کدامیک خطرناک‌تر است: طالبان یا جنگ‌سالاران؟

رییس ستاد ارتش بریتانیا از تصمیم امریکا برای خروج از افغانستان ابراز ناامیدی کرده و گفته است که "این تصمیمی نبود که انتظارش را داشتیم".
 
جنرال سِر نیک کارتر در مصاحبه با بی‌بی‌‎‌سی گفت که خروج تمامی نیروهای خارجی از افغانستان پس از دو دهه، ممکن است به بازگشت "جنگسالاران" بیانجامد؛ اما به عقیده او وضعیت "آنقدر بد" نیست که برخی "بدبین‌ها" پیش‌بینی می‌کنند.
 
جنرال کارتر می‌گوید "این تصمیمی نبود که ما انتظارش را داشتیم اما مطمئنا به آن احترام می‌گزاریم. این (تصمیم بایدن) به روشنی تایید تحول در استراتژی امریکاست."
 
او افزوده که در ۲۰ سال گذشته، هیچ حمله تروریستی از افغانستان هدایت نشده، که بزرگترین تقدیر از نیروهای امنیتی ما و کشورهای عضو ناتو است.
 
او مدعی «تغییر طالبان» شد و گفت که طالبان "دیگر آن سازمانی نیست که زمانی بود". طالبان در این ۲۰ سال متحول شده، در این مدتی که ما در آنجا حضور داشتیم، فکر می‌کنم طالبان درک کرده که نیاز به "مشروعیت سیاسی" دارند.
 
موضع گیری بلندپایه ترین مقام ارتش بریتانیا درباره تصمیم بایدن برای خروج از افغانستان، نشان می دهد که رییس جمهور امریکا در این باره نه تنها هیچ توجهی به وضعیت بحرانی افغانستان نکرده؛ بلکه حتی نگرانی های بزرگ متحدان راهبردی و شرکای استراتژیک خود را هم نادیده گرفته است.
 
این اظهارات به معنای آن است که بایدن هم مثل ترامپ، بدون مشورت با شرکای سنتی امریکا و همراهان ایالات متحده در مأموریت نظامی ناتو در افغانستان، به طور یکجانبه، تصمیم به خروج گرفته است و اینکه رهبران ناتو هم پس از اعلام تصمیم بایدن، اعلام کردند که همزمان با نیروهای امریکایی، افغانستان را ترک می کنند هم این برداشت را تایید می کند؛ زیرا اگر با آنها مشورت می شد، باید به صورت همزمان، اعلام موضع می کردند.
 
این در حالی است که پیش از این، بایدن با سرزنش ترامپ به دلیل یکجانبه گرایی و آسیب زدن به شراکت استراتژیک امریکا با قدرت های اروپایی، اعلام کرده بود که هر تصمیمی درباره آینده مأموریت نظامی غرب در افغانستان در مشورت و هماهنگی با دیگر متحدان امریکا اتخاذ خواهد شد.
 
درباره بخش دیگر اظهارات جنرال کارتر که در آن، او به وضوح، خطر بازگشت به اصطلاح «جنگ سالاران» را بزرگتر از خطر بازگشت طالبان ارزیابی و حتی سعی کرده است با تطهیر و تأکید بر تغییر طالبان، خطر آنی و مستقیم آن گروه برای امروز و آینده افغانستان را نادیده بگیرد، باید گفت که این نشان می دهد که لندن و واشنگتن، تلویحا از پروژه بازگشت طالبان به قدرت، حمایت می کنند و چه بسا امکان دارد که به منظور جلوگیری از قدرت گیری دوباره مجاهدین یا به تعبیر خودشان «جنگ سالاران» طالبان را تقویت کنند.
 
او برای تایید ادعای خود درباره «تغییر طالبان» گفته است که طالبان احتمالا درک کرده اند که نیاز به «مشروعیت سیاسی» دارند. این جنرال انگلیسی به طرز ریاکارانه ای از این واقعیت، طقره رفته که این مشروعیت سیاسی را مذاکرات خلیلزاد و امضای پیمان صلح دوحه به طالبان، اعطا کرده و آن گروه اکنون بدون آنکه در قبال و ۲۰ و اندی سال جنایت و ترور و نسل کشی و خونریزی و خشونت و ویرانگری و وحشت و دهشت، پاسخگو باشد، حتی بی اعتنا به تحریم های بین المللی، به کشورهای مختلف جهان، هیات سیاسی می فرستد و در عین حال، به همان رفتارهای پیشین خود در آفرینش مرگ و وحشت و ترور و خشونت و تباهی ادامه می دهد.
 
اگرچه رییس ستاد ارتش بریتانیا معتقد است که وضعیت آنقدر که بدبین ها می گویند، بد نیست؛ اما آمار و ارقام و گزارش های پیوسته سازمان های ملی و بین المللی نشان می دهد که درست پس از امضای توافقنامه دوحه میان امریکا و طالبان، وضعیت به مراتب بدتر شده، خشونت و ترور به نحو گسترده ای افزایش یافته، کشتار غیر نظامیان، چندبرابر شده و بدتر از همه اینکه طالبان حتی مسئولیت جنایت های خود را نیز بر عهده نمی گیرند؛ اما این برای غرب اهمیتی ندارد؛ زیرا مهم آن است که به باور جنرال کارتر در ۲۰ سال گذشته، هیچ حمله ای علیه غرب از افغانستان، هدایت نشده و این کافی است!
 
این در حالی است که با توجه به جنایت های تروریستی جاری در افغانستان، آیا به تعبیر جنرال انگلیسی «جنگ سالاران» خطرناک اند یا تروریست های طالبان؟ بازگشت کدامیک، امنیت امروز و آینده افغانستان را تهدید می کند؟ طالبان همین اکنون هم هستند و در نتیجه این حضور و در حالی که ائتلاف به رهبری امریکا عملا صحنه را ترک کرده، مرتب مرتکب شنیع ترین انواع جنایت می شوند.
 
آن گروه در عین حال همچنان خود را امارت اسلامی می خواند و برای برپایی دوباره آن رژيم، مبارزه می کند. بنابراین، تغییر ادعایی فرمانده انگلیسی کدام است و چرا مشهود نیست؟
 
از سوی دیگر، «جنگ سالارانی» که او با قرار دادن آن در برابر طالبان و ترجیح طالبان بر آنها سعی کرده بازگشت آنان را جدی ترین خطر پس از خروج غیر مسئولانه قوای خارجی وانمود کند، در طول ۲۰ سال گذشته، حامیان جدی جمهوریت، دموکراسی، قانون اساسی، نیروهای مسلح ملی و همکار مأموریت نظامی ناتو بوده اند. این همکاری و حضور به اندازه ای مؤثر بوده که بدون آن، هرگز نظام مورد حمایت در کابل مستقر نمی شد.
 
به این ترتیب، مجاهدین هرگز خطری برای آینده امنیت و ثبات افغانستان محسوب نمی شوند؛ اما از دید انگلیس و امریکا و پاکستان و دیگر حامیان طالبان، به دلیل آنکه اجازه نخواهند داد پروژه احیای امارت دوباره به سرانجام برسد، تهدیدآمیز و خطرناک اند و باید با سیاه‌نمایی، این خطر را بزرگ جلوه داد.
 
محمدرضا امینی - جمهور