فراگیر بودن چیست، شناسایی رسمی کدام است؟

امیرخان متقی؛ وزیر خارجه طالبان در مجمع دیپلماسی آنتالیا در مورد چشم‌انداز ایجاد دولت فراگیر گفته است که با اصلاحات در حکومت طالبان امیدوار است که "آهسته آهسته حکومت کامل شود،" و افزود که "اینکه تا چه‌وقت این کار انجام می‌شود، پیش‌گویی" نمی‌توانیم.
 
او افزود که شاید کشورها بنا به "مجبوریت‌هایی" اعلام نمی‌کنند؛ اما "تعامل" با حکومت طالبان "مثل حکومت به رسمیت شناخته شده" است.
 
آقای متقی افزود که "تمام کارمندان دولت قبلی با ما کار می‌کنند، و تنها سران حکومت قبلی فرار کردند. در تمام دنیا وقتی کسانی انتخابات را می‌برند تمام جناح‌ها را وارد حکومت نمی‌کنند، پس چرا از طالبان درخواست‌ متفاوتی مطرح می‌شود؟"
 
او بازهم تکرار کرد که "اگر فراگیربودن این است که نماینده همه اقوام در حکومت باشد، در کابینه ما نماینده همه اقوام هستند و از همه ولایت‌ها کسانی حضور دارند."
 
وزیر خارجه طالبان گفت که "تمام شرایط به رسمیت شناختن را تکمیل کرده ایم."
 
حق با‌ آقای متقی است. دنیا با طالبان تعامل می کند، آنها را در نشست های رسمی دعوت می کند، مقام های خارجی به کابل می آیند و با جنجالی ترین چهره های طالبان مانند سران شبکه حقانی، دیدار و گفتگو می کنند، به آنها پول می دهند و هیچ تمهید ناشی از تحریم در عمل بر رهبران طالبان، اعمال نمی شود و این یعنی تعامل با طالبان مانند یک دولت به رسمیت شناخته شده است و این چیزی است که همه می دانند.
 
در چنین شرایطی امیرخان متقی حق دارد که پیوسته ادعا کند که دولت طالبان فراگیر است؛ زیرا به تعبیر او، فراگیر بودن شاخ و دم ندارد. یک یا چند نماینده از هر قوم در یک پست تشریفاتی و درجه چندم حضور دارند. در این میان، چه تفاوتی می کند که هسته مرکزی قدرت همچنان در اختیار پشتون ها قرار دارد، تقریبا صد در صد نظامیان طالبان را پشتون ها تشکیل می دهند، زبان رسمی دولت، پشتو است و تصمیم گیری های اصلی، فرامین اجرایی و حتی تفسیر و برداشت از نص شریعت، از سوی ملاها و مولوی های پشتون صورت می گیرد و این قاعده حتی در غیرپشتونی ترین ولایت ها نیز به اجرا درمی آید.
 
واقعیت این است که برخورد دوگانه کشورهای خارجی، سازمان های بین المللی و به ویژه قدرت های بزرگ با سران طالبان، آنها را ترغیب می کند تا از مواضع خود در قبال زنان، دولت فراگیر، آزادی های سیاسی و مدنی، عدالت سیاسی و قومی و سایر موارد، عقب نشینی نکنند و پیوسته ادعا کنند که دولت شان همه شمول و فراگیر است و تمامی شرایط شناسایی رسمی را برآورده کرده اند.
 
آنها به وضوح می بینند که پیش شرط های مطرح شده، کاملا پوچ و دروغین و بی معنی است و رفتار عملی کشورها و سازمان های جهانی با طالبان، کاملا با آنچه بر زبان می رانند و در رسانه ها مطرح می کنند فرق دارد.
 
مثلا کمیشنر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد که پیش از این به طور مستمر از سیاست های طالبان در قبال زنان، اقلیت ها، مقام ها و نظامیان سابق، انتقاد می کرد و با انتشار گزارش های تازه از وضعیت حقوق بشری افغانستان زیر سلطه طالبان، اقدامات آنها را مستندسازی می کرد، در سفر اخیرش به اسلام آباد و کابل ۱۸۰ درجه تغییر موضع داد و وقتی در کابل با سراج الدین حقانی؛ چهره تحت تحریم و تقیب بین المللی دیدار کرد، در بازگشت به جنوا خواستار رفع تحریم های جهانی علیه طالبان شد!
 
این تنها یک نمونه از دوگانه رفتاری های ریاکارانه و نفاق آلود سازمان های جهانی و کشورهای خارجی در قبال بحران افغانستان و دولت طالبان است.
 
در این میان، چند رهبر رفوزه شده، منفور و منزوی که با حقارت از کشور گریخته اند و تنها نگرانی شان سرنوشت دارایی ها و املاک بر جا مانده شان در افغانستان است، نه بدون اراده خارجی ها جرأت و جسارت ابراز وجود دارند و نه در مقام زیر سؤال بردن اعتبار و اقتدار طالبان هستند.
 
به این ترتیب، رییس دستگاه دیپلماسی طالبان کاملا حق دارد که در متن و حاشیه یکی از مهم ترین مجامع دیپلماسی در منطقه یعنی نشست آنتالیا به ریش جهان بخندد و ادعا کند که ما را به رسمیت شناخته اند؛ اما اعلام نمی کنند.
 
نرگس اعتماد - جمهور