چه کسی با آتش بازی می‌کند؟

عبدالله عبدالله به خبرهای تخریب مقبره احمدشاه مسعود و بدرفتاری طالبان با دانشجویان دختر دانشگاه بدخشان و زنان معترض در کابل واکنش نشان داده و گفته که این رویدادها «باعث ایجاد تفرقه و بدبینی» می‌شود. او گفته که از مسئولان طالبان «انتظار داریم تا هرچه زودتر عوامل این فتنه‌ها را شناسائی و در جهت تنبیه آنان، جداً اقدام نمایند.»
 
آقای عبدالله در فیسبوک خود نوشته: «تأکید می‌کنیم که احترام به بزرگان و شخصیت‌های ملی شناخته شدهٔ اقوام باهم برادر و برابر و حرمت به زنان جزو عنعنات پسندیده مردم افغانستان است و عدم رعایت آن باعث ایجاد تفرقه و بدبینی میان مردم کشور می‌گردد.»
 
آقای عبدالله که نوشته که سنگ مقبره «برای چندمین بار توسط افراد شرور و غیرمسئول تخریب شده است.»
 
حامد کرزی هم تخریب مقبره احمدشاه مسعود را کار افراد «مغرض» خوانده و از مسئولان طالبان خواسته که مانع آن شوند.
 
ذبیح الله مجاهد؛ سخنگوی طالبان اما تخریب مقبره احمدشاه مسعود توسط نیروهای طالبان را «دروغ» و «شایعه» خوانده است.
 
صرف نظر از موضع گیری محافظه کارانه عبدالله و موقف ریاکارانه حامد کرزی، این واقعیت قابل کتمان نیست که طالبان به طور مستقیم در تخریب مقبره احمدشاه مسعود و سایر بزرگان سیاسی و قومی کشور دست دارند.
 
این بخشی از سیاست آنها و مورد حمایت رهبران ارشدشان می باشد. بنابراین، اگر تاکنون محتاطانه رفتار کرده و ظاهرا در این زمینه، مماشات و خویشتنداری نشان داده اند، صرفا به دلیل ترس شان از وضعیت شکننده امنیتی بوده است و مادامی که قدرت شان تثبیت شود، هیچ شکی وجود ندارد که تمام نشان ها و نمادهای رهبران ملی را از میان خواهند برد.
 
از سوی دیگر، طالبان که با وجود تلاش های مذبوحانه، بازداشت های خودسرانه غیرنظامیان، نقض حقوق بشری مردم و کشتار مستقیم اسرای جنگی، هنوز نتوانسته اند پرچم مقاومت را از کوهپایه های پنجشیر به زیر بکشند، برای جبران این ناتوانی، تلاش می کنند غرور و غیرت پنجشیری های مقاوم و جنگجو را درهم بشکنند و یکی از شیوه های شان در این زمینه، تخریب بزدلانه آرامگاه احمدشاه مسعود است؛ کسی که برای مردم پنجشیر و بسیاری از مردم مناطق شمالی کشور از قداست و نفوذ کاریزماتیک و احترام عمیق و غیرقابل جایگزین برخوردار است.
 
طالبان هم با علم به این حقیقت، بارها تلاش کرده اند تا با هتک حرمت آرامگاه آن فرمانده اسطوره ای، غرور و غیرت و عزت پنجشیری ها و تاجیک تباران را هدف قرار دهند.
 
این رویکرد اما هرگز به نتیجه نمی رسد. این بازی با آتش است و تنها موجب انباشت نفرت و خشم و در نهایت انفجار انزجار و فوران لهیب مهیب انتقام مردم از آنان خواهد شد.
 
بنابراین با وجود اینکه موضع انفعالی عبدالله، همانگونه که انتظار می رفت، انقلابی نیست و بعید است طالبان را نگران کند و با توجه به موقعیت دشوار او در پایتخت تحت سلطه طالبان، قابل درک هم است؛ اما مردم هرگز این اقدامات شنیع و شرم آور و زننده و منزجرکننده را نادیده نخواهند گرفت و طالبان با ارتکاب این نوع اقدامات ضد انسانی و غیراسلامی به مصونیت و مشروعیت خودشان آسیب می زنند و نشان می دهند که یک نیروی قومی اند که می خواهند کشور را بربنیاد سیاست های فاشیستی مبتنی بر کینه و نفرت، اداره کنند.
 
این رویکرد اما هرگز پیروز نمی شود. آنها پیش از هر چیزی باید به یاد بیاورند که اسلاف شان که پایه گذار این نوع سیاست ها بودند، اکنون در کجا هستند و مردم افغانستان به آنان چگونه نگاه می کنند.
 
در دوران معاصر نیز تفاوت دیدگاه مردم نسبت به ملا عمر و احمدشاه مسعود به عنوان دو رهبری که دیگر مرده اند، کاملا مشهود است و همین مقایسه باید به سران طالبان اگر هنوز به خرد و عقلانیت ارزش قایل اند و از آن در سیاست گذاری و حکومت داری بهره می گیرند، یادآور شود که مسیر کنونی شان بازی بی پروا با آتش است؛ آتش خشم و نفرت و انزجار و انتقام که روزی فوران می کند و فاشیست ها، نفرت انگیزان و دهشت افکنان را خاکستر خواهد کرد.
 
نرگس اعتماد - جمهور