سقوط ولسوالی‌ها؛ این «خط باریک» تا کجا ادامه می‌یابد؟
يکشنبه ۱۳ سرطان ۱۴۰۰ ساعت ۲۲:۳۰
این سرنوشتی است که در نتیجه خیانت امریکا و ناتو رقم خورده و کاملا قابل پیش بینی بود؛ اما رهبران دست نشانده داخلی هم کمتر از اشغالگران خارجی، در مصایب جاری، بی تقصیر نیستند؛ کسانی که خود را به امریکا سپردند تا کشورشان را آباد کند و از حاکمیت فاسدشان برای همیشه حمایت نماید.
منابع امنیتی گفته اند که نیروهای دولتی بعد از ظهر روز شنبه (۱۲ سرطان) از ولسوالی فرخار عقب نشینی کرده و به این ترتیب مرکز این ولسوالی به دست طالبان افتاده است.
به گفته منابع با سقوط ولسوالی فرخار، جنگ در روستاهای مرکز تخار رسیده است.
از قندهار هم خبر می رسد که ولسوالی پنجوایی این ولایت به دست طالبان سقوط کرده است.
پنجوایی یکی از راهبردی ترین ولسوالی های قندهار محسوب می شود.
در این اواخر حملات جنگجویان طالبان در ولایات شمال و شمال شرقی کشور افزایش یافته و ده ها ولسوالی سقوط کرده است.
در شماری از موارد، نیروهای امنیتی به طور پرسش برانگیزی بدون هیچ گونه مقاومت، ولسوالی ها و پایگاه های نظامی را با تجهیزات کامل در اختیار طالبان قرار می دهند.
این وضعیت حاکی از وخامت رو به گسرتش شرایط امنیتی است؛ چیزی که ظاهرا هنوز برای برخی از مقام ها چندان جدی نیست.
امرالله صالح؛ معاون اول ریاست جمهوری، چندی پیش با استفاده از دانش نظامی و شم امنیتی اش دریافت که پیش‌روی های طالبان یک «خط باریک» است، عمق و دامنه ندارد و این روند به مرگ طالبان منجر خواهد شد.
شواهد اما حاکی از آن است که دولت تنها بر مراکز ولسوالی ها سلطه دارد و مناطق روستایی، عمدتا در اختیار طالبان است. به همین دلیل، آنها به سادگی می توانند مراکز ولسوالی را حتی بدون درگیری جدی و مستقیم، اشغال کنند.
در شماری از موارد، مراکز ولسوالی، پایگاه های ارتش و پاسگاه های پولیس برای ماه ها در محاصره طالبان قرار می گیرد و در نهایت به دلیل عدم دریافت کمکی از مرکز به دست آن گروه سقوط می کند.
طالبان همچنین مسیرهای استراتژيک را قطع می کنند تا نیروهای دولتی در محاصره قرار بگیرند و مجبور به عقب نشینی یا تسلیم شوند.
به این ترتیب، آنچه جریان دارد یک «خط باریک» نیست، گسترش جغرافیای اشغال طالبان با عمق و پهنا و دامنه است.
نکته دیگر این است که با سقوط ولسوالی ها جنگ به مرور به مراکز شهری کشیده می شود. در تخار، بدخشان، قندوز، فاریاب و غزنی، وضعیت بسیار وخیم است و نگرانی درباره سقوط مراکز ولایات به دست طالبان روز به روز گسترش می یابد.
در میمنه، درگیری به بخش هایی از مرکز شهر کشیده شد. در تخار و بدخشان و قندوز نیز وضعیت مشابهی رخ داد و در غزنی حتی شایعه سقوط قریب الوقوع، به کوچ دسته جمعی مردم انجامید و دولت محلی مجبور شد اطلاعیه رسمی صادر کند و از آمادگی نیروهای امنیتی برای مقابله با طالبان اطمینان دهد و در پی آن، دولت مرکزی هم فرمانده قوای کماندو را با شماری از این نیروها به غزنی گسیل بدارد.
در چنین شرایطی فرای اینکه مقتضای جنگ تبلیغاتی یا کارزار روانی برای حفظ روحیه نیروها چیست، این امر نباید با دروغ و دورویی و فریب اشتباه گرفته شود. مردم باید مطمئن باشند که وضعیت به کدام سو می رود، چه سرنوشتی در انتظار آنهاست و آیا اساسا دولتی وجود دارد که در سخت ترین شرایط در کنار آنها بماند و از آنان حمایت کند یا نه هلیکوپترهای نظامی و هواپیماهای غیر نظامی آماده اند تا مانند آنچه در بدخشان رخ داد، مقام های زورمند و صاحب جاه را به همراه آقازاده و خانواده های شان به مکان های امن یا کشورهای خارجی منتقل کنند و مردم عادی، در جهنم جنگ خواهند سوخت.
بیانیه های فیسبوکی و پیام های توییتری، واقعیت های میدانی را تغییر نمی دهد. نیروهای امنیتی در اغلب موارد به دلیل نرسیدن کمک، مجبور به عقب نشینی می شوند. یعنی آنها هم به این نتیجه رسیده اند که در مرکز، حمایت صادقانه ای از آنها صورت نمی گیرد یا شاید توانی برای حمایت وجود ندارد.
به هر حال، این سرنوشتی است که در نتیجه خیانت امریکا و ناتو رقم خورده و کاملا قابل پیش بینی بود؛ اما رهبران دست نشانده داخلی هم کمتر از اشغالگران خارجی، در مصایب جاری، بی تقصیر نیستند؛ کسانی که خود را به امریکا سپردند تا کشورشان را آباد کند و از حاکمیت فاسدشان برای همیشه حمایت نماید.
تنها انتظاری که شاید اکنون وجود داشته باشد این است که رهبران مدعی، فرار نکنند و در کنار مردم بمانند تا یا همه بمیرند و یا همه نجات یابند.
نرگس اعتماد - جمهور
کد مطلب: 140403
