شماری انبوه از کاربران افغان در شبکه های اجتماعی با راهاندازی هشتگ (Sanction Pakistan) خواهان تحریم پاکستان از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد شده اند.
قرار است نشست شورای امنیت سازمان ملل متحد در مورد وضعیت افغانستان برگزار شود.
به باور مردم افغانستان "پاکستان حامی تروریزم" است و صلح در افغانستان بدون تحریم این کشور عملی نیست.
کریس الکساندر؛ سفیر پیشین کانادا در افغانستان نیز در صفحه توییترش نوشت: صلح دایمی در افغانستان بدون تحریم پاکستان ممکن نیست. پاکستان باید به جنگ نیابتی اش در افغانستان پایان دهد.
اگرچه شورای امنیت سازمان ملل متحد پیش از این نیز نشست هایی را درباره بحران افغانستان برگزار کرده؛ اما این بار به نظر میرسد وضعیت اندکی متفاوت است.
در حالی که طالبان برای سقوط مراکز شهری در چندین شهر بزرگ افغانستان خیز برداشته اند، دولت افغانستان با یکی از سخت ترین آزمون های حیات سیاسی خود دست و پنجه نرم می کند.
این وضعیت جهان را نیز بر سر یک دو راهی دشوار قرار داده است: دوراهی انتخاب میان منفعت و حقیقت.
همانگونه که در توییتر سفیر پیشین کانادا در افغانستان نیز آمده و کارزار بزرگ کاربران افغان شبکههای مجازی نیست آن را تایید و تقویت میکند پاکستان عامل اصلی بحران جاری در افغانستان است.
این موضوع به اندازهای بدیهی است که ذکر آن نیز مشمئزکننده به نظر میرسد.
بنابراین هرگونه رسیدگی صادقانه به بحران افغانستان، نیازمند اتخاذ تدابیر و تمهیدات جدی برای مهار پاکستان است.
انجام این عمل اما به سادگی بیان آن نیست. پاکستان یک قدرت اتمی با ظرفیت نفوذ سیاسی بسیار بالا در میان قدرت های بزرگ جهانی است.
در حال حاضر تقریباً همه اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد به حفظ روابط راهبردی خود با پاکستان نیاز حیاتی دارند.
امریکا، چین، روسیه، انگلیس، فرانسه و البته چندین عضو غیر دائم این شورا.
در این میان برای امریکا این امر اهمیت مضاعف دارد. بهقول جو بایدن پاکستان ۵۰ برابر نسبت به افغانستان برای ایالات متحده مهمتر است.
بنابراین انتظار نمی رود که شورای امنیت سازمان ملل متحد به کارزار بزرگ و فراگیر کاربران افغان شبکه های مجازی اعتنا کند و در انتخاب میان منفعت و حقیقت دومی را برگزیند.
با این حال جهان وارد بازی خطرناکی می شود.
خوشبینی های جنون آمیز غربی ها نسبت به چشم انداز سیاسی و امنیتی افغانستان پس از اشغال آن توسط طالبان، بدون توجه به اینکه برای آنها در کوتاه مدت چه منافع راهبردی دارد هرگز مبتنی بر واقعیت نیست.
آنها به زودی به این نتیجه خواهند رسید که برای قدرت و مشروعیت بخشیدن به طالبان از حساب صلح و امنیت جهانی هزینه کرده اند.
آنها تروریسم را بر افغانستان و منطقه مسلط می کنند. پیامدهای این قمار خطرناک حتی میتواند فراتر از منطقه برود و امنیت جهان را تهدید کند. شاید ۱۱ سپتامبر دیگری در راه باشد؛ زیرا طالبان برخلاف تظاهرات ریاکارانه رهبران آنها هیچ تغییری در نگاه، رویکرد، ایدئولوژی و شیوه عمل خود ایجاد نکرده اند. آنها همچنان با شبکه های عظیم تروریستی و گروههای تبهکار در سراسر جهان ارتباط و همکاری دارند.
روزی که طالبان قدرت سیاسی را در افغانستان به دست بگیرند نخستین گروه هایی که این رویداد را جشن می گیرند تروریستها و تبهکاران خواهند بود.
بنابراین مساله حمایت جهان از افغانستان بسیار فراتر از حفظ یک دولت فاسد ناتوان و مافیایی است. فشار افکار عمومی افغانستان بر اعضای شورای امنیت سازمان ملل به منظور تحریم پاکستان نیز تنها به هدف حفظ و بقای دولت افغانستان نیست؛ بلکه تلاشی انسانی و کارزاری مهم برای گسترش امنیت و آزادی در افغانستان منطقه و جهان است.
اگر منافع کوتاه مدت و زد و بندهای سوداگرانه قدرتهای بزرگ اجازه دهد جامعه جهانی به زودی درخواهد یافت که پاکستان یک غده سرطانی است که باید برچیده شود. این رژیم بدنام و شیطانی که در نتیجه همین بازی های کثیف و کوته بینانه قدرتهای منفعت طلب اکنون به سلاح های کشتار جمعی نیز دست یافته تهدیدی مستقیم برای امنیت کل بشریت است.
رژیم هایی که برای حمایت از طالبان و به قدرت رساندن آن گروه در افغانستان تقلا می کنند باید به این نکته مهم توجه داشته باشند که خواسته یا ناخواسته در جبهه پاکستان می جنگند و در خدمت منافع امپریالیستی رژیم اسلام آباد قرار گرفته اند. این حقیقتی است که با گسترش قدرت طالبان در افغانستان و همزمان با آن، افزایش اعمال جنایتکارانه آن گروه روز به روز بیشتر آشکار می شود؛ اما تصور می شود که منافع زودگذر کشورها و سازمانهای بینالمللی هنوز به آنان اجازه مواجهه با پاکستان به عنوان تروریسم دولتی و تهدیدی آنی برای امنیت جهانی را نمی دهد.
محمدرضا امینی - جمهور