چرا طالبان به بامیان نیروی نظامی فرستادند؟

دولت طالبان نیروهای تازه‌‌ای را برای جلوگیری از مخالفت‌ها و مقابله با حمله‌های مسلحانه احتمالی گروه‌های «مقاومت» به بامیان فرستاده‌است.
 
منابع امنیتی طالبان، امروز سه شنبه (سوم حوت) از اعزام یک نیروی نظامی ۱۵۰۰ نفری به سرپرستی محمد شیرین؛ از فرماندهان لشکر «منصوری» به بامیان خبر داده‌اند.
 
ملا محمد شیرین، فرمانده لوای پنجم قول اردوی ۲۰۳ منصوری طالبان گفته که هدف از اعزام این نیروها مهار ناامنی می‌باشد.
 
وی همچنین گفته‌است که برخی از گروه‎ها با حمایت کشورهای همسایه، به‌دنبال ایجاد ناامنی در ولایت‌ها از جمله بامیان هستند.
 
طالبان می‌گویند در حال تقویت و آمادگی برای مقابله با حملات مسلحانه احتمالی گروه‌های «مقاومت» و مخالفان در فصل بهار هستند.
 
بامیان یکی از امن‌ترین ولایات افغانستان در دوره‌های قبل بوده‌است.
 
این در حالی‌ است که «جبهه مقاومت» ضد طالبان در گوشه و کنار کشور فعال بوده و گفته می‌شود در اقدامات امنیتی در برابر طالبان ادامه داده‌است؛ اما تاکنون گزارشی از تحرکات ضد طالبانی در بامیان منتشر نشده است.
 
از سوی دیگر، طالبان در حالی تصمیم به اعزام نیروی نظامی بیشتر به بامیان می گیرند که این ولایت، در دوره اول سلطه آن گروه نیز شاهد مرگبارترین شیوه های خشونت علیه غیرنظامیان و قتل عام بی رحمانه و سیستماتیک مردم عادی به ویژه در یکاولنگ بود.
 
به این ترتیب، گسیل نیروهای اضافی طالبان به بامیان، یکبار دیگر نگرانی ها درباره خطر تکرار فجایع دوره اول سیطره امارت را تقویت می کند و به این هراس دامن می زند که شاید رهبران طالبان، به منظور نشان دادن حداکثر خشم و انزجار و قدرت شان در برابر نیروهای ضد طالبانی، بامیان را به عنوان یک قربانی بی پشتوانه برگزیده باشند و با ساختن بهانه های واهی، اقدام به اعمال خشونت های بی رحمانه و جنایتکارانه علیه مردم بی پناه آن ولایت کنند تا این پیام را به هسته های مقاومت در دیگر ولایت ها برسانند که هرگز خیال حرکت های بی ثبات کننده علیه طالبان را در سر نپرورانند در غیر آن، سرنوشت مردم بامیان در انتظار آنها هم خواهد بود.
 
این در شرایطی است که رهبران قومی مناطق مرکزی همگی به کشورهای دیگر گریخته اند و پس از تسلط دوباره طالبان، هیچ مقاومت جدی علیه آن گروه در این مناطق صورت نگرفت؛ اگرچه گزارش های پراکنده ای مبنی بر وقوع درگیری های کوچک در برخی مناطق مانند مالستان منتشر شد که گفته می شود پس از آن، طالبان ده ها نفر از جمله شماری غیرنظامی را به بهانه دست داشتن در این درگیری ها تیرباران کردند و در نهایت، این درگیری های پراکنده هم به طور کامل و برای همیشه متوقف شد.
 
از سوی دیگر، مردم بامیان در طول ۲۰ سال گذشته، همواره تعهد خود به صلح و ثبات و امنیت ملی را نشان داده اند و این صرفا ناشی از وفاداری آنها به نظام سرنگون شده جمهوری نبود؛ بلکه مسایل و عوامل فراوانی در این امر دخالت داشت که یکی از مهم ترین آنها رویکرد خشونت پرهیزانه آنها به مبارزات اجتماعی برای دستیابی به عدالت است. مردم بامیان تحت تاثیر آموزه های فرهنگی و تمدنی خویش، هرگز به سان برخی دیگر از اقوام به خشونت، ترور، کشتار، جنایت و ویرانگری برای رسیدن به حقوق مشروع یا تحمیل سلطه غیر مشروع خود بر سرنوشت دیگر اقوام کشور، متوسل نشده و نخواهند شد.
 
نکته مهم اینکه بامیان در سایه سیاست های تبعیض آمیز و قوم گرایانه ادارات مختلف حاکم بر کابل، همواره از نظر توسعه اقتصادی، در بالاترین درجه محرومیت و فقر قرار داشته اند و از این نظر نیز انها حتی اگر اراده ای برای شورش و عصیان در برابر دولت های قومی مسلط بر کابل داشته باشند، امکانات مالی و تجهیزات تسلیحاتی مورد نیاز آن را در اختیار ندارند.
 
افزون بر این، بامیان برخلاف دیگر ولایت های خطرخیز و آبستن شورش های ضد طالبانی، فاقد مرز زمینی یا دریایی با کشورهای همسایه است و یک ولایت کوهستانی، تحت محاصره و دارای جغرافیایی محدود و خشن به حساب می آید که عملا امکان هرگونه اقدام خشونت بار علیه دولت های حاکم را از مردم آن می ستاند و اگر چنین اقداماتی نیز صورت بگیرد، مانند آنچه طالبان در دوره اول حاکمیت خود به منظور انتقام از رهبران نابخرد و جاه طلب قومی، مردم بی گناه یکاولنگ را بی رحمانه قتل عام کردند، هزینه های سنگین و خونینی می پردازند.
 
بر این اساس، گسیل نیروهای نظامی بیشتر از سوی طالبان به بامیان به بهانه مقابله با ناامنی و شورش های احتمالی، تنها یک حرکت هشدارآمیز و نمایش قدرت تبلیغاتی به حساب می آید و ضمن آنکه فاصله میان مردم متمدن بامیان با اداره کنونی کابل را تعمیق می بخشد، خطر اقدامات سرکوبگرانه، خشونت بار و جنایتکارانه از سوی نیروهای طالبان علیه مردم بامیان و تکرار تجربه تکان دهنده قتل عام یکاولنگ را به بهانه های واهی و برساخته، افزایش می دهد.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور