سفر به امریکا، آخرین تلاش برای بقا؟
سه شنبه ۱ سرطان ۱۴۰۰ ساعت ۲۱:۰۳
سفر قریب الوقوع اشرف غنی و عبدالله به امریکا شاید به نوعی آخرین تقلا برای بقا باشد؛ رهبرانی که هنوز تصور می کنند امریکا به شعارهایی که می دهد، باور دارد، صادق است و همچون شریکی قابل اعتماد در بدترین شرایط، مانند یک فرشته نجات از راه می رسد و آنان را از سقوط و فروپاشی و مرگ می رهاند.
به گفته کاخ سفید این دیدار مشارکت پایدار میان افغانستان و امریکا را در حالی برجسته می‌کند که روند خروج نیروهای خارجی از افغانستان ادامه دارد.
در بیانیه کاخ سفید آمده است: "ایالات متحده متعهد است که با ارائه کمک‌های دیپلماتیک، اقتصادی و بشردوستانه به مردم افغانستان، از جمله زنان ، دختران و اقلیت‌ها از آن‌ها حمایت کند."
بیانیه همچنین می‌افزاید که امریکا "عمیقا" با دولت افغانستان در ارتباط و تعامل خواهد بود تا اطمینان حاصل کند که این کشور دیگر هرگز به پناهگاهی امن برای گروه‌های تروریستی که امریکا را تهدید کند، مبدل نخواهد شد.
کاخ سفید گفته است که امریکا از روند جاری صلح کاملا حمایت می‌کند و تمام جناح‌ها را تشویق می‌کند که برای خاتمه جنگ در یک "گفتگوی معنادار" شرکت کنند.
بیانیه کاخ سفید مانند همیشه آکنده از تلاشی ریاکارانه برای توجیه و لاپوشانی رفتارهای دوگانه واشنگتن در قبال وضعیت جاری در افغانستان، عوامل ریشه ای این بحران، نقش ویرانگر اشغال خارجی به رهبری ایالات متحده در ایجاد آن و همچنین تصمیم های بحث برانگیز دولت های پیشین و کنونی امریکا در برابر تعهدات خود در زمینه امنیت و ثبات و حمایت از دولت و نیروهای امنیتی و مبارزه با تروریزم در افغانستان است.
این بیانیه همچنین به نحو تناقض آمیزی از یکسو بر ارتباط و تعامل «عمیق» امریکا با دولت افغانستان برای کسب اطمینان از اینکه افغانستان بار دیگر به کانون امن تروریزم و گروه های تروریستی برای تهدید کردن امریکا تبدیل نمی شود، تأکید می کند و از جانب دیگر، همه طرف ها را به صلح و مذاکرات معنادار ترغیب می کند. این در حالی است که دولت افغانستان با گروه یا گروه هایی می جنگد که هیچ باور باطنی به صلح ندارند، جنگ را انتخاب کرده اند، عامل اصلی و مستقیم افزایش بی رحمانه خشونت هستند و آن را تنها ابزار و کوتاه ترین مسیر برای رسیدن به قدرت می دانند.
جالب توجه اینکه وضعیت بحرانی جاری که در آن، طالبان تنها بازیگر نقش آفرین در این صحنه تراژيک، خشن و خونبار هستند، معلول طرح استعماری صلحی است که از سوی امریکا، تهیه، تدوین و عملیاتی شد.
یکی دیگر از تعارضات بیانیه کاخ سفید این است که امریکا از یکسو بر اساس فرمان بایدن به سرعت در حال فرار از افغانستان است و دولت و نیروهای امنیتی و مردم کشور را در میانه معرکه ای مرگبار رها کرده و از جانب دیگر، بر حمایت و همکاری مداوم خود با افغانستان تأکید می کند.
در این میان، سفر قریب الوقوع اشرف غنی و عبدالله به امریکا شاید به نوعی آخرین تقلا برای بقا باشد؛ رهبرانی که هنوز تصور می کنند امریکا به شعارهایی که می دهد، باور دارد، صادق است و همچون شریکی قابل اعتماد در بدترین شرایط، مانند یک فرشته نجات از راه می رسد و آنان را از سقوط و فروپاشی و مرگ می رهاند.
اما این نهایت خوش بینی، شرم آورترین شیوه وابستگی و فقدان غیرت و حمیت و اراده ملی برای ایستادگی، مقاومت و دفاع است.
اشرف غنی و عبدالله اگرچه شاید امیدهای زیادی به این سفر و نتایج آن داشته باشند؛ اما تاریخ گواهی خواهد داد که نقش ویرانگر آنان در سقوط افغانستان به کام تروریزم وحشی و خون آشام، کمتر از نقش اشغالگران امریکایی و ناتو نخواهد بود.
تاریخ همچنین هرگز نمی تواند از خیانت های بی پرده رهبرانی چشم بپوشد که در ابتدا پیشاهنگ استعمار و اشغال شدند تا خود سوار بر تانک امریکایی وارد حریم قدرت شوند؛ اما در نهایت، تمام توان خود را به کار بستند تا تروریست ها را تقویت کنند، قدرت نیروهای بازدارنده و ضد تروریزم را تضعیف سازند و کشور را برای سقوط کامل به کام تروریزم آماده کنند.
پیمان نامه های ننگین و تحمیلی استعمار که به واسطه مزدوران خودفروخته داخلی، بر مردم افغانستان تحمیل شد و قدرت و اراده تروریست های برای جنگیدن را چندبرابر کرد نیز بخشی دیگر از این تاریخ تاریک و سیاه است که هیچگاه از حافظه ها زدوده نخواهد شد.
به این ترتیب، سفر قریب الوقوع رهبرانی که بزرگترین کارنامه و افتخارشان، مزدوری و طاعت و تعبد و تسلیم در برابر اراده و قدرت ایالات متحده بوده نیز چیزی نیست جز رخدادی در ادامه رخدادهای شرم آوری که در طول ۲۰ سال اخیر و چه بسا پیشتر از آن توسط اسلاف و نیاکان شان در این سرزمین جنگ و رنج رقم خورده است.
نرگس اعتماد - جمهور
کد مطلب: 140002
