ائتلاف کرزی- طالبان: تلفیق جمهوریت و امارت؟

حامد کرزی؛ رییس جمهوری پیشین در نشست مطبوعاتی روز سه شنبه خود در پاسخ به این سؤال که اگر طالبان به کابل بیایند، آیا حاضر است با آنها کار کند؟ گفت اگر صلح شود، چرا نه؟ "طالبان از این خاک هستند" و او حتما با آنها همکاری خواهد کرد و "یکجا با آنها این وطن" را خواهد ساخت.
 
او اما گفت: "تعیین زعامت کشور در توان افراد نیست؛ بلکه به اراده ملت افغانستان تعلق دارد." او گفت حاضر است زعامت هر کسی را قبول کند، به شرطی که اراده فرد فرد افغانستان تمثیل شده باشد.
 
او از دولت و طالبان خواست به جنگ پایان دهند و به میز گفتگوهای صلح برگردند. وی خطاب به طالبان گفت جنگ نکنند؛ زیرا با گرفتن ولسوالی‌ها به هیچ جایی نمی‌رسند.
 
کرزی همچنین از طالبان خواست زیرساخت‌های افغانستان را ویران نکنند و از تخریب پل‌ها، ساختمان‌ها و نهادها دست بردارند. او از حکومت هم خواست فرصت‌هایی را که برای صلح به وجود می‌آید "ضایع" نکند.
 
کرزی اگرچه هرگز - حتی زمانی که رییس جمهور بود- نماینده ای شایسته و صادق برای جمهوریت نبود و از این جبهه در برابر گفتمان امارت دفاع نمی کرد؛ اما پس از ریاست جمهوری، سویه طالبانی او بیشتر آشکار شد و نشان داد که آنچه امروز به عنوان «پیروزی های طالبان» به نمایش گذاشته می شود، بخشی از ثمرات کارزارهای گسترده او برای احیای امارت بوده است.
 
با این حال، اظهارات تازه او سراسر تناقض و دوگانگی و نفاق بود. او بدون آنکه با تعارض های درون و برون اش مواجه شود، از یکسو به تکریم طالبان می پردازد و از جانب دیگر، دستی هم بر ردای ابریشمین جمهوریت می کشد و به این ترتیب، به زعم خود جمهوریت و امارت را با ائتلاف خویش با طالبان، تلفیق می کند.
 
این اما موجب نمی شود که کسی تناقض های او را نبیند و موضع گیری های نفاق آلود و ریاکارانه اش را در راستای توجیه طالبان و چشم پوشی بر جنایت های آنان به حساب نیاورد.
 
کرزی در حالی که باور دارد که طالبان از این خاک هستند، از آن گروه می خواهد که زیرساخت‌های افغانستان را ویران نکند و از تخریب پل‌ ها، ساختمان ‌ها و نهادها دست بردارد. به این ترتیب، او به طور ضمنی – البته بدون آنکه صریحا اقدامات طالبان را محکوم کند و جنایت ها و خیانت های شان را برملا سازد- می پذیرد که طالبان کمر به نابودی این خاک بسته اند؛ زیرا زیرساخت ‌های افغانستان را ویران می کنند و پل ‌ها، ساختمان ‌ها و نهادها را منهدم می سازند.
 
کرزی هم مثل طالبان می داند که زیرساخت‌ ها و پل‌ ها و ساختمان ‌ها و نهادها گرایش ایدئولوژیک ندارند و انهدام آنها هیچ کمکی به تحقق رویای امارت نمی کند؛ اما اینکه چرا طالبان تروریست آنها را نابود می کنند، نه کرزی به آن جواب می دهد و نه طالبان. پاسخ اما مشخص است: چون پاکستان می خواهد!
 
به این ترتیب، آیا به راستی طالبان از این خاک هستند و روزی با کرزی، این وطن را آباد خواهند کرد؟
خیال است و محال است و جنون.
 
رییس جمهوری پیشین، در بخشی دیگر از سخنان خود گفته است که "تعیین زعامت کشور در توان افراد نیست؛ بلکه به اراده ملت افغانستان تعلق دارد". و تصریح کرده که حاضر است زعامت هر کسی را قبول کند، به شرطی که اراده فرد فرد افغانستان تمثیل شده باشد.
 
اول اینکه خود او ۱۳ سال بر افغانستان حاکمیت کرد، بدون آنکه دغدغه اراده ملت افغانستان را داشته باشد و برای اراده فرد فرد افغانستان، اهمیتی قایل باشد.
 
همه روندهای انتخاباتی که در دوران او برگزار شد، مخدوش و با شایبه تقلب همراه بود و در برخی موارد، رسوایی ها و فضاحت های بی شماری به بار آورد که مایه شرمساری دموکراسی منحط و مبتذل امریکایی بود.
 
با اینهمه، او به عنوان کسی که ۱۳ سال از قِبَل دموکراسی و جمهوریت بر کشور حاکمیت کرده نمی تواند به تمامی، جمهوریت را کنار بگذارد و زیر نام صلح، برای بازگشت و احیا و استقرار دوباره رژيم امارت تلاش کند و برای این منظور، مجبور است میان جمهوریت و امارت، پلی برقرار کند تا هم بتواند طالبان را توجیه کند و هدف بزرگ آنان یعنی استقرار دوباره امارت را محقق سازد و هم پیشینه ۱۳ ساله خود در قبضه سکوی جمهوریت را موجه جلوه دهد و هنوز خود را از حامیان جدی این نظام سیاسی وانمود کند.
 
واقعیت اما تغییری نخواهد کرد: کرزی یک طالب است و به هر رنگی که درآید، گرایش های طالبانی او قابل کتمان یا توجیه نیست.
 
نرگس اعتماد - جمهور