۰

اتحاد برای صلح، اتحاد علیه جنگ

يکشنبه ۱۲ ثور ۱۴۰۰ ساعت ۱۹:۴۱
آنعده از رهبرانی که از «تلخی های پس از پیروزی جهاد» حرف می زنند و به این ترتیب، مجاهدین را عامل اصلی بحران های امروز می دانند نیز مسئولیت دارند تا صداقت و تعهد صادقانه خود به صلح و اجتناب مسئولانه از جنگ را در عمل نشان دهند.
اتحاد برای صلح، اتحاد علیه جنگ
عبدالله عبدالله؛ رئیس شورای عالی مصالحه گفته‌است که اکنون زمان اتحاد رهبران سیاسی برای حمایت از روند صلح است؛ اما اگر رهبران سیاسی متحد نشوند، با خروج نیروهای خارجی از افغانستان باید منتظر درگیری‌های تلخ در کشور باشند.
 
عبدالله خروج نیروهای خارجی را یک چالش جدی خوانده و گفته‌است: «من نمی‌خواهم آن را پایان جهان برای مردم ما بخوانم. من می‌گویم که این بسیار چالش‌برانگیز خواهد بود و به همین دلیل است که من عقیده دارم که تمام تمرکز باید بر دستیابی به صلح باشد، این فقط ما را نمی‌گیرد؛ بلکه طرف دیگر را نیز می‌گیرد.»
 
او گفته‌است که طالبان خواهان صلح در افغانستان نیستند و واضح است که این گروه از راه نظامی در افغانستان پیروز نمی‌شود.
 
عبدالله همچنین گفته‌: «یک توافق صلح‌آمیز و فراگیر... این چیزی است که همه به آن اعتقاد دارند. خدا نکند اگر صلح نداشته‌باشیم، البته هیچ‌کس تاریخ اخیر کشور را فراموش نکرده‌است؛ بنابراین همه کارها باید انجام شود تا پیامدهای جدی خروج از کشور کاهش یابد.»
 
عبدالله بیش از هر رهبر سیاسی دیگری صلاحیت ابراز نظر درباره پیامدهای خطرناک امتناع از صلح و تأکید و تلاش بر تصاحب قدرت از راه جنگ و خشونت را دارد. او از یک عقبه سیاسی- نظامی می آید که به نظر می رسد آنچه امروز در افغانستان جریان دارد، امتداد همان دوران است.
 
عبدالله عبدالله شاهد بوده است که چگونه رهبران جاه طلب جهادی برای رسیدن به قدرت از راه زور، تمامی زمینه های رسیدن به توافقی صلح آمیز برای مشارکت در قدرت را نابود کردند و برای تحقق آمال و امیال قدرت پرستانه شان، پیروزی جهاد مردم افغانستان را به تمامی از میان بردند و با راه اندازی جنگ های فجیع داخلی به قدرت های سلطه گر خارجی امکان دادند تا پروژه مخوف طالبان را ایجاد کنند.
 
هشدار آقای عبدالله معطوف به همان تجربه تلخ است و نشان می دهد که افغانستان، اکنون یکبار دیگر در آستانه تکرار همان تجربه قرار گرفته است.
 
در شرایطی که طالبان برای رسیدن به قدرت از راه زور، تقلا می کنند، در جبهه مقابل نیز یک اجماع فراگیر برای حمایت از صلح وجود ندارد و رهبران سیاسی همچنان منافع کوتاه مدت جناحی و قومی خود را بر مصالح بزرگ و حیاتی ملی ترجیح می دهند.
 
ادامه و نتیجه این وضعیت، وحشتناک خواهد بود؛ زیرا جنگ را تمدید و تشدید می کند و با خروج نیروهای خارجی، افغانستان یکبار دیگر به ورطه جنگ های بنیان برانداز داخلی سقوط خواهد کرد؛ جنگ هایی که مثل آنچه در دوران پس از پیروزی جهاد رخ داد، هیچ برنده ای نخواهد داشت؛ اما افغانستان را برای ده ها سال دیگر به عقب برمی گرداند و راه های رسیدن به یک راه حل صلح آمیز و پایدار را مسدود خواهد کرد.
 
برای اجتناب از این پیامد، افغانستان نیاز به قربانی و فداکاری دارد. تصمیم گیران بزرگ و بازیگران اصلی باید از بخشی از منافع خود چشم پوشی کنند، به نفع صلح پایدار و امنیت و حاکمیت ملی، مواضع منفعت اندیشانه خود را کنار بگذارند و از طرح های سازنده و صادقانه ملی برای صلح، استقبال کنند. این تنها راه رهایی است.
 
این مسئولیت به ويژه متوجه کسانی است که بخشی از تاریخ خونین چند ده سال اخیر را جاه طلبی ها و اقتدارگرایی های ضد ملی آنان رقم زده است. آنها دیگر حق ندارند بار دیگر آینده مردم افغانستان را قربانی قدرت طلبی خود کنند.
 
البته در این میان، آنعده از رهبرانی که از «تلخی های پس از پیروزی جهاد» حرف می زنند و به این ترتیب، مجاهدین را عامل اصلی بحران های امروز می دانند نیز مسئولیت دارند تا صداقت و تعهد صادقانه خود به صلح و اجتناب مسئولانه از جنگ را در عمل نشان دهند.
 
شاید اکنون زمان مناسبی برای شناسایی مقصر اصلی مصایب ۴۲ سال اخیر نباشد. نیاز حیاتی امروز افغانستان، رسیدن به صلح و استقرار و ثبات است و این به اراده کسانی بستگی دارد که بر کانون های اصلی تصمیم گیری، مسلط هستند و آینده جنگ و صلح را تصمیم های آنان رقم خواهد زد.
 
پس از آن، اگر از جنگ جلوگیری شد و صلح مستقر گردید، مردم افغانستان، مرجعی صادق و امین برای قضاوت درباره گذشته خواهند بود؛ هرچند که تجارب مشابه نشان می دهد که عبور از جنگ به صلح در کشورهای آشوب زده، نیاز به التیام زخم ها و گذر از انتقام جویی و کینه توزی دارد؛ زمانی که همه اراده ها باید معطوف به تقویت و توسعه صلح شود و هرگونه گرایش به نفرت و انتقام، خیانت به آرمان مقدس صلح به حساب آید.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین