شرایطی که طالبان باید فراهم کنند: یعنی از حجم و دامنه خشونت ها بکاهند، صلح را با جدیت ادامه دهند و ارتباط خود با شبکه های تروریستی خارجی به ویژه القاعده را قطع کنند.
 
آنها در عین حال تأکید کرده اند که هیچ کشوری قصد ندارد برای همیشه در افغانستان، نیروی نظامی داشته باشد و نظامیان غربی روزی در آینده – دور یا نزدیک- افغانستان را ترک خواهند کرد. بر این اساس خروج، قطعی و اجتناب ناپذیر است. بنابراین نخستین انتظار دولت کابل یعنی بقای قوای خارجی تا دست کم دو سال دیگر، با پاسخ منفی غرب رو به رو می شود و رد می گردد.
 
نکته بعدی، سرنوشت توافقنامه ترامپ - طالبان است. کابل انتظار داشت که این توافقنامه که به طور یکجانبه به طالبان امتیازهای گسترده اعطا کرده، از سوی دولت بایدن، لغو و فسخ شود و یک روند تازه برای رسیدن به توافقی جدید ایجاد گردد. به همین دلیل، کابل از تصمیم واشنگتن درباره بازخوانی توافقنامه دوحه، قویا حمایت و استقبال کرده است.
 
اما صرف نظر از اینکه در نهایت چه تصمیمی از اتاق بیضی کاخ سفید بیرون خواهد آمد، از نظر دولت بایدن، صلح باید به طور جدی پیگیری شود و اگر طالبان به همه تعهدات خود در توافق دوحه عمل کنند و آن را صرفا اهرمی برای بیرون راندن قوای خارجی از افغانستان قرار ندهند، چه بسا این توافق زنده بماند و واشنگتن همچنان به تعهدات خود در آن پایبند باشد.
 
با توجه به این مسایل به نظر می رسد که آقای غنی هم اهمیت و جدیت روند جاری گفتگوها در دوحه را درک کرده و به همین دلیل، از برج عاج یکجانبه گرایی، خودمحوری و برخورد اقتدارگرایانه و انحصاری با پروسه صلح، خارج شده و یک گفتگوی همه جانبه سیاسی با سران و رهبران احزاب، تشکل ها و جریان ها را کلید زده که دیدار با رییس و اعضای پارلمان نیز بخشی از این همین روند محسوب می شود.
 
آقای غنی این بار قصد دارد با ایجاد یک جبهه ملی بر محور «جمهوریت» که همزمان متضمن حمایت از بقای او در قدرت هم باشد، کار دولت بایدن و طالبان برای تحمیل یک توافق صلح مغایر با اهداف و منافع کابل و زیانبار برای آینده سیاسی آقای غنی را دشوار کند؛ اگرچه برای این امر، بسیار دیر شده است؛ زیرا به نظر می رسد که هرگونه توافق صلحی به صورت ناگزیر بر قدرت آقای غنی نقطه پایان خواهد گذاشت و او باید آماده پرداخت چنین هزینه ای باشد.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین